Παιδεραστία και αντιμετώπιση θυμάτων

Λαμβάνοντας αφορμή από τα πρόσφατα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων ,που συγκλόνισαν την κοινωνία μας ,σήμερα θ ασχοληθώ με την αντιμετώπιση που πρέπει να χουν τα θύματα τέτοιων βδελυρών και ειδεχθών εγκλημάτων.

Στη χώρα μας, σεξουαλική και σωματική κακοποίηση έχει υποστεί ένα αρκετά σημαντικό ποσοστό μαθητών ηλικίας 8-12 ετών, ενώ μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις ο θύτης είναι κάποιος από το οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού. Τα ανησυχητικά αυτά στοιχεία για την χώρα μας προκύπτουν από παλαιότερη πανελλαδική έρευνα σε 2.500 παιδιά που πραγματοποίησε το Ίδρυμα Ελληνισμού. Ωστόσο, το φαινόμενο της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης συμβαίνει σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από όσο γνωρίζουμε, όμως καλύπτεται από έντονη μυστικότητα και σιωπή.

Μόνο κάποιες από τις περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών βγαίνουν στη επιφάνεια. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές ακόμα υποθέσεις που δεν έχουν βγει στο φως εξαιτίας της σιωπής που επικρατεί. Σε όλες τις περιπτώσεις των παιδεραστών κάποιοι γνωρίζουν αλλά ποτέ δεν μιλούν. Εκτός από τα ίδια θύματα, είναι πολύ πιθανόν να γνωρίζει κάποιος από την οικογένεια τους, από την οικογένεια του θύτη ή από το μέρος που ζει ο βιαστής και παιδεραστής.Πρόσφατα βέβαια είδαμε στη Θεσσαλονίκη να καταγγέλλεται στις αρχές ο δράστης από φίλο του ,γιατί ένιωσε αηδία και αγανάκτηση απ όσα είδε σε βίντεο και φωτογραφίες που είχε στην κατοχή του ο δράστης ,του οποίου και τα στοιχεία δόθηκαν στη δημοσιότητα χτες

Και όμως, κανείς δεν μιλάει για το γεγονός. Οι μεν πρώτοι το κάνουν για λόγους μίας δήθεν προστασίας. Πιστεύουν πως το να μη καταγγείλουν στη αστυνομία το περιστατικό προστατεύουν το θύμα και αποφεύγουν το κοινωνικό στιγματισμό. Όμως δεν ξέρουν το πόσο μεγάλο λάθος είναι αυτό που κάνουν. Η προστασία του θύματος δεν έρχεται με την σιωπή αλλά με την κραυγή! Ο θύτης είναι ο φταίχτης όχι το θύμα,(!!!) για αυτό ας σταματήσει επιτέλους όλο αυτό περί στιγματισμού του θύματος. Είναι απαράδεκτο!!

Αν υποπτεύεστε πως το παιδί έχει κακοποιηθεί, κρατήστε την ψυχραιμία σας και καθησυχάστε το. Ίσως το παιδί δεν σας τα πει όλα από την αρχή. Μη το πιέσετε απλά αφήστε το να ηρεμήσει και να πάρει το χρόνο του. Ακούστε το προσεκτικά, χωρίς να βάζετε λέξεις στο στόμα του. Προσπαθήστε να μη δείξετε θυμό ή στεναχώρια, καθώς η υπερβολική εκδήλωση των δικών σας συναισθημάτων, θα το αποθαρρύνει από το να ανοιχτεί περισσότερο και μπορεί να νοιώσει ενοχές. Όταν το παιδί ολοκληρώσει την αφήγηση του, μη ξεχάσετε να πείτε στο παιδί πως είναι πολύ γενναίο που σας μίλησε.

Χρειάζεται μεγάλη δύναμη και θάρρος εκ μέρους της οικογένειας του θύματος,αλλά και του ίδιου του παιδιού,για να καταγγελθεί τέτοιο περιστατικό.Όλοι σκεφτόμαστε τα επακόλουθα,κοινωνικός διασυρμός,δικαστήρια,στιγματισμός του παιδιού,ιδιαίτερα σε μικρές κοινωνίες.

Μα και όταν συλληφθούν οι δράστες και γίνει η προσαγωγή τους στη αστυνομία και στη συνέχεια στον Εισαγγελέα, , αρκετές φορές αφήνονται ξανά ελεύθεροι.(βλέπε περίπτωση του παιδιάτρου πέρυσι στα Ιωάννινα ).

Ταπεινή μου άποψη είναι πως οι περιπτώσεις αυτές πρέπει να εξετάζονται και διεκπεραιώνονται ταχύτατα από τις δικαστικές αρχές(τακτική ανάκριση,προσδιορισμός δικασίμου,εκδίκαση υπόθεσης),ώστε και να εμπεδώνεται το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών και ιδιαίτερα των θυμάτων,αλλά και για να ενθαρρύνονται για να καταγγέλλουν τέτοια απεχθή εγκλήματα.

Δεν χρειάζεται,νομίζω,να πω ότι αν κάτι τέτοιο πέφτει στην αντίληψή μας,πρέπει να απομονώνουμε τα άτομα αυτά και να μην διστάζουμε να τα καταγγέλλουμε.

Δυστυχώς κυκλοφορούν ανάμεσα μας,τους βλέπουμε καθημερινά,έχουν ισχυρά στηρίγματα η είναι από τα μέλη της 
κοινωνίας μας που μετέχουν ενεργά στα κοινωνικά πράγματα και μένουμε εμβρόντητοι πολλάκις!

Χρήστος Ρουγκάλας