Τη δημαγωγία πολλοί την αγάπησαν...

Ξεκινώντας λοιπόν από την εποχή Παπανδρέου, ο Παπανδρέου παρέλαβε ένα υπέρογκο έλλειμμα τον Οκτώβρη του 2009. Αφού λοιπόν είπε την αλήθεια στους εταίρους για το χρέος και ζήτησε βοήθεια, του την έδωσαν με τον όρο ότι θα μπει το ΔΝΤ. Έτσι σχεδιάστηκε ο μηχανισμός στήριξης, αποτελούμενος από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, που μας έβαλε στην περιβόητη περιπέτεια του μνημονίου.

Αμέσως αμέσως φτιάχτηκε ο μύθος για την αναστολή του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Οι πολιτικοί εχθροί του Παπανδρέου, διέδωσαν φήμες για προσωπικά του συμφέροντα, τη στιγμή που η Βουλγαρική κυβέρνηση είχε σταματήσει το έργο, διαφωνώντας με την Ρωσία.

Παράλληλα ο αρχηγός της -τότε- αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αντώνης Σαμαράς, διέδιδε από το Ζάππειο ότι μπορεί να μηδενίσει το έλλειμμα και ταυτόχρονα να σκίσει το μνημόνιο την ίδια νύχτα που θα έβγαινε πρωθυπουργός, πιέζοντας για εκλογές και παραίτηση Παπανδρέου. Έσπρωχνε δε, σε αγαστή συνεργασία με τον κ. Τσίπρα και τους λοιπούς αρχηγούς κομμάτων (πλην ΚΚΕ), τους πολίτες στην πλατεία και το ξακουστό κίνημα των αγανακτισμένων. Τα αποτελέσματα όταν βγήκε πρωθυπουργός, γνωστά: Ακόμα πιο βαρύ μνημόνιο.

Ο δε Τσίπρας, με όλον τον ΣΥΡΙΖΑ, έφτιαχνε παντού κινήματα, όπως το 'δεν πληρώνω' και γενικότερα έκανε ό,τι μπορούσε για να πέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Εισήλθαν επίσης στον ΣΥΡΙΖΑ πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που είχαν ψηφίσει το μνημόνιο, με αποτέλεσμα να εκτοξευτεί το ποσοστό του στις εκλογές του 2012.

Ως αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Σαμαρά, συνέχισε την ίδια πολιτική. Προεκλογικά διέδιδε ότι το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου θα έσκιζε το μνημόνιο στην αυλή του Μαξίμου. Νωρίτερα είχε ισχυριστεί χαριτολογώντας, ότι θα βάραγε τα νταούλια και θα χόρευαν οι Ευρωπαίοι πεντοζάλη!! Τα αποτελέσματα είναι επίσης γνωστά και τραγικά: 5 μήνες μηδαμινή διαπραγμάτευση, δημοψήφισμα χωρίς καμία σαφήνεια (με τον λαό να διχάζεται) και στο τέλος μια συμφωνία πολύ μα πολύ βαριά, υπό την απειλή ενός grexit και με τον Ελληνικό λαό να βράζει στις ουρές των ΑΤΜ.

Βλέπουμε λοιπόν ξεκάθαρα ότι η δημαγωγία δεν οδηγεί πουθενά. Η μάλλον οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, στην οργή εκείνου που εξαπατήθηκε ακούγοντας από τον δημαγωγό τα πράγματα που ηχούσαν στα αυτιά του σαν μελωδία. Η κατάσταση πλέον βαίνει σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. Αυτοί που είπαν ψέματα θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να αποσυρθούν από την πολιτική.

Ο κόσμος πρέπει να προσέχει παραπάνω για το τι ακούει από τους λάτρεις της εξουσίας, διότι αυτοί τάζουν λαγούς με πετραχήλια, εκμεταλλευόμενοι τον δικό τους πόνο. Θυμίζει τον μύθο όπου τα γαϊδούρια σκότωσαν τον Σαμαρτζή, για να μην φτιάχνει σαμάρια και ύστερα ο βοηθός του τα έφτιαξε χειρότερα κάνοντας τους και πληγές.

Εν κατακλείδι, ας γίνει μάθημα στους συμπολίτες μας πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Όπως επίσης να γίνει μάθημα στους πολιτικούς ότι την δημαγωγία πολλοί την αγάπησαν αλλά τον δημαγωγό κανείς.