Μία μητέρα μιλάει στο thebest για τη ζωή της με τον διαβήτη

 Πότε εμφανίστηκε στη ζωή σου ο διαβήτης και τι είναι για εσένα;

Νόσησα με διαβήτη στην ηλικία των 11 ετών… Ήρθε στη ζωή μου έξι μήνες μετά τον θάνατο του πατέρα μου. Ο διαβήτης δεν είναι εύκολη κατάσταση. Δεν μπορούμε «να χαϊδεύουμε τα αυτιά μας»… όμως πρέπει να μαθαίνουμε να ζούμε με αυτόν γιατί είναι ο καλύτερος μας φίλος που θα μας συντροφεύει σε όλη μας τη ζωή. Αν δεν τα έχουμε «καλά» μαζί του… δεν θα τα έχει κι αυτός. Αν δεν υπάρχει αυτό ως βάση στο μυαλό του ανθρώπου που έχει διαβήτη δεν μπορεί να έχει μία καλή ποιότητα ζωής…

Πώς ακριβώς εμφανίστηκε ο διαβήτης στη ζωή σου; Ποια ήταν τα συμπτώματα;

Το 1993 δεν ήταν τόσο γνωστά τα συμπτώματα του διαβήτη. Υπήρχε μία άγνοια… δεν ήταν τα πράγματα όπως τώρα που με ένα απλό «γκουγκλάρισμα» μπορείς να δεις για παράδειγμα ποια είναι τα συμπτώματα του διαβήτη.

Είχα πολυουρία, πολυδιψία και έχασα και πολλά κιλά, περίπου 10, σε μία εβδομάδα. Όμως λόγω και της κατάστασης που υπήρχε και εξαιτίας της απώλειας του πατέρα μου τα  αποδώσαμε σε κάποια ίωση που μάλλον με ταλαιπωρούσε.  Δεν είχα δυνάμεις να πάω στο σχολείο και τελικά έφτασα στα πρόθυρα του κόμματος και εκεί πήγα στο νοσοκομείο. Εκεί έγινε η διάγνωση που ήταν το πρώτο σοκ.  Για εμένα  το σοκ ήταν ότι έπρεπε να μάθω να κάνω ενέσεις. Πρώτα πάνω σε ένα πορτοκάλι και μετά στον εαυτό μου. Ξαφνικά έπρεπε να ακολουθώ μία συγκεκριμένη διατροφή. Μέχρι τότε έτρωγα ότι ήθελα. Άλλαξε ο τρόπος ζωής μου και ήταν λογικό ως παιδί να αντιδράσω.

Το σοκ για τη μητέρα μου και τα αδέλφια μου ήταν ακόμα μεγαλύτερο. Ήταν σα να είχαν να αντιμετωπίσουν μία δεύτερη απώλεια. Όταν μπαίνει σε ένα σπίτι ο διαβήτης, αρχικά βιώνεται ένας «μικρός θάνατος». Η μαμά έγινε υπερπροστατευτική… και όπως το βλέπω τώρα, ήταν κάτι δικαιολογημένο. Εγώ κρυβόμουν για να φάω… Όταν σου απαγορεύουν κάτι, θα πας το κάνεις. Δεν μπορούσα να μπω εύκολα στο καλούπι. Όλα θέλουν χρόνο για να γίνουν…

Πόσο χρόνο χρειάστηκες για να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα;

Προσαρμόστηκα πολύ γρήγορα γιατί δεν είχα πρόβλημα επιστρέφοντας στην καθημερινότητα μου. Καθηγητές, συμμαθητές με αντιμετώπισαν σα να μην έχει συμβεί κάτι. Μπορεί να έπαιρνα τα μπολάκια μου μαζί μου και να έτρωγα συγκεκριμένες ώρες αλλά ήταν κάτι δεδομένο και με πρόσεχαν. Δεν υπήρχε ταμπού. Και μιλάμε για τι 1993 που δεν ξέραμε καλά καλά τι σημαίνει ο διαβήτης. Γι αυτό και λυπεί το γεγονός ότι τώρα, στο 2019, υπάρχουν εκπαιδευτικοί που θεωρούν το διαβήτη ταμπού και στιγματίζουν  τα παιδιά.

