Η "υπεράνθρωπη" προσπάθεια της Κάθρυν Χάντερ ως Προμηθέας ανταμείφθηκε με ένα χειροκρότημα από καρδιάς

Το ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας σε συνεργασία με τις επιχειρήσεις Τάγαρη φαίνεται πως κάνει τη διαφορά το φετινό καλοκαίρι. Ερχόμενη με φόρα από την επιτυχία της Επιδαύρου, η παράσταση «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Σταύρου Τσακίρη και με μεγάλο της ατού την Ελληνοαγγλίδα Κάθρυν Χάντερ να επωμίζεται τον ρόλο του τιτάνα Προμηθέα, αλυσοδεμένου και τιμωρημένου από τον Δία διότι έδωσε το πυρ και την ελπίδα στους ανθρώπους, αποθεώθηκε από ένα κατάμεστο Αρχαίο Ρωμαικό Ωδείο το βράδυ της Δευτέρας 12 Αυγούστου 2019, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας του Δήμου.

Τι κι αν είμαστε σχεδόν παραμονές Δεκαπενταύγουστου, τι κι αν πολλοί είναι σε θερινές διακοπές, τι κι αν η ζέστη ήταν αφόρητη (στις 9.30 το βράδυ που ξεκίνησε η παράσταση, η θερμοκρασία στο κέντρο της Πάτρας ήταν 35 βαθμοί), ο κόσμος και δη οι θεατρόφιλοι έδωσαν βροντερό παρών και στο τέλος γύρω στις 23.10 όρθιοι οι περισσότεροι επευφήμησαν την Κάθρυν Χάντερ για το κουράγιο της, για την «υπεράνθρωπη» προσπάθεια της, για την ποιότητα, για την θεατρική της στόφα για το γεγονός ότι και η ίδια κοιτούσε συγκινημένη και έκπληκτη το κοινό που την χειροκροτούσε από καρδιάς.

Η Κάθρυν Χάντερ είναι μακράν ο κυριότερος λόγος για να δεις την παράσταση «Προμηθέας Δεσμώτης». Όχι ότι δεν υπάρχουν κι άλλοι λόγοι όπως για παράδειγμα όλο το επιτελείο των ηθοποιών που δίνει τον καλύτερο του εαυτό με τον βετεράνο Νικήτα Τσακίρογλου ως αφηγητή να στέκει εκεί ως εμβληματική φιγούρα ή την Πέγκυ Τρικαλιώτη εντελώς αερικό ως Ιώ αλλά και τον Γεράσιμο Γεννατά ως Ωκεανό, τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη ως Κράτος με έντονο τον σαρκασμό και με την φωνή του ελαφρώς αλλαγμένη ή τον Δημήτρη Πιατά πάντα αξιοπρόσεκτο, στο ρόλο του Ήφαιστου και τον Πατρινό Περικλή Βασιλόπουλο επικεφαλής του χορού που με σκηνοθετικό εύρημα τα πελώρια ανοικτά βιβλία που κρατούσαν, αυτά μετατρέπονταν κάθε τόσο είτε σε κύματα είτε σε πουλιά που πετούσαν είτε γυρνούσαν σε μία κόκκινη σελίδα σηματοδοτώντας το μαρτύριο του Προμηθέα.

Η Χάντερ για να λέμε την αλήθεια στα πρώτα λεπτά φάνηκε να έχει ένα ελάχιστο τρακ. Που το καταλάβαμε, μα στο ότι τα πρώτα λόγια που είπε από το κείμενο του Αισχύλου, στην πολύ απαιτητική και δύσκολη μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη, δεν πολυκαταλάβαμε τι έλεγε. Σιγά σιγά βρήκε τον ρυθμό και το κυριότερο τον ήχο και την ουσία των λέξεων διότι όπως σχολίαζαν θεατές στο τέλος, δεν τους πείραξε το σχετικό αξάν (προφορά) που είχε, το οποίο σε στιγμές έμοιαζε και γοητευτικό διότι η Χάντερ πέτυχε κάτι μοναδικό, έκανε το ρόλο δικό της και έγινε, παρά τα εμπόδια που είχε να ξεπεράσει όπως ότι η ίδια ως σωματοδομή είναι μικρόσωμη ή τα Ελληνικά δεν είναι η βασική της γλώσσα μιας και ζει χρόνια στο εξωτερικό και παίζει στα αγγλικά, η κυρίαρχος της σκηνής. Δεν είναι μικρό κατόρθωμα αυτό και κυρίως το ότι έβγαλε πέρα με δύναμη ψυχής, μεγαλείο, τσαγανό και φυσικά με το ταλέντο της όλο αυτό το δύσκολο κείμενο και συνάμα έδειχνε σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό πως κατανοούσε και ένιωθε όσα σπουδαία λόγια έλεγε προς τους θεατές.

