Γεωργία Νικολοπούλου : Στο χορό ανακαλύπτεις αυτό που μπορείς να γίνεις, γνωρίζοντας πως ήδη υπάρχει μέσα σου.

Τα όνειρα μπορούν να σε πάρουν από το χέρι και να σε οδηγήσουν....ακόμα και στην είσοδο μιας σχολής χορού. Στην ηλικία των 5 χρόνων ήταν η πρώτη συνάντηση, όταν τα μάτια της Γεωργίας αντίκρισαν τη σχολή της Πόλυς Γιαννακοπούλου.

Έμαθε τις πρώτες κινήσεις, άκουσε τη Λίμνη των Κύκνων, ήρθε σε επαφή με το μαγικό κόσμο των συναισθημάτων και άρχισε να ταξιδεύει μέσα σε αυτόν. Καθώς μεγάλωνε «γνώρισε» τις Άννα Πάβλοβα, Λόι Φουλερ, Ισιδώρα Ντάνκαν, Μάρθα Γράχαμ, Πίνα Μπάους, Σίλβι Γκιλέμ. Κάθε φορά που ανέβαινε πάνω στη σκηνή το όνειρο ερχόταν ακόμα πιο κοντά & οι «ιέρειες» του χορού την προέτρεπαν να συνεχίσει την προσπάθεια και να μην εγκαταλείψει ούτε στιγμή!

Είχε ονειρευτεί το ταξίδι αλλά δεν είχε φανταστεί ότι θα είναι μακρινό και θα συνεχίζεται πάντα φτάνοντας στην Ιταλία, από εκεί στην Κύπρο, στην Ιρλανδία και στα πέρατα του κόσμου την Κίνα. Και αυτό που φαινόταν αδύνατο έγινε δυνατό με τη φοίτησή της στο Μπαλέτο της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού της Εθνικής Λυρικής σκηνής.

Το όνειρο είναι δικό μας και θα βγούμε από αυτό όποτε εμείς το θελήσουμε…

Γεννήθηκες στην Πάτρα, ποια είναι  αυτά τα σημεία της πόλης που  θα έδειχνες σε έναν επισκέπτη και ποιο είναι εκείνο που θα χρησιμοποιούσες τη φαντασία σου και χρώματα, ώστε να του δώσεις μια διαφορετική νότα στέλνοντας παράλληλα και ένα κοινωνικό μήνυμα ;

Η Πάτρα είναι μια πολύ όμορφη πόλη γεμάτη εναλλαγές. Σε έναν επισκέπτη που έρχεται για πρώτη φορά θα έδειχνα το κάστρο και την Άνω Πόλη, τα 193 σκαλοπάτια της Αγίου Νικολάου από τα οποία φαίνεται υπέροχα το ηλιοβασίλεμα, την μαρίνα, την Αχάια  Κλάους και φυσικά την γέφυρα Ρίου-Αντίρριου.

Θα χρωμάτιζα το λιμάνι της Πάτρας ίσως με κάποιο γκράφιτι αναφερόμενο στην προσφυγιά, καθώς ο χώρος αυτός αποτελεί καταφύγιο πολλών προσφύγων και μεταναστών που επιθυμούν να επιβιβαστούν κρυφά σε κάποιο πλοίο για Ιταλία προς ένα καλύτερο μέλλον. Ελπίζω κάποια στιγμή να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες και υποδομές ώστε η κατάσταση αυτή να αλλάξει.

Ο Μωρίς Μπεζάρ είχε πει : «Για το παιδί το να χορέψει, είναι τόσο σπουδαίο όσο είναι το να μιλήσει, να αριθμήσει, ή να μάθει γεωγραφία…..». Ποια είναι η εικόνα που έχεις κρατήσει μέσα σου από την πρώτη σου επαφή με το χορό και πόσο σημαντική και σπουδαία υπήρξε για σένα αυτή η συνάντηση με το χορό ;

Αρχικά θα ήθελα να τονίσω την σημασία της φράσης αυτής και το πόσο αληθεύει. Η επαφή του παιδιού με τον χορό έχει άπειρα οφέλη, λυπάμαι πολύ που στην σημερινή κοινωνία δεν υπάρχει η παιδεία να κατανοήσει ο κόσμος, πώς πραγματικά η γνώση επιστημών και η διδασκαλία τους στο σχολείο μπορεί να είναι ισάξιας σημασίας με την εισαγωγή της κίνησης στη ζωή του παιδιού.

