Κατάλαβες;

Περπατάς, τρέχεις στους δρόμους, σταματάς στις βιτρίνες, μιλάς ασταμάτητα στο κινητό, ξεχνιέσαι με τις ώρες στο facebook, κορνάρεις στον μπροστινό. Τι έχεις πάθει;

Όχι, αυτό που βλέπω δεν είναι εσύ, βλέπω έναν άνθρωπο στον αυτόματο πιλότο να προχωρά απλά για να πάει κάπου. Να μιλάει στο κινητό λέγοντας ανούσια πράγματα απλά για να μη νιώθει μόνος, να βγάζει άπειρες φωτογραφίες για να «μη λένε», να βιάζεται συνεχώς να προλάβει κάτι…

Βαδίζεις προγραμματισμένα δίχως κέφι και όρεξη για ζωή. Και όταν πια, καθίσεις για να ξεκουραστείς, τότε αμίλητος και αγέλαστος κοιτάζεις καρφωμένα την οθόνη του κινητού σου. Όταν πια έχεις τα κέφια σου, βγάζεις  φωτογραφίες άλλοτε πιο κοντινές, πιο μακρινές,  ποζάροντας δήθεν χαρούμενα, δήθεν ευδιάθετα και αυτό είναι όλο. Μετά πάλι κατσουφιάζεις και συνεχίζεις το δρόμο σου. Γιατί το κάνεις αυτό; Φαίνεται λες και περιμένεις πότε θα τελειώσει η ζωή σου, λες και δεν ξέρεις να τη ζεις… δεν την ευχαριστιέσαι. Δείχνεις ότι περνάς καλά αλλά στην ουσία λίγες είναι οι φορές που ξάπλωσες στο κρεβάτι σου πραγματικά ευτυχισμένος. Ικανοποιημένος από την μέρα που πέρασε. Γιατί;

Νομίζουμε πως θα ζούμε αιώνια ή πιστεύουμε πως ζώντας έτσι ξεγελάμε τον χρόνο; Τα χρόνια φεύγουν και αντί να φροντίζουμε να  τα ζούμε όσο καλύτερα, όσο πιο έντονα μπορούμε εμείς τι κάνουμε; Τα σέρνουμε μαζί με όλων των ειδών τα άχρηστα που μας πλασάρουν για αξίες, όπως την ωραία εικονική ζωή που έχουμε φτιάξει. Εκεί που εμείς καθορίζουμε τι συμβαίνει και ό,τι δεν μας κάνει απλά το διαγράφουμε. Εκεί που ανεβαίνει η ποιότητά μας ή και η λίστα των φίλων μας. Έτσι τρώμε τα χρόνια μας… και νομίζουμε πως περνάμε καλά κιόλας.

Έχουμε επιλέξει να υπάρχουμε αντί να ζούμε… Κατάλαβες; Φεύγουν οι μέρες και αντί να λυπούμαστε που περνάνε, χαιρόμαστε που έφυγαν. Ζούμε για να δείχνουμε πόσο ωραία περνάμε, πόσο όμορφοι είμαστε, πόσο ωραία ρούχα φοράμε, πόσο ωραία γελάμε. Πόσο προσποιούμαστε… Δεν μας απασχολεί τίποτα άλλο, αρκεί να φαίνεται πως είμαστε ευτυχισμένοι, κι ας μην είμαστε. Μα αν στ’ αλήθεια περνούσαμε ωραία θα θέλαμε τόσο πολύ να αντικατασταθεί το σήμερα από το αύριο; Θα θέλαμε τόσο πολύ να έρθει η επομένη μέρα;

Φαντάσου όμως για λίγο κάτι. Ξαφνικά εκεί που προχωράς για να πας σπίτι σου, να δεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο να σε περιμένει στη πόρτα αλλά την ώρα που πας να γελάσεις  να μη μπορείς. Να σου κοβόταν με ένα μαγικό τρόπο το γέλιο… Έχεις σκεφτεί τι θα έκανες τότε;  Δεν θα μπορούσες να του δείξεις το πόσο πολύ χάρηκες που τον είδες , δεν θα μπορούσες καν να καταλάβεις ένα αστείο, να δημιουργήσεις εύθυμες ατμόσφαιρες, να δείξεις τη διάθεση σου, να απεικονίσεις τη γλύκα και τη ζεστασιά σου. Θα ήθελες να ζεις έτσι;

Σαν άνθρωποι απολαμβάνουμε να γελάμε, να περνάμε καλά, να χαιρόμαστε και να νιώθουμε ωραία. Γι’ αυτό δημιουργηθήκαμε. Όλα αυτά που κάνουμε λοιπόν, είναι καταστροφικά για την ανθρώπινη φύση μας. Σταμάτα λοιπόν να δρας λες και σου έχει αφαιρεθεί το προνόμιο να ζεις και βγες να δεις πόσο ωραία είναι η ζωή μακριά από το κινητό και τον υπολογιστή σου…