Αφήστε τη Σία και ανοίξτε τα σεντούκια!

Μερικά πράγματα στην Ελλάδα δεν τα ακουμπάς, αν δεν θέλεις να σε… κάψουν. Ένα από αυτά είναι και η Εκκλησία. Όχι το ίδιο το θρήσκευμα αλλά η Εκκλησία. Αφορμή για το σχόλιο που διαβάζετε είναι η… ιερή μήνη που προκάλεσε η κανονική ή παραποιημένη (μικρή σημασία έχει για τον γράφοντα) εκδοχή των δηλώσεων της Αναπληρώτριας Υπουργού Παιδείας, Σίας Αναγνωστοπούλου.

Και το ερώτημα που μπαίνει είναι, ως που μπορείς στην Ελλάδα να δηλώσεις τα αυτονόητα; Με άλλα λόγια, τα σχολεία είναι λογικό σήμερα να λειτουργούν ως κατηχητικά; Και ποιοι μπορούν να απαλλάσσονται; Αυτοί που έχουν «ομολογήσει» άλλες θρησκείες; Και αυτοί που το θεωρούν προσωπικό τους δεδομένο και δεν θέλουν γενικώς να «ομολογήσουν», τι πρέπει να κάνουν αν δεν θέλουν να διδαχθούν το συγκεκριμένο μάθημα που για κάποιον, άλλου (ή κανενός) θρησκεύματος ή δόγματος είναι πιθανότατα μαρτυρική εμπειρία;

Και αυτά τα γράφει κάποιος που θεωρεί την ελληνοχριστιανική παράδοση ως έναν από τους βασικότερους πυλώνες του έθνους αλλά και του κράτους.

Θα πάω τώρα στο ουσιαστικότερο. Άκουσα πρόσφατα από τον Οικουμενικό Πατριάρχη αλλά και από πολλούς αρχιερείς για τις προσευχές τις οποίες κάνουν για τα δεινά που έχουν βρει τους πολίτες αυτής της χώρας.

Δε λέω, καλοδεχούμενες οι προσευχές αλλά ακόμα πιο καλοδεχούμενη πράξη θα ήταν η πάμπλουτη εκκλησία της Ελλάδας και οι ελληνορθόδοξες Εκκλησίες και Πατριαρχεία να βάλουν και το χέρι στην… τσέπη.

Μέχρι πρότινος η Εκκλησία της Ελλάδας ήταν από τους μεγαλύτερους μετόχους της Εθνικής Τράπεζας. Η ακίνητη περιουσία των μητροπόλεων αμύθητη και εν πολλοίς…. άγνωστη.

Οι ηρωικές προσπάθειες πολλών ιερέων (τόσο εδώ όσο και αλλού) που χρησιμοποιούν τις δωρεές των πιστών και διοργανώνουν συσσίτια και βοηθούν άπορους συμπολίτες δεν ακυρώνουν τη μεγάλη ευθύνη της ηγεσίας που μπορεί να αλλάξει τα πάντα σε μία χώρα που μαστίζεται από την οικονομική κρίση.

Αντί λοιπόν η ιεραρχία να ενοχλείται από την… παρωνυχίδα του μαθήματος των θρησκευτικών θυμίζοντάς μας τις αποφράδες μέρες της… επανάστασης των ταυτοτήτων ας ασχοληθεί με το να απαλύνει τον πόνο των απλών ανθρώπων που εξακολουθούν να στηρίζουν όχι μόνο την πνευματική αλλά και την κοσμική μορφή μια θρησκευτικής εξουσίας που απλά… προσεύχεται για λογαριασμό τους!