Πέντε απαντήσεις σε όσους λένε «καλά έκαναν που τον λίντσαραν τον 19χρονο στις φυλακές»

Της Νεκταρίας Ντούκα

Ο ξυλοδαρμός του 19χρονου προφυλακισμένου για τον βιασμό και τη δολοφονία της 21χρονης Ελένης Τοπαλούδη έχει ανοίξει γύρο συζητήσεων και σχολίων στο διαδίκτυο, για το εάν καλώς ή κακώς τον λίντσαραν οι συγκρατούμενοί του.

Επειδή από μόνο του το ερώτημα είναι προβληματικό, υπό την έννοια ότι εν έτει 2018 θεωρείται δεδομένο στην  Ευρώπη, η δικαιοσύνη να απονέμεται με συγκεκριμένες διαδικασίες και όχι από τον καθέναν μας κατά την κρίση του, κι επειδή το ειδεχθές του εγκλήματος έχει προκαλέσει σε αρκετούς ένα πρωτόγονο αίσθημα ικανοποίησης που το διαδίκτυο βοηθά να ...πολλαπλασιαστεί, ας ξαναθυμηθούμε κάποια βασικά.

1. Στην Ευρώπη, όσες ατέλειες κι αν έχει το κράτος δικαίου,  φροντίζει ή έστω προσπαθεί, ώστε όλοι να δικαιούνται μιας δίκαιης δίκης και σωφρονισμού. Σωφρονισμού όχι τιμωρίας. Το σύστημά μας υποτίθεται ότι είναι σωφρονιστικό, όχι τιμωρητικό. Αλλά και από την πλευρά της τιμωρίας να το δούμε, ποιος είναι αυτός που θέτει τα όρια της τιμωρίας; Με αυτή τη λογική γιατί διαφωνούμε με τους Τζιχαντιστές που κόβουν το χέρι όποιου κλέψει; Δεν γίνεται από τη μια πλευρά να καταδικάζεις την Αμερική και την Κίνα που διατηρούν ακόμη τη θανατική ποινή και από την άλλη να λες καλά του έκαναν που τον λίντσαραν. Με αυτή τη λογική γιατί να μην προκρίνουμε και τον λιθοβολισμό; Ένας ξυλοδαρμός είναι αρκετός; Ένας εξευτελισμός με γδύσιμο είναι οκ; Μήπως θέλουμε να τον βιάσουν κι όλας; Ο ίδιος υποστηρίζει ότι βιάστηκε. Μήπως θα χαρούμε ακόμη περισσότερο να τον πετάξουν μετά και στα βράχια; Να του κάνουν τα ίδια, όπως λένε κάποιοι.

Επιπλέον ζούμε στην εποχή που βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, και συγκεκριμένα ο κ. Βορίδη, ζήτησε την επαναφορά της θανατικής ποινής, κι αυτό κάνει ακόμη πιο πολύπλοκα τα πράγματα.

2. Ακόμα και η συντηρητική, κατά τα λοιπά, εκκλησία έχει ξεπεράσει το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» της Παλαιάς Διαθήκης και έχει περάσει στην Καινή Διαθήκη εδώ και αιώνες. Ή μήπως είμαστε υπέρ μιας βίας αλά καρτ;

3. Λένε κάποιοι «ναι, αλλά δεν θα τιμωρηθεί. Σε 20 χρόνια θα είναι έξω». Αν διαφωνούμε με το σωφρονιστικό μας σύστημα, το οποίο όντως είναι γεμάτο ατέλειες και εμφανώς δεν επιτελεί τον ρόλο του, τον σωφρονισμό δηλαδή, ας ξεκινήσουμε αγώνα να διορθωθεί. Ας μην επικροτούμε τη βία.

4. Λένε κάποιοι άλλοι «ναι, αλλά αν ήταν η κόρη σου, η αδελφή σου, τα ίδια θα έλεγες;». Δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση από την απάντηση της οικογένειας της Ελένης Τοπαλούδη, η οποία προς τιμήν της έσπευσε να καταδικάσει τον ξυλοδαρμό. Οι μόνοι άνθρωποι που θα είχαν μια δικαιολογία, λόγω βρασμού ψυχής, να επιτεθούν στους κατηγορούμενους, όχι μόνο δεν το έχουν κάνει, αλλά το καταδικάζουν. Δίνουν παράδειγμα ήθους καθώς δεν έχουν επιτεθεί ούτε λεκτικά στους κατηγορούμενους. Πόσο μάλλον σωματικά.

5. Υποτίθεται ότι όσο εξελισσόμαστε κάποια πράγματα τα έχουμε αφήσει πίσω μας δια παντός. Όμως τελικά δεν είναι πάντα έτσι. Το «Κολοσσαίο» του καθενός μας ξυπνά και βρίσκει αφορμή να …φουντώσει με όχημα τον υποτίθεται δίκαιο θυμό μας. Το δυστύχημα είναι ότι το διαδίκτυο δίνοντας βήμα σε κάθε μια αναχρονιστική λογική βοηθά στη διάδοση απόψεων που μέχρι πρότινος λέγονταν στα καφενεία. Τώρα γράφονται, αποκτούν likes και shares και εν τέλει γίνονται ξανά οικείες για μια μερίδα κόσμου. Επειδή η εξέλιξη δεν είναι πάντα γραμμική, ας είμαστε προσεκτικοί. Ζούμε στην εποχή που μετά τον Ομπάμα πρόεδρος στις ΗΠΑ είναι ο Τραμπ.

ΥΓ

1. Η εικόνα ενός ανθρώπου γδυμένου και ξυλοφορτωμένου από δέκα νταήδες μου είναι προσωπικά απεχθής. Όποιος κι αν είναι αυτός.
2. Μην αγιοποιούμε τους κρατούμενους που λίντσαραν τον 19χρονο. Όπως γράφει ο Οτάσσιος Θεοφίλου «οι κρατούμενοι ως κοινότητα δεν αντιδρούν έτσι επειδή έχουν αναπτυγμένο κάποιο δικό τους ιδιαίτερο αίσθημα δικαίου. Οι κρατούμενοι πιθανόν μυρίστηκαν αδυναμία. Τον αδύναμο τιμωρούν και όχι τον βιαστή. Σαν μέτρο σύγκρισης μπορεί κανείς να θυμηθεί τον Κυριάκο Παπαχρόνη που έχαιρε ιδιαίτερου σεβασμού από τους συγκρατούμενους του».