Ομάδα δεν αλλάζεις ποτέ στη ζωή σου...

Σάββατο βράδυ, στην πλατεία Μαβίλη, στην Αθήνα. Ο μεσήλικας γνωστός μου, φανατικός οπαδός του Παναθηναϊκού από τα γεννοφάσκια του, απολαμβάνει τον θρίαμβο της ομάδας του στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, χαλαρώνοντας με ένα ποτήρι τζιν στο χέρι.

Λέει και ξαναλέει ότι περίμενε πως ο Παναθηναϊκός θα πάρει τον τελικό με τουλάχιστον τρία γκολ διαφορά, ενώ την ίδια ώρα το μυαλό του πάει και στους οπαδούς του ΠΑΟΚ.

Θυμούμενος προφανώς και τις δικές του περιπέτειες, πολλά χρόνια πριν, στη Θύρα 13, πλάθει με τη φαντασία του το δράμα των οπαδών του Δικεφάλου που ταξίδευσαν στην Αθήνα για τον τελικό με την εξής γλαφυρή, αλλά ρεαλιστική, περιγραφή: «Να είσαι είκοσι ώρες μέσα στο πούλμαν, χωρίς να έχεις κοιμηθεί, να έχεις περάσεις άλλες οκτώ μέσα στο γήπεδο, να τρως τέσσερα, και μετά να πρέπει να ξαναμπείς στο πούλμαν. Να πρέπει να ταξιδεύσεις πάλι όλη τη νύχτα, χωρίς να φας και να κατουρήσεις, αν δεν σε αφήσει η Αστυνομία. Κι εκεί που μπαίνεις στις 5 το πρωί στη Θεσσαλονίκη και λες ότι το μαρτύριο τελείωσε, να σου την πέφτουν στη Λαχαναγορά και τα “σκουλήκια”  του Άρη…»

Αν δε κάνω λάθος, στα λόγια του Σωτήρη διέκρινα μια κρυφή αλληλεγγύη για το δράμα των οπαδών του ΠΑΟΚ, σαν να έβλεπε σ’ αυτό ένα ανάλογο δικό του από το μακρινό παρελθόν.

Επιστρέφοντας χαράματα στην Πάτρα, μετά από μια μακρά και δύσκολη μέρα στο ΟΑΚΑ, συνειδητοποίησα ότι πίσω από τα λόγια του βρίσκεται μια μεγάλη αλήθεια. Ποια είναι αυτή; Μα ότι η αγάπη, η πίστη σε μια ομάδα, είναι πλέον από τα ελάχιστα πράγματα, (αν όχι το μοναδικό) που δεν αλλάζουν για κανέναν στη ζωή. Για την ακρίβεια, την ανιδιοτελή αυτή αγάπη, ακόμη κι αν αυτή εκφράζεται σε πολλές περιπτώσεις με λανθασμένο και ακραίο τρόπο, δεν την αλλάζεις με τίποτα στον κόσμο, δεν την πουλάς.

Με άλλα λόγια, τόπο διαμονής, ακόμη και πατρίδα, αλλάζεις, δουλειά αλλάζεις, σύντροφο αλλάζεις, κόμμα αλλάζεις, θρησκεία επίσης αλλάζεις. Την ομάδα σου, όμως, ποτέ. Ούτε σου περνάει από το μυαλό.

Κι επειδή μέρες που είναι ζούμε στον αστερισμό των επερχόμενων εκλογών, σκεφτείτε και αναλογιστείτε πόσες «κολοτούμπες» είδαμε, πόσες «αλλαξοκωλιές» ζήσαμε στο αγαπημένο μας χωριό. Όλοι αυτοί, που για προσωπικούς λόγους και από προφανές συμφέρον, ιδιοτέλεια ή υστεροβουλία, άλλαξαν στρατόπεδο, τουτέστιν δημοτική παράταξη, αν αγαπούν το ποδόσφαιρο, επίσης δεν αλλάζουν ομάδα.

Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, από τον οποιονδήποτε «κολοτούμπα» και οπορτουνιστή της πολιτικής, προτιμώ και επιλέγω τον αγνό οπαδό του (Μ)ΠΑΟΚ που ταλαιπωρήθηκε στους δρόμους δύο μερόνυχτα για να δει την αγαπημένη του ομάδα να διασύρεται, πληρώνοντας από πάνω και από την τσέπη του…