Σε είδα στο ΚΕΚ

Διπλοπάρκαρες με βιασύνη το μηχανάκι λες και είχες κάτι σημαντικό. Δεν μου θύμιζες κάποιο γνωστό επιχειρηματία. Ούτε καν κάποιο υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο.  Έναν νέο άνθρωπος είδα μπροστά μου. Κάποιον άνεργο πτυχιούχο που βιώνει την δύσκολη οικονομική κατάσταση στην πιο παραγωγική του ηλικία. Γνωρίζεις πως δεν θα έχεις την κοινωνική άνοδο που είχαν οι παλαιότεροι. Μα σε όλα τα άλλα σιγά-σιγά θα γίνεις ίδιος χωρίς να το καταλάβεις. Μάλιστα όταν θα μεγαλώσεις, θα μπορείς να παρκάρεις με άνεση μέσα στον πεζόδρομο.

Παραγγέλνεις τον καφέ σου, ρίχνοντας μία βιαστική ματιά στις αγγελίες της τοπικής εφημερίδας. Δυστυχώς δεν άνοιξε κάποιο νέο εργοστάσιο. Η εγχώρια παραγωγή ζητάει σερβιτόρους και barman για να σερβίρονται μεταξύ τους.

Ανεβαίνεις στο ΚΕΚ με ανάμικτα συναισθήματα. Με την μελαγχολία Κυριακάτικου απογεύματος και με το φόβο μήπως δει κάποιον γνωστό. Σε έχει κουράσει η χιλιοειπωμένη κουβέντα « μα και εσύ εδώ;». Η διαποτισμένη γκρίνια για τις σπουδές χωρίς αντίκρισμα και για το αβέβαιο μέλλον. Προτιμάς να μην λες τίποτα από το να συζητάς σαν κουτσογυναικούλα.

Μπαίνεις στην αίθουσα διδασκαλίας για να παρακολουθήσεις τα μαθήματα. Θέλεις να ακούσεις κάτι θετικό αλλά ούτε αυτό θα συμβεί. Ένα κλίμα πλήρους απαξίωσης έχει διαποτίσει νέους ανθρώπους κάνοντας τους να μοιάζουν με συνταξιούχος της χωροφυλακής. «Όλα είναι στημένα, οι πάντες τα παίρνουνε και τίποτα δεν θα αλλάξει» ακούς ξανά και ξανά. Μία διάχυτη μιζέρια που συντρίβει οποιοδήποτε φως. Βαριεστημένα ρίχνεις ματιές στο κινητό αφής για τα τελευταία νέα. Και αυτή η εβδομάδα είναι κρίσιμη λένε τα σάιτ. Λυπηθείτε μας, όχι άλλη κρίσιμη βδομάδα!

Το διάλειμμα από τα σεμινάρια σε βρίσκει να βολτάρεις στο κέντρο της Πάτρας. Με το κουλούρι Θεσσαλονίκης στα χέρια, αναρωτιέσαι γιατί δεν θα τηρηθεί ούτε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Ομολόγησέ το, το περίμενες με μία κρυφή ελπίδα. Προσπαθείς να βρεις οπουδήποτε ψήγματα όρεξης. Τα χρωματιστά αθλητικά σου ανεβαίνουν  και βρίσκονται στην Ηφαίστου. Μπορείς άνετα να κάνεις βόλτα αφού είναι πρωί και δεν είναι γεμάτο τραπεζοκαθίσματα. Ξαφνικά θυμάσαι κάτι παλιές φωτογραφίες του δρόμου που ανέβασε πρόσφατα κάποιος διαδικτυακός φίλος. Τον πεζόδρομο χωρίς μαγαζάκια για να διασκεδάζουμε τη φτώχεια και την κακομοιριά μας, αλλά με μία ενέργεια πρωτόγνωρη. Με ανθρώπους να ανεβοκατεβαίνουν με βλέμματα γεμάτα θέληση στα μαγαζιά της περιοχής. Ήταν ο δρόμος των παλιών σιδεράδικων, εκεί έτρωγε η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι κάποτε. Η διαδρομή που οδηγούσε στην πλατεία Μαρκάτου, στην παλιά αγορά.

Χωρίς να το καταλάβεις βρίσκεσαι εκεί και κάθεσαι στο Υποβρύχιο. Εδώ γινόταν για δεκαετίες η θρυλική λαϊκή του Σαββάτου που έχει μεταφερθεί πλέον στην Καραϊσκάκη. Έχοντας πλήρη θέα στην πλατεία, την φαντάζεσαι να ξεχειλίζει από κόσμο. Πολύβουη, με κόσμο σηκωμένο από νωρίς γιατί έχει, το αυτονόητο που έγινε ζητούμενο στις μέρες μας, δουλειά. Έχεις ακούσει πως οι παλιοί σφύριζαν όταν πήγαιναν στην δουλειά τους. Θες και εσύ να χωθείς σε αυτό το πλήθος. Να ακούσεις ήχους, κουβέντες και να πάρεις κάτι από την τότε όρεξη. Έστω μόνο ένα σφύριγμα. Καμία ανεργία δεν μπορεί να σε σταματήσει…