Η Τασούλα Επτακοίλη στο thebest για τον καρκίνο, τις απώλειες και τη συγγραφή

Σήμερα Παρασκευή θα βρεθείτε στην Πάτρα, και μάλιστα με διπλή αφορμή. Τι ακριβώς θα συμβεί την Παρασκευή 13 και το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου;

Την Παρασκευή στις 7 μ.μ., στο βιβλιοπωλείο Discover, θα παρουσιάσουμε το «Κέρμα στον αέρα», το νέο μου μυθιστόρημα. Μαζί μου θα είναι τρεις καλές φίλες, η βουλευτής Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, η ηθοποιός Πέγκυ Σταθακοπούλου και η δημοσιογράφος Κρίστυ Κουνινιώτη.

Θα κουβεντιάσουμε, η Πέγκυ θα διαβάσει αποσπάσματα από το βιβλίο, εγώ θα απαντήσω πρόθυμα στις ερωτήσεις που ενδεχομένως μου απευθύνει το κοινό. Το Σάββατο, στις 11 π.μ., στον ίδιο χώρο, θα περιμένουμε τους μικρούς μας αναγνώστες, για μια σειρά δραστηριοτήτων με αφορμή την καινούργια παιδική ιστορία που έγραψα, «Η τσαγιέρα που ανθίζει». Και τα δύο βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεστε την Πάτρα. Ποια είναι η σχέση που έχετε με την πόλη; Έχετε όμορφες αναμνήσεις;

Την Πάτρα την γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν ήταν πολύ διαφορετική από σήμερα. Έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις όχι μόνο γιατί στην πόλη σας ζουν αγαπημένα μου συγγενικά πρόσωπα, αλλά και γιατί νιώθω μια οικειότητα όποτε την επισκέπτομαι και έχω αποκτήσει αρκετούς φίλους. Σε όλες τις προηγούμενες παρουσιάσεις βιβλίων μου, οι Πατρινοί με υποδέχθηκαν με ζεστασιά. Και, φυσικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μοναδική εμπειρία του TEDxPatras, στο οποίο ήμουν ομιλήτρια πέρυσι.

Μπορεί στην Πάτρα να έρχεστε ως συγγραφέας όμως αρκετός κόσμος σας γνωρίζει μέσα από την πορεία σας στην δημοσιογραφία. Πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο; Τι είναι το ένα και τι είναι το άλλο για εσάς;

Είναι δυο κομμάτια της προσωπικότητας και της ζωής μου που δύσκολα μπορώ πια να ξεχωρίσω. Οι ρίζες του ενός έχουν μπει βαθιά στο έδαφος του άλλου. Συνδυάζονται, όμως, και λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Ο δημοσιογράφος πρέπει να παρατηρεί με οξυδέρκεια και ψυχραιμία πρόσωπα και καταστάσεις, να ερευνά, να συλλέγει στοιχεία και να τα συνθέτει.

Ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι γνώστης της γλώσσας και της τέχνης της αφήγησης και να τις χειρίζεται με μαεστρία. Ο στόχος τους, σε τελική ανάλυση, είναι κοινός: να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, ώστε να μη γυρίσει σελίδα στην εφημερίδα ή στο βιβλίο που κρατά στα χέρια του. Έτσι, από τη συνάντηση της δημοσιογραφίας με τη λογοτεχνία, μόνο καλά μπορούν να προκύψουν.

Τι σας ωθεί στην ενασχόληση με το παιδικό βιβλίο;

Το απολαμβάνω! Ίσως γιατί με ιντριγκάρει η δυσκολία. Είναι μεγάλη η πρόκληση να τραβήξεις αλλά και να κρατήσεις το ενδιαφέρον ενός παιδιού με κάτι που έχεις γράψει.

Πώς προέκυψε η κυρία Ροφηματά και η «τσαγιέρα που ανθίζει»;

Τα περασμένα Χριστούγεννα μου έκαναν δώρο μια μικρή τσαγιέρα. Καθώς την χρησιμοποιούσα καθημερινά -λατρεύω, βλέπετε, το τσάι- ήρθε στο μυαλό μου αυτή η ηρωίδα, που έχει μανία με τις τσαγιέρες. Σιγά σιγά προστέθηκαν και τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ και γεννήθηκε μια ιστορία για την αγάπη που όλα τα κάνει να ανθίζουν και τα μισά τα κάνει ολόκληρα.