Ειδικότερα στις μικρές ηλικίες βοηθά στο να αποκαλυφθεί ο εσωτερικός κόσμος και να έρθει το παιδί σιγά σιγά πιο κοντά στην διαδικασία του να μάθει τον εαυτό του. Εκτός φυσικά από την ψυχαγωγία, καλλιέργεια πνεύματος, τρόπο διαφυγής από τη ρουτίνα με τα μαθήματα και το διάβασμα, διαμορφώνει το χαρακτήρα και πολλά ακόμη. Προσωπικά, η πρώτη μου επαφή με τον χορό είναι μια πολύ γλυκιά ανάμνηση. Θυμάμαι τις πουέντ, τα παπούτσια χορού κρεμασμένα στον τοίχο και την επιθυμία μου κοιτώντας τα να φθάσω στο επίπεδο να χορεύω με αυτά. Επίσης θυμάμαι να προσπαθώ να μιμηθώ κινήσεις χορού από τις παιδικές ταινίες και όλο τον θαυμασμό μου για την τέχνη αυτή που βγάζει κάτι τόσο μεγαλειώδες και αριστοκρατικό.

«Μην αγαπάς αυτό που είσαι αλλά αυτό που μπορείς να γίνεις» είχε πει ο συγγραφέας του «Δον Κιχώτη» Μιγκέλ ντε Θερβάντες.  Όλα αυτά τα χρόνια που ασχολείσαι επαγγελματικά με το χορό, το όνειρο συνεχίζεται πάντα και δε σταματάει ποτέ ;

Φυσικά και το όνειρο συνεχίζεται. Από μικρή έθεσα στόχο να γίνω επαγγελματίας χορεύτρια, αλλά δεν ήξερα ούτε και με ένοιαζε βέβαια πόσο δύσκολο θα είναι αυτό. Ήξερα απλώς ότι μου αρέσει αυτό που κάνω μου ταιριάζει και θα ήθελα να γίνει το επάγγελμα μου. Δεν υπήρχαν λοιπόν στο μυαλό μου όρια και μου ήταν απολύτως εφικτά όλα όσα θα φανταζόμουν. Με τα χρόνια όμως και βλέποντας τον ανταγωνισμό καθώς και πιο ρεαλιστικά τα πράγματα κατάλαβα την δυσκολία του να φθάσω στο επίπεδο που ονειρευόμουν.

Υποσχέθηκα όμως στον εαυτό μου να κάνω το καλύτερο που μπορώ και να φθάσω μετά από καιρό, γυρνώντας πίσω να νιώθω ευχαριστημένη με την προσπάθεια μου. Πάντα ωστόσο για να γίνει η καλύτερη προσπάθεια το όραμα είναι μεγάλο. Είναι ο εαυτός που μπορείς να γίνεις και ξέρεις πως ήδη υπάρχει μέσα σου. Αυτό που χρειάζεται είναι δουλειά και ισχυρή θέληση, κανείς μας δεν είναι τέλειος.

Η ζωή όμως είναι μια συνεχομένη εξέλιξη του εαυτού μας και μπορείς να είσαι τέλειος για το συγκεκριμένο σημείο της εξέλιξης σου. Μετά από χρόνια θα είσαι κάτι άλλο και το γεγονός ότι εσύ ορίζεις πόσο γρήγορα θα γίνεις αυτό που θες αλλά και το ότι είναι στο χέρι σου να γίνεις ή όχι είναι η πρόκληση.

Όταν οι λέξεις δεν αποτυπώνουν τα συναισθήματα, μπορεί ο χορός να προσφέρει όλες τις απαντήσεις γι’ αυτό που αισθάνεσαι ;

Η μεγάλη χορεύτρια Μάρθα Γκραχαμ είχε πει πως ο χορός μπορεί να πει ό,τι δεν μπορούν οι λέξεις και είχε απόλυτο δίκιο. Πολλές φορές γεννιέται μέσα μου η ανάγκη να εκφραστώ αλλά ακόμη κι αν κλάψω η αν γελάσω δεν μου αρκεί και δεν έχουν εκφραστεί ολοκληρωτικά τα συναισθήματα μου. Ή μπορεί να νιώθω κάτι που δεν περιγράφεται με λέξεις για τον οποιοδήποτε λόγο. Τότε είναι που θα χορέψω και θα έχω την ανάγκη να κινηθώ κι όλα βγαίνουν προς τα έξω κι αυτές είναι συνήθως στιγμές που κανείς δεν κοιτάει. Γι’ αυτό μπορώ από προσωπική εμπειρία να πω πως ο χορός προσφέρει όλες τις λέξεις μέσω της κίνησης. Άλλωστε ο χορός είναι ποίηση όπου κάθε λέξη είναι μια κίνηση όπως έχει πει η κατάσκοπος και χορεύτρια Μάτα Χάρι.

Ο Χορός είναι μια τέχνη που δεν γίνεται χωρίς πόνο. Που βρίσκεται η ανταπόδοση μέσα από αυτό τον συμβιβασμό ;

Η μικρότερη διαφορά, μια ελάχιστη πρόοδος, κάτι πολύ μικρό που κατακτάς μέσω της δουλειάς και σε κάνει να εξελιχθείς είναι η μεγαλύτερη ανταπόδοση. Εκτός αυτού, το συναίσθημα μετά το μάθημα χορού είναι απερίγραπτο και δεν το έχω βρει πουθενά αλλού. Είναι μια εσωτερική αίσθηση και μια περηφάνια για την προσπάθεια που έχεις καταβάλλει. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αυτή την ανταπόδοση. Είναι ένα από αυτά που με κάνουν να νιώθω καλά με τον εαυτό μου.