Λέξεις όπως δυσθέατα, αμφίστομη, έμπλεος φόβου, αξεχειμώνιαστο πέλαγος, μισώ απαξάπαντες τους θεατές, οιστρήλατη κόρη του Ινάχου και πολλές άλλες, βγήκαν από το στόμα της και η ίδια προς τιμήν της δεν έκανε το παραμικρό σαρδάμ. Σίγουρα το οφείλει σε ένα μεγάλο βαθμό στην σκηνοθετική καθοδήγηση αλλά ολοφάνερα και η ίδια αναλαμβάνοντας ένα «στοίχημα» και ρίσκο στην καριέρα της, τα κατάφερε και μαζί της το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας γράφει μία σημαντική σελίδα στα 30χρονα του γιατί δείχνει πως αυτή η παράσταση παρά τις όποιες αστοχίες της, έχει ως πρωμετωπίδα την Κάθρυν Χάντερ και σίγουρα θα πάει καλά και στους άλλους σταθμούς όπου θα παιχθεί.

Στις αστοχίες θα λέγαμε έναν συγκερασμό ετερόκλητων δανείων που δεν έπειθαν πάντα και «ξεστράτιζαν» την βασική εικόνα και εντύπωση της νεωτεριστικής αυτής παράστασης. Για παράδειγμα συνδυάστηκαν μέχρι και στοιχεία από το θέατρο της άπω ανατολής (η σκηνή με τα ζωγραφισμένα υφαντά με την Ιώ) ή ήχοι από όλο τον κόσμο όπως όπερα εκεί που τρεις ημίγυμνοι τοξοβόλοι καρφώνουν τον Προμηθέα ή ένα παλιό παραδοσιακό τραγούδι ερμηνευμένο από ένα παιδί με το οποίο και κλείνει η παράσταση.

Το σκηνικό του Κώστα Βαρώτσου ήταν εντυπωσιακό και λειτουργικό, κυρίως οι κερκίδες με τις 7 σειρές από σκαλοπάτια και λιγότερο ο 9 μέτρων κόκκινος κώνος που θύμιζε λίγο οικοδομικά υλικά. Επίσης η χρήση συγκεκριμένης μουσικής αν και μας άρεσε και χάριζε πόντους δραματικότητας ανεβάζοντας την ψυχική ένταση και το συναίσθημα των θεατών, ήταν αρκετά δυνατή και κοβόταν σε κάποια σημεία απότομα.

Όσο για την πιο συγκλονιστική σκηνή, μακράν είναι αυτή που η Χάντερ – Προμηθέας προσπαθεί να πιει νερό από έναν κουβά, το νερό χύνεται και η ίδια σέρνεται στο έδαφος και σχεδόν «γλείφει» το νερό. Μοναδική, όπως και εκεί όπου στέκεται αλυσοδέσμια και υψώνει την γροθιά της, μία κίνηση με καθαρά πολιτικό χαρακτήρα & συνάμα ένα πολιτικό σχόλιο μέσω της παράστασης.

Η παράσταση «Προμηθέας Δεσμώτης» επαναλαμβάνεται απόψε Τρίτη 13/8 στο Αρχαίο Ρωμαικό Ωδείο ενώ αξίζει να πούμε πως συζητείται η επανάληψη της παράστασης λόγω της μεγάλης προσέλευσης και σε μία νέα ημερομηνία, είτε στις 25/8 είτε μέσα στον Σεπτέμβριο. Εφόσον γίνει θα υπάρξει επίσημη ενημέρωση από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας.

Κείμενο: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