Στέφανος Κόκκαλης:"Φυσικά και θυμώνω και μου φαίνεται κιόλας… δεν κρύβεται!"

Λέει το καλό για τους άλλους και αποφεύγει το κουτσομπολιό των διαδρομιστών. Μοιάζει φυσική η θέση του πίσω από το πιάνο με την ουρά! Δείχνει στάση ζωής, η θετικότητα και το χαμόγελο του. Γράφει μουσική, παίζει μουσική, ακούει μουσική. Ζει τη μουσική! Ο Στέφανος Κόκκαλης, οικείος τόσο από τις τηλεοπτικές του συνεργασίες, με την Αλιμπέρτη, τη Μενεγάκη, τον Λαζόπουλο και την Κιμ Κίλιαν, είναι ένας ευγενής, φιλικός, αγαπημένος άνθρωπος, σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπως αυτό της τηλεόρασης, γιατί όλα τα μεταφράζει με νότες και αρμονία.

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα


-Βλέποντάς σε στην τηλεόραση, μαζί με το ευρύ κοινό, είσαι πάντα πολύ γελαστός και θετικός και δείχνεις τόσο καλόκαρδος άνθρωπος. Έχεις μια χαρά στο πρόσωπο, σχεδόν παιδιού σε λούνα παρκ. Νιώθεις έτσι και στη ζωή, Στέφανε;

«Όλα τα νομίσματα έχουν πάντα δύο όψεις. Θέλω να πιστεύω πως είμαι θετικός -έτσι τουλάχιστον νιώθω και εγώ- και αυτό δεν κρύβεται άλλωστε, όμως πάντα υπάρχουν και οι άλλες στιγμές …οι κλειστές μας. Πιστεύω πως όλοι τις έχουμε, που θέλουμε να είμαστε μόνοι με τις σκέψεις μας… είναι ανθρώπινο… Τη χαρά του λούνα παρκ όμως –τι ωραία έκφραση!- τη βάζω πάντα πρώτη! Αυτό είμαι εγώ!» 

- Θυμώνεις ποτέ; Νευριάζεις; Τι μπορεί να σε κάνει έξαλλο;

«Φυσικά και θυμώνω και μου φαίνεται κιόλας… δεν κρύβεται! Μπορεί να με κάνει έξαλλο η αδικία σε κάθε επίπεδο και η έλλειψη τρόπων καλής συμπεριφοράς σε επαγγελματικό και σε προσωπικό επίπεδο! To ψέμα επίσης είναι κάτι που με θυμώνει αφάνταστα και δεν το συγχωρώ!». 

-Χρόνια σπουδές απαιτούνται για να γίνεις μουσικός. Εσύ πήρες νωρίς την απόφαση αυτή; Μετάνιωσες ποτέ;

«Προέρχομαι από οικογένεια που αγαπούσε πολύ τη μουσική και το θέατρο, και κάπως έτσι «κόλλησα» και εγώ! Από πολύ μικρός μου άρεσε να παίζω ότι υπήρχε σε μουσικό όργανο στο σπίτι και στα οκτώ μου άρχισα πιάνο γιατί το ήθελα πολύ! Πάρα πολύ όμως! Οι δυσκολίες σ’ αυτό το χώρο είναι πια πάρα πολλές, αλλά δεν νομίζω πως το μετάνιωσα ποτέ! Είναι το DNA μου!» 

-Έχεις μια μητέρα διανοούμενη απ’ ό,τι ξέρω, που ανήκει στον χώρο του βιβλίου και της λογοτεχνίας. Και εσύ είσαι καλλιτέχνης. Μεγάλωσες με μέγιστη αρετή την τέχνη και την καλλιέργεια λοιπόν; Φοβήθηκε ποτέ η μητέρα σου μήπως με το να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική, θα ’σαι οικονομικά ανασφαλής;

«Η μητέρα μου είναι μια «δύσκολη» περίπτωση ανθρώπου. Έχοντας περάσει από χώρους όπως το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, η Στοά του Βιβλίου, έχοντας γράψει δυο μυθιστορήματα και διδάσκοντας χρόνια τώρα δημιουργική γραφή, καταλαβαίνεις πως ήταν και είναι πάντα πέρα από τα κλασσικά status ενός γονιού. Αυτό που ήθελε, ήταν να ασχοληθώ με ότι εξέφραζε εμένα καλύτερα γιατί ίσως και να πίστευε -λέω εγώ τώρα- πως αν αυτό που θα διάλεγα εγώ το είχα επιλέξει συνειδητά και με όλο μου το είναι, προφανώς, θα απέδιδε και επαγγελματικά. Εκ των υστέρων πιστεύω πως δεν είχε και τόσο άδικο»… 

