Το «Κάποτε στο…Χόλιγουντ» έχει αγάπη για το σινεμά, βία, μελαγχολία & συναρπαστικές ερμηνείες

Ο Κουέντιν Ταραντίνο από πιτσιρικάς λατρεύει το σινεμά και δη το Αμερικάνικο. Όπως έχουμε διαβάσει γι’ αυτόν, έχει «φάει» με το κουτάλι το σινεμά αλλά και την τηλεόραση, κάποια περίοδο πριν ασχοληθεί επαγγελματικά με τον κινηματογράφο ως σκηνοθέτης, είχε βίντεο κλαμπ ενώ το μεγάλο του άνοιγμα έγινε με το υπερβολικά βίαιο «Reservoir dogs» το 1992 που είχε πρωτοπροβληθεί στο Φεστιβάλ του Σάντανς και ακολούθησε ο απόλυτος θρίαμβος & η καθιέρωση του στο Χολιγουντιανό στερέωμα με το «Pulp Fiction» - Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ των Καννών και Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου στην απονομή του 1995 σε μία χρονιά που τα Όσκαρ καλύτερης ταινίας & σκηνοθεσίας πήγαν στον «Φόρεστ Γκαμπ» του Ρόμπερτ Ζεμέκις ενώ υποψήφιο ήταν και το αριστουργηματικό «Quiz Show» του Ρόμπερτ Ρέντφορντ.

Η καινούρια ταινία του Ταραντίνο «Κάποτε στο… Χόλιγουντ» ξεκίνησε να προβάλλεται από την Πέμπτη 22 Αυγούστου 2019 σε διανομή της Feelgood στη χώρα μας κι ενώ προηγήθηκαν το σαββατοκύριακο 17 & 18/8, previews μόνο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με μεγάλη εισπρακτική επιτυχία (κοντά 9.000 εισιτήρια). Όπως ο ίδιος ο σκηνοθέτης είπε, το «Once upon a time in…Hollywood» είναι ότι πιο κοντινό έχει κάνει σε σχέση με το «Pulp Fiction» και είναι ίσως η πιο προσωπική του ταινία.

Το αποτέλεσμα μέχρι στιγμής είναι θριαμβευτικό καθώς σε εισπράξεις η ταινία κοντεύει τα 125 εκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ από τα τέλη Ιουλίου που έκανε πρεμιέρα συν άλλα 118 εκατομμύρια από την προβολή της στον υπόλοιπο κόσμο μέχρι στιγμής. Επίσης η πλειονότητα των κριτικών αποθεώνει την ταινία χαρίζοντας της τουλάχιστον τέσσερα αστέρια όπως το Βρετανικό περιοδικό Empire.

Τι αλήθεια έχει πετύχει ο Ταραντίνο στο νέο του φιλμ που λογικά θα φτάσει έως και τα Όσκαρ. Κατ’ αρχάς μέσα από το στόρι του ηθοποιού Ρικ Ντάλτον (Λεονάρντο Ντι Κάπριο) που παλεύει να περάσει από την tv στο σινεμά αλλά καταλήγει να παίζει σε σπαγκέτι γουέστερν στην Ιταλία και του βοηθού του κασκαντέρ  Κλιφ Μπουθ (στο ρόλο ο 55χρονος και απίστευτα γοητευτικός και cool Μπραντ Πιτ) ο Κουέντιν Ταραντίνο σκιαγραφεί όλα τα αδιέξοδα, ανασφάλειες αλλά & την λάμψη των ηθοποιών και του Χολιγουντιανού συστήματος της εποχής σε μία καθοριστική χρονιά όπως ήταν το 1969.

Οι σινεφίλ αναφορές στo διάρκειας 160 λεπτών φιλμ είναι συνεχείς με αποκορύφωμα την σκηνή όπου η κούκλα Μάργκοτ Ρόμπι που παίζει την αδικοχαμένη ηθοποιό και σύντροφο του Ρομάν Πολάνσκι, Σάρον Τέιτ, πηγαίνει ενθουσιώδης στην αίθουσα όπου παίζεται μία ταινία με τον Ντιν Μάρτιν, στην οποία η ίδια κρατά ένα δεύτερο χαρακτηριστικό ρόλο.

Επίσης στην καλύτερη ίσως και πιο μελαγχολική σκηνή της ταινίας του Ταραντίνο, βλέπουμε τους Ντι Κάπριο και Πιτ υπό τους ήχους του εμβληματικού «California dreamin» των The Mamas & the Papas να περνούν με το αυτοκίνητο έξω από φωταγωγημένες μαρκίζες κινηματογράφων και διακρίνουμε μεταξύ άλλων να παίζονται το «Funny girl – Ένα αστείο κορίτσι» με την Μπάρμπρα Στρέιζαντ ή το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του αξέχαστου Φράνκο Τζεφιρέλι.

