H σκουριασμένη σκάλα...

Ξέρεις,  έχω ακροφοβία….της είπα

Μην φοβάσαι θα σε κρατάω εγώ…..

Ελα….. είπε και άπλωσε το χέρι της για να πιάσει το δικό μου.

Προχωρούσε μπροστά και εγώ ακολουθούσα. Κρατούσε με το ένα χέρι την κουπαστή της σκουριασμένης σιδερένιας σκάλας και το άλλο το έσφιγγα δυνατά εγώ. Σε κάθε βήμα τα σκαλοπάτια έτριζαν. Η σκουριά και η μπογιά είχαν φουσκώσει και μικρά κομμάτια έπεφταν στο έδαφος σαν βροχή. Οι χειμώνες είχαν δουλέψει καλά. Κάτω από τα πόδια μας το χάος, πάνω από το κεφάλι μας το φεγγάρι. Βγήκαμε στο πλατύσκαλο της ταράτσας. Ανακούφιση. Φυσούσε ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι και τα αστέρια έλαμπαν κατά χιλιάδες. Μετακινούμασταν προσεκτικά, πότε κοιτώντας ψηλά εκστασιασμένοι και πότε χαμηλά. Κώνοι, τετράγωνα, κύβοι, πυραμίδες, όλα τα σχήματα διάσπαρτα ολόγυρα και κάτω από τα πόδια μας. Κοιτούσαμε τριγύρω, ψαχουλεύαμε, κατασκοπεύαμε, οσφριζόμασταν, ανακαλύπταμε. Μια πόλη πάνω από την πόλη μας.

Σε μια άκρη της ταράτσας παρατημένα, μια κουβέρτα στρωμένη στο τσιμέντο, ένα μισογεμάτο μπουκάλι κρασί και δυο ποτήρια. Κάποιοι βιάστηκαν φαίνεται, για καλή μας τύχη, να επιστρέψουν στην πραγματική ζωή. Καθίσαμε πάνω στην κουβέρτα, γεμίσαμε τα ποτήρια  και μείναμε να κοιτάζουμε τον έναστρο ουρανό. Καθόταν πλάι μου. Χάιδευε συνεχώς τα μαλλιά της. Μια δεξιά και μια αριστερά. Μιλούσε τραγουδιστά. Έλεγε για τα όνειρα της. Για τους στόχους της. Σε κάθε της λέξη ξεχείλιζαν ποτάμια ζωής και αθανασίας. Τα μάτια έλαμπαν, πετούσαν σπίθες. Αντε να της πείς ότι αυτά τα μάτια θα χρειαστεί στο μέλλον να κλάψουν για να μπορέσουν να μάθουν και να καθαρίσουν.

Ο χρόνος είχε σταματήσει. Αδιάφορο. Όταν ανοίγονται οι ζωές και ξεψαχνίζονται οι ψυχές ποιος σκάει για τον χρόνο. Έριξα το κρασί που είχε μείνει στα ποτήρια και ήπιαμε για τις σκέψεις και τον έρωτα. Χαμογέλασε. Σηκώθηκε. Έκανε μια μικρή υπόκλιση. Όπως οι πριγκίπισσες όταν θέλουν να ευχαριστήσουν τον καβαλιέρο τους και μου ζήτησε να κλείσω τα μάτια.

Άνοιξα τα μάτια μου ξαφνικά. Τα πάντα τριγύρω σκοτεινά. Δεν έβλεπα τίποτα. Πετάχτηκα επάνω και έτρεξα να ανοίξω την πόρτα του μπαλκονιού. Φως. Χαμογέλασα. Τα πάντα μέσα στο δωμάτιο ήταν….. Καλοκαίρι.!!!