"Τρόμος" στην οθόνη του κινητού όταν ο αριθμός ξεκινά από "211"...

Αν ένα στα δυο τηλεφωνήματα που δέχεστε στο κινητό ή σταθερό σας τηλέφωνο δεν έχει μπροστά το πρόθεμα «211», μάλλον είστε εκτός εποχής…

Ή, απλώς, ανήκετε στο 1% των Ελλήνων που εξακολουθούν να ελέγχουν το 60% του πλούτου της χώρας, οπότε, ακόμη κι αν έχετε ανοικτές υποχρεώσεις, ουδείς σας ενοχλεί.

Οι πιο υποψιασμένοι ξέρετε καλά γιατί μιλάμε… Έχετε, άλλωστε, άπειρες φορές απορρίψει κλήσεις που ξεκινούν από το… σατανικό «211». Πίσω του ακολουθούν συνήθως διάφοροι συνδυασμοί αριθμών που προσπαθούν να σας ξεγελάσουν ώστε ν’ απαντήσετε, επιτέλους, στο τηλεφώνημα.

Φυσικά, είτε απαντήσετε, είτε όχι, ξέρετε ότι στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκετε ο υπάλληλος μιας Τράπεζας, μιας εισπρακτικής εταιρείας ή ενός δικηγορικού γραφείου που θέλει να σας θυμίσει – λες και το ξεχάσατε ποτέ…- ότι το δάνειο ή η πιστωτική σας κάρτα είναι σε καθυστέρηση ή ότι η οφειλή σας έχει κηρυχθεί ληξιπρόθεσμη.

Το «μικρό ψάρι» - εμείς δηλαδή- πιάνεται εύκολα στην αποχή. Οι Τράπεζες και οι λοιποί εισπρακτικοί φορείς εξαντλούν την αυστηρότητα τους, πιέζουν, εκβιάζουν, απειλούν, μας διαπομπεύουν στον φιλικό και συγγενικό μας περίγυρο, κατεβαίνουν λεκτικά στο «πεζοδρόμιο», μας τρομοκρατούν, για μια οφειλή λίγων χιλιάδων ευρώ ή ακόμα και μερικών εκατοντάδων η οποία, αντικειμενικά, δεν μπορεί να αποπληρωθεί, εκτός κι αν αποχωριστούμε την… πολυτέλεια της καθημερινής σίτισης...

Αντιθέτως, το «μεγάλο ψάρι», χίλια… Μνημόνια και διακόσιες Τρόικες να περάσουν θα χαίρει πάντα ασυλίας, θα μπορεί να δανειοδοτείται χωρίς εγγυήσεις, υποθήκες και λοιπά… ταπεινά που αφορούν μόνο τον άσημο δανειολήπτη και χωρίς ποτέ να του υπενθυμίζει κανείς την υποχρέωση ότι οφείλει να επιστρέψει ένα μέρος των δανειοδοτηθέντων.

Το εκρηκτικό σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου – το οποίο αποκαλύφθηκε χάρη στο φιλότιμο και την ευσυνειδησία ορισμένων εισαγγελικών λειτουργών- είναι μια ακόμη σκαστή περίπτωση της βαθιάς παθογένειας μέσα στην οποία επί πολλές δεκαετίες λειτουργούν η εγχώρια πολιτική και οικονομική ελίτ. Με εδραιωμένη την πεποίθηση, απόρροια της αχαλίνωτης έπαρσης και της αλαζονείας που γεννά η αίσθηση της παντοδυναμίας, ότι ποτέ και κανείς δεν θα είχε την δύναμη να τις ελέγξει, να τις οδηγήσει στη Δικαιοσύνη, να τις υποχρεώσει να πληρώσουν για τα ανομήματα τους.

Μια κορυφή αυτής της εικόνας είναι το φαινόμενο Λιάπης. Μια άλλη είναι το σκάνδαλο του Ταμιευτηρίου. Θα χρειαστεί, απ’ ότι φαίνεται, ν’ αποκαλυφθούν πολλές ακόμα κορυφές ώστε το πολιτικό και οικονομικό σύστημα να πάψει να ξεχωρίζει τα ψάρια σε μικρά και μεγάλα και ν' ανακαλύψει την έννοια της ισονομίας… Αλλά, επ’ αυτού κάπου υπάρχει κρυμμένη και η δική μας ευθύνη.