Ας εξηγήσουν οι Λεουτσάκοι τι σημαίνει στην πράξη η ρήξη που υποστηρίζουν

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα ακούω κάποιες φωνές από το κυβερνών  κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίζουν το δρόμο της ρήξης με τους ξένους εταίρους - δανειστές της χώρας.

Σέβομαι την άποψη τους, την οποία ούτε κατανοώ ούτε συμμερίζομαι, άσε που τη βρίσκω και μισή. Και εξηγούμαι, ευθύς αμέσως: όταν κάποιοι κύριοι Λαπαβίτσες ή Λεουτσάκοι βγαίνουν και μιλάνε για ρήξη, δεν έχουν παρά να εξηγήσουν επίσης στον ελληνικό λαό και τι σημαίνει, επί του πρακτέου, η ρήξη.

Καθότι αρκούνται στο σύνθημα και δεν προχωρούν και στο… παρασύνθημα. Μιλάνε δηλαδή για ρήξη, αλλά δεν εξηγούν και τι θα σημάνει  αυτή η ρήξη για τη χώρα, για τις ζωές μας.

Γιατί, στα αλήθεια, τι σημαίνει στην παρούσα συγκυρία η ρήξη με τους  Ευρωπαίους και το ΔΝΤ και το να τα σπάσουμε μαζί τους;

Μήπως σημαίνει ότι για ένα διάστημα θα έχουμε ολοκληρωτική παύση πληρωμών και πλήρη αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων; Μήπως σημαίνει επιστροφή της χώρας στη δραχμή;

Εν τέλει, μήπως ρήξη σημαίνει ταυτόχρονα και τα δύο προαναφερόμενα;

Λειτουργώντας με το θυμικό, η κοινωνία επικροτεί σε μεγάλο βαθμό την κυβέρνηση και μεγάλα τμήματα της τάσσονται υπέρ μιας μετωπικής σύγκρουσης, εκτιμώντας προφανώς ότι οι έξω θα κάνουν τελικά πίσω προς όφελος μας.

Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Πιθανή υιοθέτηση  σκληρής και ανυποχώρητης στάσης θα σημάνει ρήξη με τους εταίρους – δανειστές. Και ρήξη με τους εταίρους – δανειστές σημαίνει πιθανή χρεοκοπία, με ό, τι αυτή θα συνεπάγεται για όλους μας.

Καθώς, όμως, μια ολόκληρη πενταετία τώρα που βιώνουμε τον εφιάλτη μιας πρωτοφανούς ύφεσης δεν καταφέραμε να δούμε την κρίση σαν μια ευκαιρία για να αλλάξουμε τα πράγματα που μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν, αλλά κοιτάζουμε βυθισμένοι στη μιζέρια μας μόνο πώς θα τη βγάλουμε την επόμενη  μέρα, μπαίνουν μερικά εύλογα, αυτονόητα, ερωτήματα.

Μια κοινωνία που έφερε για πρώτη φορά την Αριστερά στην εξουσία, καθώς δεν άντεχε άλλο τις επιπτώσεις της σκληρής λιτότητας, με πρώτη και καλύτερη τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, είναι πραγματικά έτοιμη και συνειδητοποιημένη να αντιμετωπίσει μια χρεοκοπία και να βιώσει τις επιπτώσεις μιας τέτοιας καταστροφικής εξέλιξης;

Μια κοινωνία που έχει εθιστεί στην ευμάρεια του καταναλωτισμού, μπορεί να δεχθεί ότι θα χάσει ξαφνικά πράγματα που της φαντάζουν σήμερα αυτονόητα, ότι θα βιώσει την απόλυτη καταστροφή και ότι θα κληθεί με άδεια χέρια να ξεκινήσει πάλι από το μηδέν, αρχικά για να έχει πρόσβαση στα στοιχειώδη;

Προσωπικά, πολύ αμφιβάλλω…

ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε στο προσωπικό blog του: zakpatras.wordpress.com