Φοβάμαι τους ανθρώπους που…

Φοβάμαι /τους ανθρώπους που εφτά χρόνια / έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι/ και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–/βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας/«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους/ που με καταλερωμένη τη φωλιά/ πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Μανόλης Αναγνωστάκης.

Φοβάμαι κι εγώ μερικούς ανθρώπους.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που κόπτονται για το έθνος και την εθνική κυριαρχία μονάχα όταν κοπεί κάποιο από τα επιδόματα τους.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που προασπίζονται τα δικαιώματα των μεταναστών με τόσο πάθος όση και η εκμετάλλευση που επιχειρούν εις βάρος των φιλιππινέζων υπηρετριών που έχουν στα σπίτια και τις ασφαλείς τους περιοχές.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που μετά το τέλος των πορειών εναντίον των «βάναυσων και αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης » πηγαίνουν για καφέ έχοντας ήσυχη τη συνείδησή τους, ότι έπραξαν το καθήκον τους και αρχίζουν την ανάγνωση κάποιας κουτσομπολίστικης εφημερίδας για να ξεσκάσουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους με την «σίγουρη» και «αδιαπραγμάτευτη» ηθική τους εντός του σπιτιού τους, με την απόλυτη επιδίωξη του συμφέροντος εκτός σπιτιού, με την περιποιημένη μονοκατοικία και το παραθαλάσσιο εξοχικό, με την ήρεμη και απαθή ζωή που τους εξασφαλίζει το βόλεμα.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους./Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο. Μανόλης Αναγνωστάκης.

Υ.Γ Δεν φοβάμαι τους νέους εκείνους που δεν γνωρίζουν πολλά από πολιτική ή οικονομικά, που δεν διαβάζουν πολιτικές εφημερίδες. Δεν φοβάμαι τους νέους εκείνους που ασχολούνται αφελώς με οτιδήποτε «μικρό» αγαπούν που γι αυτούς όμως είναι Μεγάλο.

Γιατί κάποια μέρα, αυτή «η αφέλεια μπορεί και να μας σώσει».