Μια ξεχωριστή θεατρική εμπειρία

Είχα αρκετό καιρό να πάω σε θεατρική παράσταση. Λίγο η καθημερινή πίεση, που όλο τρέχεις και πουθενά δεν φτάνεις, λίγο η «φτώχεια» της Πάτρας που τα μικρά τα κάνει μεγάλα και τα μεγάλα τα θάβει, πέρασε ο χειμώνας χωρίς να έχω καταφέρει να παρακολουθήσω ούτε ένα θέατρο. Έπρεπε να φτάσει ο Μάρτης για να με αποζημιώσει με το Πιτσιμπούργκο.

Στο πάντα συμπαθητικό θεατράκι της Αγοράς οι γνωστοί ερασιτέχνες που και άλλες χρονιές έχουν εισπράξει τα αθρόα χειροκροτήματα του πατρινού κοινού δίνουν μια παράσταση που καταφέρνει να ξεχωρίσει όχι μόνο για το ερμηνευτικό αποτέλεσμα αλλά για το συνδυασμό με ένα κείμενο που διεκδικεί στενή σχέση με την επικαιρότητα παρά τον έναν αιώνα διαφορά από το ιστορικό περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται η πλοκή του έργου.

Τα γράμματα του ξενιτεμένου Δημοσθένη και της εναπομείνασας Ελέγκως δεν έχουν σε τίποτε να ζηλέψουν από τους σύγχρονους διαλόγους μέσω sky-p χιλιάδων παιδιών που βρίσκονται σήμερα στην υπόλοιπη Ευρώπη ή την Αμερική σε αναζήτηση όχι ενός καλύτερου μέλλοντος αλλά ενός απλά ανεκτού σήμερα. Εικόνες των αρχών του 20ού αιώνα με εκατοντάδες μετανάστες να στήνονται στην ουρά (breadline) για ένα κομμάτι ψωμί στις μητροπόλεις του καπιταλισμού και της ανάπτυξης ζωντανεύουν σήμερα στους ξενώνες φιλοξενίας της Αυστραλίας που οδηγήθηκαν χιλιάδες έλληνες της Αυστραλίας που δεν κατάφεραν να βρουν την πολυπόθητη δουλειά και κατά συνέπεια την απαραίτητη visa.

Την ίδια στιγμή εδώ στην Πάτρα, εκατοντάδες μετανάστες συνωστίζονται στις περιστασιακές διανομές τροφίμων και ψωμιού ξέροντας ότι για τους περισσότερους ακόμα κι αυτό στην πατρίδα τους θεωρείται πολυτέλεια. Διάβαζα προχθές σε μια εφημερίδα ότι σε αρκετές χώρες της Αφρικής το μεροκάματο που δίνουν οι εταιρείες που έχουν εγκατασταθεί εκεί και προέρχονται από την ανεπτυγμένη Δύση αλλά και τη Λαική Δημοκρατία της Κίνας ανέρχεται σε τριάντα, ναι τριάντα, λεπτά του ευρώ.

Λιγότερα από όσα δίνουμε συνήθως στα φανάρια για ένα γρήγορο καθάρισμα του παρμπρίζ, λίγο περισσότερα από όσο πουλιέται ένα κιλό πατάτες χωρίς μεσάζοντες. Δυσκόλεψε η εποχή μας. Δυσκόλεψαν κι οι αποφάσεις. Να μείνουμε στον τόπο μας και να το παλέψουμε όσο μπορούμε ή να ξενιτευτούμε ξέροντας ότι με λίγο οικονομία και λελογισμένα έξοδα θα καταφέρουμε ακόμα και να φτιάξουμε ένα μικρό απόθεμα που θα βοηθήσει και τους υπόλοιπους πίσω στην πατρίδα. Δεν μπορώ να δώσω απάντηση.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι μπορώ να παραγγείλω σήμερα μέσω internet το σινιέ lacoste μπλουζάκι – αμφιβόλου γνησιότητας - από τις αγορές της Κίνας και του e-bay αλλά απαγορεύεται να το αγοράσω εδώ γιατί είναι «μαϊμού» και το πουλάνε κάτι μελαψοί τύποι που βγάζουν τα λεφτά στο εξωτερικό. Και βέβαια όχι για να αγοράσουν καράβι, αλλά για να συμπληρώσουν τα τριάντα λεπτά του ευρώ που δεν φτάνουν για να θρέψουν ούτε κατσίκα.

Θα πάω να το δω πάλι το Πιτσιμπούργκο. Και θα προτείνω στο θίασο να αυξήσει το εισιτήριο τριάντα λεπτά του ευρώ. Είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν θα δυσανασχετήσει. Ίσως τότε καταλάβουμε ότι τόσο αποτιμάται η ανθρώπινη ζωή στις χώρες από τις οποίες έρχονται οι μετανάστες.