Αντίο λοιπόν Τάκη με το καράβι σου

Στις 14 Φεβρουαρίου στο thebest.gr είχα κάνει ένα ρεπορτάζ με τίτλο "τι βλέπω από το παράθυρό μου". Γνωστοί Πατρινοί φωτογράφιζαν την θέα από το μπαλκόνι τους και έγραφαν για αυτήν. Ανάμεσά τους και ο Τάκης Παπαθεοδωρόπουλος, αυτός ο ωραίος άνθρωπος που έφυγε τόσο νωρίς, αλλά τόσο γεμάτος.

Ο Τάκης έδινε τότε τη μεγάλη μάχη για να κρατηθεί στη ζωή μεταξύ του νοσοκομείου και του σπιτιού του. Με μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια και ένα παράπονο...Αλλά πάντα γεμάτος εικόνες, με το μαγικό του φίλτρο, να ξορκίζει το θάνατο μέσα σε μια παγωμένη κλινική, λίγο πριν σαλπάρει το καράβι της ψυχής του.

Επέλεξα να του πω αντίο με τις ίδιες τις σκέψεις του έτσι όπως μου τις είχε χαρίσει για εκείνο το ρεπορτάζ. Έγραφε λοιπόν ο Τάκης:

"Όταν ανοίγω το παράθυρό μου τα βράδια, όταν το κόκκινο από το μαγικό ηλιοβασίλεμα αυτής της πόλης έχει χαθεί, πάντα φεύγει ένα καράβι…

Πάντα παίρνει την ιδία στροφή σφυρίζοντας να βγει από το λιμάνι της Πάτρας και ο καπνός του, πιότερο το καλοκαίρι, σχηματίζει μια καμπύλη ιδία και απαράλλακτη με ένα στήθος τρεμάμενο που αχνοφαίνεται από πουκάμισο μισάνοιχτο.

Τι παράξενο σχεδόν ποτέ δεν φωτογραφίζω, δεν βλέπω για να κυριολεκτούμε, τα καράβια που έρχονται.

Η κορυφογραμμή της Δυτικής Αχαΐας το συνοδεύει μέχρι να βγει από τον κόλπο… Και τότε όταν έχει χαθεί στον ορίζοντα νοιώθω ότι τα δικά μου καράβια χάνονται πάντα στο φεγγαρόφωτο. Γιατί το πιο σημαντικό ταξίδι είναι να ξανοίγεσαι στο πέλαγο, να ονειρεύεσαι και να αγαπάς….

( συνθεση απο δυο φωτογραφιες τραβηγμενες απο το παραθυρό μου)".