Τώρα πια θα αγαπάω κι εμένα...

Είναι η αγάπη για τον εαυτό ένας ναρκισσιστικός εγωϊσμός που μας εμποδίζει να δούμε πέρα από εμάς;

Είναι η ανιδιοτέλεια έκφραση πραγματικής αγάπης για τον άλλο;

Σχετίζεται ο τρόπος που με αγαπώ με την ικανότητά μου να αγαπώ και εσένα;

Ερωτήματα και προβληματισμοί που αναδύονται καθώς η ανάγκη μου να αγαπηθώ και να αγαπήσω γίνονται όλο και πιο έντονες.

Η αναζήτηση της αγάπης στο πρόσωπο κάποιου άλλου είναι πλέον η πιο κοινή τακτική που ακολουθείται, χωρίς όμως να είναι και η πιο αποτελεσματική.

Η έννοια της αγάπης παίρνει τη μορφή ενός καταφυγίου που θα μας προστατεύσει από την απειλή της μοναξιάς. Η ελπίδα ότι στο πρόσωπο ενός άλλου θα βρούμε την «πραγματική αγάπη», μας ενεργοποιεί στη δημιουργία εύθραυστων διαπροσωπικών σχέσεων, οι οποίες μετά από ένα χρονικό διάστημα θα μας φέρουν αντιμέτωπους με μια μοναξιά που δεν θα έχουμε επιλέξει. Μια μοναξιά που θα φαντάζει σαν τεράστια απειλή που δυσκολευόμαστε να αντιμετωπίσουμε. Μια κατάσταση που θα πρέπει με κάθε τρόπο να αποφύγουμε ή να ξεπεράσουμε. Αλλά τι είναι αυτό που στην πραγματικότητα θέλουμε να αποφύγουμε;

Είμαι μόνος, νοιώθω μόνος και εγκαταλελειμμένος. Για άλλη μια φορά απέτυχα να αγαπηθώ και να αγαπήσω. Εδώ, σε αυτή τη δυσάρεστη θέση που με βάζω, ξεχνάω κάτι πολύ βασικό: υπάρχει κάποιος που δεν μας εγκαταλείπει ποτέ, και αυτός είναι ο εαυτός μας. Ο πιο πιστός μας σύντροφος.

Η ανάπτυξη της ικανότητάς μας να συνδεθούμε πραγματικά μαζί του είναι ο μοναδικός δρόμος, που μπορεί να μας οδηγήσει σε ουσιαστικές διαπροσωπικές σχέσεις. Έχοντας την ικανότητα να μένω δημιουργικά μόνος, δημιουργώ ταυτόχρονα και την προϋπόθεση να αγαπώ. Μέσα από αυτή την κατάσταση έχω τη δυνατότητα να αναζητήσω μια ουσιαστική συνένωση με μένα. Να αναγνωρίσω και να δώσω αξία σ’ αυτά που έχω καταφέρει. Να κατανοήσω και να φροντίσω τα αδύναμα κομμάτια μου, δίνοντάς μου το δικαίωμα να είμαι ευάλωτός, τρωτός, να κάνω λάθη.

Με αγαπώ και με φροντίζω γιατί απλά είναι ό,τι πιο φυσικό θα μπορούσα να κάνω για εμένα. Σέβομαι την ακεραιότητα και τη μοναδικότητά μου και μπορώ να αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου. Μέσα από την τολμηρή εμπειρία της συνένωσης, επί της ουσίας μια πράξη αγάπης αναδύεται και αναπτύσσεται μια διαφορετική προσέγγιση.

Αυτή η σχέση αγάπης με τον εαυτό δεν έχει καμία σχέση με τον στείρο εγωϊσμό, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα της ακριβώς αντίθετης κατάστασης που σχετίζεται με την έλλειψη αγάπης για τον εαυτό. Η

ικανότητα να με αγαπώ είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την αγάπη για τους άλλους. Αν μπορώ να αγαπήσω εμένα μπορώ να αγαπήσω και τον άλλον. Όταν μπορώ να συνδεθώ με μένα μπορώ να συνδεθώ και με τον άλλον και μέσα από αυτή τη σύνδεση να δημιουργήσω αμοιβαίες επικοινωνιακές σχέσεις οι οποίες θα στηρίζονται στην αγάπη, τη φροντίδα και το σεβασμό.

Ζωή Ντότσικα, κοινωνιολόγος – εκπ/νη ψυχοδραματίστρια, υπεύθυνη Ψυχοδραματικού Κέντρου Πάτρας, www.psychodramaticcenter.gr