Λόγω των παιδικών σας βιβλίων, έρχεστε σε επαφή με παιδιά. Τι «κρατάτε» από αυτή;

Τον ενθουσιασμό, τον αυθορμητισμό και τη τρυφερότητά τους και το πόσο διαφορετικά φαίνονται μερικές φορές τα πράγματα μέσα από τα μάτια τους. Επίσης τον ξεχωριστό τρόπο που εκφράζουν την αγάπη τους για ένα βιβλίο. Ο γιος μιας φίλης κοιμάται με την «Τσαγιέρα που ανθίζει» κάτω από το μαξιλάρι του...

«Κέρμα στον αέρα». Με παραπέμπει στην «τύχη»… Πιστεύετε σε αυτή;

Πιστεύω ότι μας επηρεάζουν τα γυρίσματά της. Δεν είμαστε έρμαια της τύχης, βέβαια, καθορίζουμε σε μεγάλο βαθμό την πορεία μας με τις επιλογές και τις αποφάσεις μας, αλλά υπάρχουν στιγμές που, όσο και να το προσπαθούμε, δεν μπορούμε να μαντέψουμε από ποια πλευρά θα κάτσει το κέρμα.

Μετά το βιβλίο «Το άλλο μου ολόκληρο» που ήταν μία προσωπική μαρτυρία για την απώλεια, το «Κέρμα στον αέρα». Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ένας είδος «εξομολόγησης». Χρειαζόταν θάρρος αυτό ή ήταν μία «ανάγκη»;

Και τα δύο. Δεν είναι ποτέ εύκολο να ξεγυμνώνεσαι συναισθηματικά μπροστά στους άλλους, να τους δείχνεις τις πληγές σου. Να διευκρινίσω πάντως ότι υπάρχουν κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία στον πυρήνα του βιβλίου, αποτελούν όμως πινελιές, πάνω σ' έναν καμβά μυθοπλασίας. Δεν πρόκειται για βιογραφία, ούτε για αυτοβιογραφία, αλλά για μυθιστόρημα. Όμως η διαδικασία της γραφής είναι πάντα παρηγορητική και ταυτόχρονα αποτελεί ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Αυτή την ανάγκη κάλυψα με το συγκεκριμένο βιβλίο.

Δε διστάζετε να μιλήσετε για τις απώλειες στη ζωή σας. Τι ρόλο έπαιξαν και πώς σας διαμόρφωσαν;

Με έπλασαν. Μέσα από τον πόνο που βίωσα ήταν σαν να πέθανα και να ξαναγεννήθηκα – πιο σοφή και πιο αποφασισμένη να εστιάζω σε όσα έχουν πραγματική σημασία.

Το φασολάκι που μεγάλωσε μέσα σας και δεν γεννήθηκε ποτέ αλλά και η μάχη με τον καρκίνο είναι δύο στιγμές της ζωής σας που μοιράζεστε στο τέλος του βιβλίου σας. Τι σημαίνει αυτό; Σίγουρα δεν είναι κάτι εύκολο.

Σημαίνει ότι, κοιτώντας το παρελθόν μου και κάνοντας έναν απολογισμό, αποφάσισα να είμαι ειλικρινής και με τον εαυτό μου και με τους αναγνώστες του βιβλίου. Δεν υπήρχαν απαγορευμένες περιοχές, λοιπόν, ούτε διάθεση να κρύψω ή να εξωραΐσω όσα έχω ζήσει.

Έχοντας διανύσει μία μεγάλη διαδρομή που τα είχε όλα, υπάρχει κάτι που να σας τρομάζει; Έχετε φόβους – αγωνίες;

Ποιος δεν έχει; Όλων μας το μυαλό δεν σκοτεινιάζει κάθε τόσο με σκέψεις ζοφερές; Με τρομάζει κυρίως το να χάσω κάποτε τη νοητική μου διαύγεια.

Για ποια πράγματα είστε ευγνώμων;

Για τους ανθρώπους που με αγαπούν και είναι πάντα δίπλα μου, για το δώρο της επιβίωσης που μου δόθηκε τελικά όταν το «κέρμα» της ασθένειάς μου ήταν στον αέρα, για τις χαρές που έχω αξιωθεί μέσα από τη δουλειά μου, για τα ταξίδια που έχω κάνει, για την τρυφεράδα των γατιών μου που απολαμβάνω καθημερινά.

Ποιο είναι το όνειρο που δεν έχετε πραγματοποιήσει ακόμα;

Πολλά καινούργια βιβλία για μικρούς και μεγάλους.

Τι υπάρχει στα μελλοντικά σας σχέδια;

Το επόμενο βιβλίο μου. Για μικρούς; Για μεγάλους; Θα φανεί...