Κάθε φορά που χορεύεις ανακαλύπτεις τα όρια σου; Πόσες ώρες δουλειάς έχεις αφιερώσει για να φτάσεις ορισμένες φορές να τα ξεπεράσεις ;

Ανακαλύπτεις τα όρια σου συνεχώς. Μετά την μπάρα ή ακόμη και μετά από μερικές ασκήσεις στην μπάρα έχεις πολλές φορές την αίσθηση πως ήταν τόσο κουραστικό που δεν μπορείς άλλο. Το μάθημα όμως συνεχίζεται και δεν υπάρχει χρόνος να το σκεφτείς και συνεχίζεις κι εσύ. Και κάνεις κέντρο, πιρουέτες, άλματα, πουέντ ή και άλλο μάθημα για κάποια χορογραφία μετά.

Και πολλές φορές το πρόγραμμα συνεχίζεται και με άλλα είδη χορού. Ξεπερνάς λοιπόν αυτό που νομίζεις πως μπορείς να κάνεις. Έχω αφιερώσει πολλές ώρες, αλλά αυτό που μετράει περισσότερο είναι η ένταση και όχι η διάρκεια της δουλειάς.

Ποια είναι τα πιο απίθανα μέρη που έχεις χορέψει μέχρι τώρα, με θεατές ή χωρίς θεατές ;

Έχω χορέψει στο εξωτερικό όπως πχ στην Κίνα, αλλά τα πιο απίθανα μέρη δεν θα σταματήσουν να είναι ο δρόμος και φυσικά το δωμάτιο μου!

Από τα ταξίδια σου στο εξωτερικό, ποιες είναι εκείνες οι διαφορές που έχεις ανακαλύψει, όσον αφορά την αντιμετώπιση που έχουν οι πτυχιούχοι χορευτές ; 

Στο εξωτερικό υπάρχει ο χορός στην νοοτροπία των ανθρώπων πράγμα που δυστυχώς δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Οι τέχνες είναι ισάξιες στην υπόληψη των ανθρώπων με τα άλλα επαγγέλματα κι αυτό αντικατοπτρίζεται και οικονομικά. Μια σταδιοδρομία μπορεί κάλλιστα να είναι βασισμένη στο χορό, αλλά στην Ελλάδα όλοι εκτιμούν το πτυχίο του Πανεπιστημίου και η σωστότερη συμβουλή είναι αν θες να χορέψεις να έχεις το πτυχίο σου και να κάνεις παράλληλα και τον χορό. Μόνος του δεν θεωρείται άξιος, ή επαρκής τη στιγμή που μπορεί να είναι και ακόμη πιο δύσκολο κι επίπονο από την απόκτηση ενός Πανεπιστημιακού πτυχίου.

Πόσο σημαντική πιστεύεις ότι είναι η επαφή των νέων παιδιών με τις τέχνες, την μουσική, την ποίηση, το θέατρο, το χορό, τον κινηματογράφο;

Θεωρώ την επαφή τους με κάθε μορφή τέχνης απαραίτητη, όχι μόνο για την εύρεση του αντικειμένου που ίσως τους ελκύει και διαθέτουν ικανότητες που δεν έχουν ανακαλύψει σε αυτό, αλλά και ως θεατές. Η τέχνη οξύνει τις αισθήσεις, ευαισθητοποιεί, διευρύνει τους ορίζοντες περνά μηνύματα με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Ανοίγει νέους δρόμους που άλλα πράγματα στην πραγματική ζωή είναι δύσκολο να το κάνουν, επίσης ψυχαγωγεί, προβληματίζει, καλλιεργεί το πνεύμα και διαμορφώνει προσωπικότητες. Τι πιο σπουδαίο για ένα παιδί?

Κλείνοντας τη συνάντησή μας μια  τελευταία ερώτηση, ο  Ζίγκφριντ από τη «Λίμνη των Κύκνων» στο τέλος παίρνει στην αγκαλιά του την αγαπημένη του και πετούν μαζί για τον ουρανό. Μπορούμε να το κάνουμε και εμείς πράξη στη ζωή μας, να ανυψωθούμε ως λαός μέσα από τα προβλήματα της καθημερινότητας ;

Είναι γνωστό από την ιστορία πως όποτε υπήρχαν εμφύλιες διαμάχες ο πολιτισμός, οι τέχνες και οτιδήποτε ανθίζει σε καιρό ευδαιμονίας έμενε πίσω. Αντίθετα έχουμε καταφέρει πολλά που έμοιαζαν ανέφικτα, όταν δράσαμε σαν μια γροθιά. Πιστεύω λοιπόν πως αν και σήμερα γίνει το ίδιο και αγκαλιαστούμε κι εμείς όπως έκανε ο Ζίγκφριντ σίγουρα το μέλλον θα είναι λαμπρό.