Πολιτική σταθερότητα και ανάπτυξη ή αβεβαιότητα και οπισθοδρόμηση;

Στις 23 Απριλίου 2010, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας κ. Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε από το ακριτικό Καστελλόριζο την προσφυγή της Ελλάδας στον Μηχανισμό Στήριξης, που σήμαινε την έλευση της τρόικας και κατ’ επέκταση του ΔΝΤ στην Αθήνα και την έναρξη της εποχής των Μνημονίων.

Ακολούθησαν τέσσερα χρόνια, όχι απλώς πολύ δύσκολα για τον ελληνικό λαό, αλλά γεμάτα από «αίμα, πόνο και δάκρυα», για να προσαρμόσουμε στη δική μας πραγματικότητα και την ιστορική ρήση του Ουίνστον Τσόρτσιλ.

Τέσσερα χρόνια με σκληρές και επώδυνες θυσίες, που ήταν ωστόσο άκρως αναγκαίες για να σώσουμε την πατρίδα μας από την καταστροφή και για να τη βάλουμε στο δρόμο της σωτηρίας και της ανόρθωσης.

Μια εποχή με πολλά οδυνηρά κεφάλαια, που στιγματίστηκε από εντάσεις και πολιτικές συγκρούσεις, έκλεισε και δίνει πλέον τη θέση της σε μια νέα εποχή, με την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές να δίνει τον συμβολικό τόνο.

Ναι, μπορούμε πια να υποστηρίζουμε με βεβαιότητα ότι τα καταφέραμε. Παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις, από τις πάσης φύσεως εντός και εκτός Ελλάδος «Κασσάνδρες», που έσπερναν με αξιοσημείωτη εμμονή κλίμα καταστροφολογίας, η πατρίδα μας παρέμεινε στην ευρωζώνη και πηγαίνουμε συνεχώς από το καλό στο καλύτερο.

Από κράτος – παρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ελλάδα σήμερα είναι κράτος –πρότυπο δημοσιονομικής προσαρμογής.

Ανατάξαμε την οικονομία, γεγονός που πιστοποιείται από την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, πάμε για την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους, ενώ εδραιώσαμε και την πολιτική σταθερότητα, κάτι όχι απολύτως αναμενόμενο και δεδομένο πριν από τέσσερα χρόνια.

Η σημερινή εικόνα της χώρας, η οποία είναι διαμετρικά αντίθετη με αυτήν που επικρατούσε πριν από μια τετραετία, μας δίνει το δικαίωμα να ατενίζουμε το μέλλον με βάσιμη αισιοδοξία.

Ως εκ τούτου, στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, και κυρίως στις ευρωεκλογές, οι Ελληνίδες και οι Έλληνες καλούνται να επιλέξουν μεταξύ της πολιτικής σταθερότητας και της πολιτικής αστάθειας, μεταξύ της οικονομικής ανάπτυξης και των οικονομικών λαϊκιστικών ερασιτεχνισμών, μεταξύ αυτών που είναι σταθερά προσηλωμένοι στην ιδέα της ενωμένης Ευρώπης και στο ευρώ και αυτών που τη μια μέρα είναι υπέρ του ευρώ και την άλλη κατά του ευρώ, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Πολιτική σταθερότητα και ανάπτυξη, λοιπόν, ή αβεβαιότητα και σύγχυση; Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης και - όπως προκύπτει και από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων- το εκλογικό σώμα είναι έτοιμο να δώσει την απάντησή του, κεφαλαιοποιώντας στην κάλπη τα όσα πετύχαμε με πολλούς κόπους και μεγάλες θυσίες.