Πέρασαν τα χρόνια και έκανες τη δική σου οικογένεια, απέκτησες τα δικά σου παιδιά…

Υπήρχε μία αντίληψη πως αν μία γυναίκα έχει διαβήτη, δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Όταν στα 17 θα έπρεπε να αλλάξω γιατρό, εκείνος που με παρακολουθούσε μέχρι τότε μου είπε ότι δεν μπορώ να κάνω ποτέ παιδιά, κι κάνω… θα υπάρχει τερατογένεση. Δεν μου είπε όμως ότι αυτό θα οφειλόταν σε λάθος χειρισμό του διαβήτη.

Είχα λοιπόν στο μυαλό μου να μην προσπαθήσω λοιπόν να κάνω παιδιά. Με στεναχώρησε πολύ… Στην πορεία είχα τους κατάλληλους γιατρούς και ενημερώθηκα ότι με τον διαβήτη μπορείς να ζήσεις ως φυσιολογικός άνθρωπος, να κάνεις παιδιά.

Μίλησε μου για τη γνωριμία σου με τον σύζυγό σου…

Πρώτα  από όλα πρέπει ο άνθρωπος που γνωρίζεις και θέλεις για σύντροφο σου, να ξέρει για εσένα, να ξέρει για τον διαβήτη σου.  

Γενικά είναι κάτι για το οποίο πρέπει να μιλάς. Υπάρχουν παιδιά που πάνε στο μπάνιο να κάνουν κρυφά την ένεση ινσουλίνης. Αυτό δεν είναι σωστό… είναι ως και επικίνδυνο γιατί μπορεί σε μία κρίση που θα χρειαστεί βοήθεια, να μην την έχει.  Για να μιλήσεις βέβαια πρέπει να έχεις αποδεχθεί την κατάσταση πρώτα εσύ που την βιώνεις. Από εκεί και πέρα όλα στηρίζονται στην αγάπη και τον σεβασμό.

Εγώ μιλούσα για τον διαβήτη, όταν γνώριζα κάποιον άνθρωπο, από την πρώτη μέρα.  Αν έβλεπα ότι αυτό που άκουγε ο άλλος, δεν του άρεσε… ήξερα ότι δεν ήταν για εμένα. Με τον σύζυγό μου ήμασταν στην ίδια δουλειά. Τότε φορούσα ήδη αντλία ινσουλίνης την οποία πέρασε για δεύτερο κινητό. Του εξήγησα τι ήταν και πλέον είμαστε 14 χρόνια μαζί και μερικές φορές ξέρει να χειρίζεται την αντλία, παρόλο που δεν την φοράει, καλύτερα και από εμένα.  Απλώς υπάρχει ένα πρόβλημα υγείας όπως τόσα που υπάρχουν σε πολλές οικογένειες.

Στο θέμα εγκυμοσύνη, ο σύζυγός σου είχε άγχος;

Είχε… και είχε και για εμένα. Ξέραμε ότι ως διαβητική μητέρα, με διαβήτη τύπου 1, οι πιθανότητες που είχε να πάθει διαβήτη και το παιδί μου ήταν όσες μίας φυσιολογικής γυναίκας που δεν έχει διαβήτη.  Δεν είναι κληρονομικός ο διαβήτης.

Πρέπει να είναι προγραμματισμένη η εγκυμοσύνη μίας γυναίκας με διαβήτη;

Όταν  έχεις διαβήτη, πρέπει οι εγκυμοσύνες να είναι προγραμματισμένες… Εμένα δεν ήταν  αλλά είχα καλή ρύθμιση του ζαχάρου.  Ήδη δηλαδή ήταν καλά ρυθμισμένο για χρόνια. Άλλωστε από τα 16 μου χρόνια, όταν άρχισα να καταλαβαίνω πλέον πολύ περισσότερα πράγματα, φρόντισα όσο μπορούσα για να το πετύχω αυτό.

