Περἰ μνημείων και άλλων συναφών

Τρικούβερτοι διαπληκτισμοί που αφορούν την τέχνη τα τελευταία χρόνια ταλανίζουν την πόλη μας. Τέτοια εποχή πάλι πέρσι είχαμε «σκιές και παρασκήνιο στο θέατρο σκιών», που εκτός των άλλων ζητημάτων τέθηκε και το θέμα της εκχώρησης πολιτιστικών δρώμενων από μεριάς δήμου σε ιδιώτη. Το ίδιο θέμα ανακοινώθηκε από τον ίδιο ιδιώτη και πάλι πριν από λίγες μέρες, που λειτούργησε σαν προπομπός του δήμου, μιας και λίγες μέρες αργότερα σύσσωμη η αντιπολίτευση με ανακοίνωση της ενημέρωσε τους δημότες για την πρόταση-πρόθεση του δήμου ….περί Θεοδωρόπουλου με ολίγον Βασίλαρο και μια δόση Μίμμαρου.

Όλοι μας θυμόμαστε το σάλο το καλοκαίρι του 17, όταν το ΔΗΠΕΘΕ έμεινε μετέωρο χωρίς παράσταση και καλλιτεχνικό διευθυντή. Σε κοινό παρανομαστή ήταν και αυτό το θέμα, με την εκχώρηση ουσιαστικά παράστασης του ΔΗΠΕΘΕ σε ιδιώτη. Πρόσφατα πάλι είχαμε την αξίωση –απαίτηση δημοτών να πάρουν στα χέρια τους το παιχνίδι του «κρυμμένου θησαυρού» μιας και οι χειρισμοί από μεριάς δήμου πάνω στο μεγάλο θέμα του Πατρινού Καρναβαλιού δεν τους κάλυπτε.

Ας μη γελιόμαστε, το πρόβλημα δεν είναι ένας. Όλοι –και ιδιαίτερα, όσοι εκφραζόμαστε δημόσια, «προς τον δήμον και δια τον δήμον»– φἐρνουμε και ξαναφέρνουμε προβληματισμούς και ανησυχίες μας για το  ποιοι είναι οι χειρισμοί του πολιτιστικού οργανισμού και ποιά η τύχη της τέχνης στη πόλης μας. Δεν θα μπορούσα καλύτερα να εκφράσω αυτή την αγωνία παρά μέσα από τα παρακάτω λόγια του Μάριου Πλωρίτη. Σαν υπηρέτες και φύλακες της τέχνης αγωνιούμε και καλούμαστε να αποτρέψουμε το ενδεχόμενο να οδηγηθεί η πόλη «σε τέχνη «κατ' επιταγήν», «καθ' υπαγόρευσιν ή απαγόρευσιν»... σε τέχνη που υποχρεώνεται να συμμορφώνεται με ορισμένες «προδιαγραφές», κομματικές ή κρατικές... σε τέχνη που αναγκάζεται να υπηρετεί ορισμένες σκοπιμότητες, να εξαίρει ό,τι συμφέρει και ν' αποκρύβει ό,τι ενοχλεί, να λέει πράγματα που δεν πιστεύει και να μη λέει ό,τι πιστεύει.»

Τολμώ και μιλώ σαν «υπηρέτης της τέχνης», καθώς μαθήτευσα για 15 και παραπάνω συναπτά έτη δίπλα στον μεγάλο μάστορα «Γιάνναρο», (τιμώντας την έννοια της μαθητείας του Καραγκιόζη, ίσως περισσότερο από κάθε άλλον), διεκδίκησα με την τέχνη μου και μαζί με το καλλιτεχνικό δυναμικό της πόλης μας, στην Αλμερία το 2005, το να αναλάβει η πόλη μας τους μεσογειακούς αγώνες , (μαζί μας τότε και ο τωρινός μας δήμαρχος), έφερα διακρίσεις σε διεθνής διαγωνισμούς, πχ αδελφοποίησης Ελλάδας-Τουρκίας αποσπώντας το πρώτο βραβείο (βραβείο ΙΠΕΚΤΣΙ 1989) κλπ.

Με τα λίγα που μου έχει μάθει ο ξυπόλυτος πιστεύω στον τόπο των Υψηλών Αλωνιών, η Πολιτεία οφείλει να τιμήσει τον Μίμμαρο, μιας και εκεί έγινε η παράσταση από τον ίδιον, τα λοιπά περιττεύουν.

Ένας δημότης

Κώστας Μακρής