Κατά κάποιο τρόπο ο Ταραντίνο κάνει το δικό του φόρο τιμής στον κόσμο του σινεμά και της τηλεόρασης της εποχής. Ο Ντι Κάπριο είναι σε σημεία σχεδόν σπαρακτικός όπως εκεί που δίνει την ερμηνεία της καριέρας του στο γύρισμα μίας γουέστερν σειράς, γεγονός που το επισημαίνει μία απίθανη πιτσιρίκα συμπρωταγωνίστρια του. Στη σκηνή αυτή εμφανίζεται (για τελευταία φορά μιας και απεβίωσε πριν λίγους μήνες από εγκεφαλικό, ο Λουκ Πέρι). Ο Πιτ πάλι αν και έχει τον λιγότερο αβανταδόρικο ρόλο είναι ο ιδανικός πρωταγωνιστής για ταινία του Ταραντίνο. Είναι απόλαυση πραγματικά στην σκηνή – ιεροτελεστία στο campus των νεαρών χίπις όπου ο Κλιφ - Μπραντ Πιτ αψηφώντας τους, άνετος, σίγουρος και cool προσπερνά και την κοκκινομάλλα Ντακότα Φάνινγκ για να πει ένα γεια σ’ ένα γέρο, παλιό ηθοποιό που σχεδόν τυφλός βρίσκεται στο κρεβάτι ενός βρώμικου σπιτιού (εξαιρετικός στον σύντομο ρόλο του ο 83χρονος Μπρους Ντερν).

Ο 79χρονος Αλ Πατσίνο είναι επίσης στα ξεχωριστά πρόσωπα της ταινίας παίζοντας τον φαντεζί ατζέντη που συμβουλεύει τον Ρικ Ντάλτον (Ντι Κάπριο), έχει ωστόσο το πολύ τρεις σκηνές ενώ στο ξέσπασμα βίας του τελευταίου τέταρτου, είναι αλήθεια πως είχαμε καιρό να δούμε τον Μπραντ Πιτ σ’ ένα τέτοιο κρεσέντο ξύλου και πάλης. Ίσως ξενίσει κάποιους το αίμα & η βία στο φινάλε αλλά όσοι έχουν ξαναδεί Ταραντίνο, εννοείται πως δεν θα εκπλαγούν.

Επίσης οι σκηνές αυτές λειτουργούν & συμβολικά και μεταφορικά και για την εγκυμονούσα Σάρον Τέιτ που στην πραγματικότητα «σφαγιάστηκε» εκείνο το ζεστό καλοκαίρι του 1969 από τους ακόλουθους του Μάνσον. Δεν αποκαλύπτουμε περισσότερα διότι εδώ ο Ταραντίνο δείχνει την μαεστρία και την εξυπνάδα του ως κινηματογραφικός δημιουργός, να μην δείξει δηλαδή απευθείας κάτι τόσο σκληρό αλλά να το υπονοήσει μέσα από το περιστατικό στην γειτονική της Τέιτ, έπαυλη, με το βρωμόξυλο του Πιτ, τα δαγκώματα του πιτ μπουλ του & το αποτελεσματικό φλογοβόλο του Ντι Κάπριο!

Τέλος στις σινεφίλ αναφορές και το όνομα μίας χίπισσας που είναι Σάντανς (ο Σάντανς Κιντ του Ρόμπερτ Ρέντφορντ στους «Δύο Ληστές» που χάρισε & το όνομα του στο ομώνυμο Φεστιβάλ στη Γιούτα). Πάντως για τους χίπις ο Ταραντίνο δεν επιφυλάσσει & πολύ κολακευτική εικόνα ενώ στα μείον της ταινίας θα αναφέραμε μόνο μία σχετική φλυαρία ενώ στο εξωτερικό ορισμένοι κριτικοί έθιξαν το γεγονός πως παρά την όλη ατμόσφαιρα του 1969 και την ολοκληρωμένη σκηνοθετική ματιά του Ταραντίνο η ταινία ουσιαστικά πάσχει από σενάριο!

Κατά τ’ άλλα, ο 56χρονος Κουέντιν Ταραντίνο έφτιαξε κατά τη γνώμη μας μία ταινία που έχει αλληγορία, αγάπη για το σινεμά όπως ήταν, για τους ηθοποιούς και όλους όσους εμπλέκονται στην film industry (στην ταινία εμφανίζονται ως χαρακτήρες & οι παλιοί σταρ Στιβ Μακουίν και Μπρους Λι), νοσταλγία & μελαγχολία στα όρια της θλίψης, θυμό, βία και εν τέλει το φιλμ μοιάζει μ’ ένα πορτρέτο του Λος Άντζελες & μία «βουτιά» σε μία άλλη εποχή, τόσο μα τόσο συναρπαστική.

*Ο Ταραντίνο όπως διαβάσαμε ετοιμάζεται να γίνει και μπαμπάς για πρώτη φορά από την 35χρονη Ισραηλινή σύζυγο του Ντανιέλα.

* H ταινία "Κάποτε στο...Χόλιγουντ" παίζεται στα Odeon Veso Mare & στο θερινό σινέ Κάστρο στο Ρίο.

Κείμενο: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