Back to Top
#TAGS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ Αιγιάλεια Νάσος Νασόπουλος Ρούλα Πισπιρίγκου Βασιλιάς Κάρολος της Αγγλίας Κέιτ Μίντλετον
Αγγελίες
Μην ψάχνεις, βρες στο
THE BEST

ΑΠΟΨΕΙΣ

/

Στα Άκρα... λόγω αντιπροσώπευσης

Στα Άκρα... λόγω αντιπροσώπευσης

Του Βασίλειου Ν Μηλιώνη

Ξεκινώντας από την παραδοχή ότι έχουμε δημοκρατία, είναι γεγονός ότι διανύουμε την τρίτη και μακροβιέστερη περίοδό της.

Ωστόσο, το δημοκρατικό πολίτευμα είναι εύθραυστο διότι βασίζεται στην αποδοχή. Βέβαια αυτό ισχύει για όλους τους τύπους καθεστώτων και συστημάτων διακυβέρνησης, όμως η διαφορα έγκειται στο πώς αποκτάται η νομιμοποίηση αυτή.

Σήμερα, στον Δυτικό κόσμο γενικότερα (Ευρώπη, Η.Π.Α.), αλλά και στην Ελλάδα ειδικότερα, γινόμαστε παρατηρητές της αμφισβήτησης της Δημοκρατίας ή, αλλιώς, της αντίθεσης στο "συμβατικό".

Λέγοντας αντίθεση στο συμβατικό, εννοείται η αντίθεση στο πολιτικό προσωπικό και στο πολιτικό σύστημα συνολικά.

Υπάρχουν αρκετοί τρόποι να εκφρασθεί η αντίθεση αυτή.

Ο πρώτος τρόπος, ο οποίος είναι και ο πιο θεσμικός, όπως θα λέγαμε, είναι η συμμετοχή μεν στις εκλογές, αλλά η ψήφιση λευκού ψηφοδελτίου. Το λευκό ψηφοδέλτιο δείχνει ότι ο ψηφοφόρος αποδέχεται την εκλογική διαδικασία, αλλά δεν εμπιστεύεται κανέναν υποψήφιο για αντιπροσώπευση.

Ο δεύτερος τρόπος είναι η αποχή από την εκλογική διαδικασία. Αυτή πολλές φορές υποδηλώνει την μη αποδοχή της ίδιας της εκλογικής διαδικασίας και κατ' επέκταση του ισχύοντος πολιτεύματος. Άρα η αποχή πολλές φορές συνεπάγεται την άρνηση της δημοκρατίας, άλλοτε απλή αδιαφορία.

Ο τρίτος τρόπος, ο οποίος έχει και τα πιο απτά αποτελέσματα τελικά, είναι η στήριξη πολιτικών δυνάμεων και προσώπων, τα οποία αντιτίθενται στο ισχύον πολιτικό σύστημα, συχνά με μια ρητορική "κάθαρσης", δηλαδή με ρητορική που καλεί του ψηφοφόρους σε στήριξη με σκοπό να ανατραπεί το "σάπιο, διεφθαρμένο διαπλεκόμενο σύστημα" και να επέλθει η δικαιοσύνη στους "αδικημένους πολίτες" κοκ. Πρόκειται για την αντισυμβατική ψήφο.

Η αντισυμβατική ψήφος, εν ολίγοις, είναι η ψήφος σε δυνάμεις που προτάσσουν την ανατροπή και εκθειάζουν την δράση (δεν υπάρχει απτότερο παράδειγμα της Χρυσής Αυγής).

Όμως, θα ήταν μάλλον ολίσθημα το να χαρακτηρίσουμε ακροδεξιούς όσους δίνουν ψήφο στην άκρα δεξιά, η οποία γνωρίζει άνοδο σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες (Ουγγαρία, Πολωνία, Ιταλία, Γαλλία και σε άλλες).

Την άνοδο αυτή, θεωρώ ότι θα πρέπει να την συσχετίσουμε με τον τρόπο διακυβέρνησης στις χώρες αυτές, καθώς πολλές φορές αυτός είναι που οδηγεί σε ακραίες εκφράσεις.

