Πάτρα: Άνδρας χτυπάει γατάκι - ωχ αδερφέ

Ημέρα Τετάρτη, 5 Αυγούστου 2015, η Πάτρα άδεια απο φοιτητές. Ξεναγώ στα στέκια μου, ως φοιτήτρια, έναν φίλο μου που έχει έρθει από το εξωτερικό να κάνει διακοπές στην Ελλάδα. Περνώντας από την Έλληνος Στρατιώτου, κοντά στην Πέντε Πηγαδίων ο Christian και εγώ γίναμε μάρτυρες μίας πράξης που μέχρι τώρα πίστευα ότι μόνο φρικιαστική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί – αλλά απ ότι φαίνεται ο κόσμος είχε διαφορετική άποψη.

Σε μία από τις καρέκλες μίας καφετέριας στο παραπάνω σημείο, ήταν κουλουριασμένο ένα μικροσκοπικό χρωματιστό γατάκι (λευκό, καφέ και μαύρο – θυληκό απ’ ότι μας ενημερώνουν τα γονίδιά του). Σκεφτείτε ότι κάθε άνοιξη με αρχές καλοκαιριού είναι η περίοδος που γεννάνε οι γάτες, επομένως το ότι το γατάκι ήταν 2-3 μηνών. Στο τραπέζι καθόταν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Αμέσως είδα το γατάκι που ήταν ξαπλωμένο στο μαξιλάρι της καρέκλας. Δεν πρόλαβα να γυρίσω να πω στον Christian “Check this little kitten out”, και βλέπουμε έναν περίπου 40-45χρονο άνδρα (ο ιδιοκτήτης...?) να βγαίνει αποφασιστικά από το μαγαζί, να αρπάζει το μαξιλάρι και να ρίχνει κάτω το γατί.

Κάπου εδώ θέλω να κάνω μία παύση, και να πω ότι μέχρι εδώ είμαστε οκ. Καταλαβαίνω ότι μπορεί κάποιος να ενοχλείται από τα ζώα για δικούς του λόγους, μπορεί να είναι αλλεργικός, μπορεί απλά να θέλει την ησυχία του. Ο ιδιοκτήτης ενός καταστήματος οφείλει να τον απαλάξει, φαντάζομαι, από τις ενοχλητικές υπάρξεις, ώστε να απολαύσει με χαρά τον καφέ του για να επισκεφθεί το μαγαζί του και αύριο, και αντιμεθαύριο και ούτω καθ’ εξής. Εντάξει, εγώ θα έδιωχνα το γατί με άλλον τρόπο από την καρέκλα, αλλά ο καθένας όπως μεγάλωσε - αρκεί να μην πειράξει το ζώο.

Όμως εδώ ο μαγαζάτορας δεν σταμάτησε στο να ρίξει το πλάσμα από την καρέκλα. Καθώς το γατί έτρεχε μακριά του, έβγαλε όλη του την ανθρωπιά, έβαλε όλη του τη δύναμη και έριξε μία εξαιρετική κλωτσιά στα πλευρά του ζώου, εξφενδονίζοντάς το στο παραδιπλανό σταθμευμένο αυτοκίνητο. Μούδιασαν τα άκρα μου.. Του ουρλιάζω τι κάνει, αν πάει καλά, με όλη μου τη δύναμη. Με κοιτάζει όλο το μαγαζί έκπληκτο. Ο τύπος έχει πάρει ύφος «άσε μας μωρή» και ξαναμπαίνει στο μαγαζάκι του. Δεν με κοίταξε στα μάτια. Η ηλικιωμένη γυναίκα που καθόταν στο τραπέζι αρχίζει να μου φωνάζει ότι είμαι τρελή. Δεν είμαι όμως τρελή, ψάχνω θολωμένη το γατάκι να δω αν είναι καλά. Με τόση φόρα που έσκασε πάνω στο αυτοκίνητο μπορεί να έχει σπάσει τον λαιμό του.

Συνέχισε να μου φωνάζει διάφορα, αλλά δεν άκουγα, δεν σκεφτόμουν. Κοιτάζω τους πελάτες του μαγαζιού. Είμαι σίγουρη ότι είδα μαμάδες με παιδιά, κι άλλα ζευγάρια να με κοιτάνε μουδιασμένα. Σχεδόν άκουγα τις φωνές μέσα στα μυαλά τους: «Δεν μας αρέσει η ταραχή, γιατί δεν κοιτάς τη δουλειά σου?» «Γιατί μας χαλάς το πρωινό με τις φωνές σου?» «Ένα γατί είναι, τόσα έχει εδω γύρω». Ο Christian με τράβηξε να φύγουμε. Η γυναίκα μού φωνάζει να πάω στο τρελοκομείο. Γύρισα και την κοίταξα, ήταν πολύ θυμωμένη που το τραπέζι της είχε τραβήξει την προσοχή των γύρω. Το δικό της μυαλό φώναζε «τι-θα-πει-ο-κόσμος» σε επανάληψη. Το μόνο που βγήκε από το στόμα μου ήταν «Απάνθρωπη».

Ελπίζω να το είπα αρκετά δυνατά να το ακούσουν και οι υπόλοιποι. Γιατί δεν εννοούσα «Απάνθρωπη», αλλά «Απάνθρωποι». Πώς γίνεται να μεγαλώνεις τα παιδιά σου με αξίες, και ταυτόχρονα να μην σου καίγεται καρφί όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο μπροστά σου; Πώς γίνεται να κοιμάσαι ήσυχος ενώ ξέρεις ότι δεν αντέδρασες στον παραμικρό βαθμό όταν κλώτσησαν ένα μωρό δύο μέτρα μακριά σου; «Και εγώ τι να κάνω;» «Δεν είναι δουλειά μου αυτό». Επιτέλους, ας πάψουμε να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτούλη μας και την ησυχία μας.

Ξαναπέρασα μετά από λίγο έξω από το μαγαζί να βρω το γατάκι, αλλά δεν το βρήκα πουθενά. Θα πάω και αύριο.

Και κάτι τελευταίο: Άνθρωπος ένα κι ογδόντα μέσης ηλικίας, που τα βάζει μυϊκά με ένα πλασματάκι τετρακοσίων γραμμαρίων, να είσαι σίγουρος/σίγουρη ότι μπορεί και να μη διστάσει να χτυπήσει τη γυναίκα του ή το παιδί του. Μία απλή σκέψη.