Πώς ήταν οι εγκυμοσύνες σου;

Είχα καλές εγκυμοσύνες, όσο μπορούσα να έχω… με την έννοια δεν είναι μία εύκολη κατάσταση για μία γυναίκα με διαβήτη. Το πρώτο τρίμηνο έχεις συχνές υπογλυκαιμίες ενώ μετά αλλάζει ο μεταβολισμός. Μπορεί να πρέπει να κάνεις ινσουλίνη ακόμα κι αν έχεις φάει ένα μαρούλι.

Μετά; Ποιο ήταν το συναίσθημα την πρώτη φορά που κράτησες τα κορίτσια σου;

Της απόλυτης ευτυχίας. Αυτό.

Η πρώτη σου κόρη που είναι έξι χρονών, τι ξέρει για τη νόσο της μαμάς;

Τα πάντα… Κάθε φορά που με ρωτούσε κάτι εγώ της απαντούσα… και είναι και κάτι που την κάνει πιο δυνατή. Έχει μάθει να με μετράει και έχει εξοικειωθεί και αν χρειαστώ κάτι είναι σε θέση να με βοηθήσει. Είναι μία καθημερινότητα ο διαβήτης και μπορεί να καταλάβει. Δεν την τρομάζει.

Έχεις  αποφασίσει να βοηθάς ανθρώπους με διαβήτη μέσα από το Σύλλογο «Ζωή Γλυκιά» στον οποίο είσαι Πρόεδρος…

Ξεκίνησε το 2013 και ήταν ένα στοίχημα. Επειδή ιδρύθηκε όταν γεννήθηκε η μεγάλη μου κόρη είναι σαν παιδί μου κατά κάποιον τρόπο. Το να βοηθήσεις και να πεις σε κάποιον μία κουβέντα είναι πολύ σημαντικό.  Μέσω του Συλλόγου παρέχουμε ψυχολογική υποστήριξη και μέσα από πολλές δράσεις ενημερώνουμε για όλες τις εξελίξεις σε σχέση με όσα δικαιούνται τα άτομα με διαβήτη που πολλές φορές δεν γνωρίζουν ούτε οι γιατροί.

Πόσοι άνθρωποι έχουν έρθει στο Σύλλογο;

Είναι 165 μέλη αυτή τη στιγμή από τα οποία τα 80 είναι παιδιά. Βέβαια υπάρχει πολύς που δεν έρχεται. Στην Πάτρα έχουν διαβήτη 600 άτομα… για να μην πω 1000.

Θα μπορούσες να μοιραστείς παραδείγματα που μαρτυρούν ότι ο διαβήτης είναι θέμα ταμπού;

Έχουμε συναντήσει καθηγητή που δεν θα δεχόταν το παιδί στο Γυμνάσιο αν δεν ήταν μαζί του η γιαγιά του η οποία το μεγάλωνε. Σε άλλη περίπτωση, πήραν μαζί το παιδί στην εκδρομή και στη συνέχεια του είπαν πως κακώς το πήραν γιατί είναι άρρωστο.

Υπάρχουν περιπτώσεις που οι γονείς δεν έχουν ενημερώσει ότι παιδί έχει διαβήτη, έχει πάθει υπογλυκαιμικό σοκ  και οι καθηγητές μη γνωρίζοντας έχουν  κάνει το αντίθετο από αυτό που πρέπει για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση.

Τι θα έλεγες σε κάποιον που ανακαλύπτει τώρα ότι έχει διαβήτη;

Θα έλεγα ότι πρέπει να το αποδεχθεί, να το ρυθμίσει και να πάει μπροστά γιατί ο διαβήτης δε θα τον εμποδίσει σε τίποτα, ανάλογα με τις δυνατότητες που έχει βέβαια. Για παράδειγμα, δεν θα κάνει bungee jumping αν έχει υψοφοβία.