Η κοινωνία σήμερα έχει πολλούς λόγους να αισθάνεται πολιτικά μειωμένη-και είναι. Πολιτικά μειωμένη καθώς υποτίθεται ότι ζει σε αντιπροσωπευτικά δημοκρατικά συστήματα, την στιγμή που  δεν απολαμβάνει ουσιαστική αντιπροσώπευση.

Η μόνη στιγμή που η βούληση του πολίτη συναντάται με τους θεσμούς είναι η εκλογική διαδικασία.

Ο "αντιπροσωπευόμενος" λαός, στο μεσοδιάστημα από την μία εκλογική αναμέτρηση μέχρι την επόμενη, είναι καθαρά και μόνον ιδιώτης. Είναι ιδιώτης υπό την έννοια ότι δεν συμμετέχει στα κοινά, καθώς δεν του δίνεται η δυνατότητα. Από την στιγμή που θα αναδείξει αντιπρόσωπο, δεν έχει δυνατότητα ούτε ελέγχου του, ούτε ανάκλησής του.

Εν ολίγοις, η σχέση του υποτιθέμενου εντολέα (ψηφοφόρου) με τον υποτιθέμενο εντολοδόχο (εκλεγμένο) διακόπτεται από την εκλογή και ύστερα.

Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει την δυνατότητα έκφρασης της αντίθεσης (μερίδας) της κοινωνίας μέσω διαδηλώσεων κλπ, μα ούτε εδώ έχουμε μια συνάντηση της κοινωνίας με την κυβέρνηση. Απλώς η κοινωνία έχει το δικαίωμα να εκφράζεται κατά τον τρόπο αυτό. Αυτή, ωστόσο, η δυνατότητα δεν σημαίνει την υποχρέωση της κυβέρνησης να την λάβει υπ' όψη της. Δηλαδή πρόκειται για μια συνάντηση μεταξύ της κοινωνίας και όχι για μια συνάντηση της κοινωνίας με τους θεσμούς.

Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι υπάρχει ένα στεγανό ανάμεσα στην κοινωνία και το κράτος και, όσο κι αν αυτό είναι κεκαλυμμένο, έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό από την κοινωνία.

Από το σημείο αυτής της διαπίστωσης και μετά είναι πιθανές πολλές κατευθύνσεις. Δυστυχώς, για πολλούς πολίτες λύση στο πρόβλημα είναι η αντίθεση στο σύστημα, μέσω της προαναφερθείσης αντισυμβατικής ψήφου.

Ωστοσο, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ιστορικά, οι ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις, εύρισκαν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξή τους την κοινωνική δυσαρέσκεια. Σε μια τέτοια ρητορική βασίστηκε η άνοδος του ηγέτη που διέπραξε την μεγαλύτερη κτηνωδία στην ευρωπαϊκή -και όχι μόνο- ιστορία, το ολοκαύτωμα.

Δεν παραλληλίζω, απαραίτητα, με το σήμερα. Όμως θεωρώ ότι όλοι μας πρέπει να ανησυχούμε -κυβερνήσεις και πολίτες- για την άνοδο της Ακροδεξιάς και να λαμβάνουμε υπ' όψη μας ότι δεν ξέρουμε πού αυτή μπορεί να καταλήξει.

Είναι, ίσως, λογικό ο πολίτης να είναι δυασαρεστημένος, απογοητευμένος κλπ από τον τρόπο διακυβέρνησης και την θέση του στο σύστημα αυτό. Αυτή η δυσαρέσκεια θα πρέπει να μας προβληματίσει για το πώς θα επιλέξουμε αυτό θα μας βελτιώσει, όχι αυτό που θα μας οδηγήσει σε νερά αχαρτογράφητα. Διότι όταν έχεις μια "κακή δημοκρατία", αναζητάς την καλύτερη, όχι την μη δημοκρατία.

 

Βασίλειος Ν Μηλιώνης

 

Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης κ Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr

* Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Απόψεις» του thebest.gr απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του portal.

Απόψεις