-Έχεις κάνει σύνθεση, εμφανίζεσαι σε χώρους δικούς σου, αλλά έχεις κάνει και πολύ τηλεόραση. Γιατί; Τώρα αξίζει τον κόπο; Σε ποια συνεργασία σου πέρασες πιο ωραία και θα σου μείνει αξέχαστη;

«Αυτό που με εκφράζει πάνω απ’ όλα είναι η μουσική και πιο συγκεκριμένα η σύνθεση. Γράφω με ερέθισμα το συναίσθημα που μου δίνει ο στίχος και ευτυχώς είχα την τύχη να συνεργαστώ με σπουδαίους δημιουργούς όπως τον Μάνο Ελευθερίου, τη Ρεβέκκα Ρούσση, τον Ισαάκ Σούση και πολλούς άλλους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μεγάλη ευκαιρία που μου δόθηκε να μελοποιήσω χορικά από το αρχαίο δράμα σε μια υπέροχη παρέα με μεγάλους δημιουργούς, όπως η Ευανθία Ρεμπούτσικα, ο Παναγιώτης Καλατζόπουλος, ο Σταμάτης Κραουνάκης και άλλοι σπουδαίοι καλλιτέχνες, όπως επίσης και τη συνεργασία μου με την Αλέκα Κανελλίδου σε μια προσωπική δισκογραφική δουλειά που μου έμεινε πραγματικά αξέχαστη! Την τηλεόραση την αγαπώ πολύ τη νοιώθω πολύ κοντά μου, πιστεύω πως πραγματικά μου έδωσε πολλή χαρά, επαγγελματική επιτυχία και σε χώρους εκτός από αυτήν και όποτε έχω τη δυνατότητα -οι καιροί είναι δύσκολοι βλέπεις- θα ήθελα να επιστρέφω σ’ αυτήν. Η ζωή μου όμως είναι η μουσική! Η δική μου μουσική»! 

-Ένας μουσικός, ένας Απολλώνιος άνθρωπος, σε ποιο κοινό τόπο συναντάται με τα Διονυσιακά πλάσματα της τηλεόρασης;

«Πραγματικά περίεργο και ιδιαίτερο αυτό το ραντεβού. Ίσως υπάρχουν κάποιες κοινές χορδές, κάποια ιδιαίτερα κοινά συναισθήματα που με φέρνουν πιο κοντά στους ανθρώπους της τηλεόρασης. Είναι ένα είδος «κοινού εθισμού». 

-Λάκης Λαζόπουλος, Ελένη Μενεγάκη, Κιμ Κίλιαν. Θα μου βάλεις από έναν χαρακτηρισμό σε αυτούς τους τρεις;

«Ο Λάκης είναι μια σπάνια περίπτωση σπουδαίου δημιουργού και ηθοποιού, εξαιρετικά ευφυούς, και σπάνιου συνεργάτη! Τον εκτιμώ απεριόριστα και χαίρομαι ιδιαίτερα που πέρα από τις εμπειρίες που έχω ζήσει κοντά του όλα αυτά τα χρόνια είναι κι ένας πολύ καλός φίλος! Η Ελένη είναι πραγματικά σχολείο! Μια συνεργασία υψηλών απαιτήσεων και προσδοκιών που με έμαθε πολλά στο συγκεκριμένο είδος τηλεόρασης. Τη θυμάμαι με πολύ αγάπη και εκτίμηση. Την Κιμ τη θεωρώ τη νέα τηλεοπτική γενιά, την πιο εξελιγμένη, και πραγματικά πιστεύω πως θα έχει σπουδαίο μέλλον. Πέρα από αυτά όμως, είναι κι ένας υπέροχος άνθρωπος».   

-Έχεις κάνει εμφανίσεις στο εξωτερικό. Νομίζω μάλιστα τελευταία ήσουν στο Λονδίνο. Σκέφτηκες ποτέ να αφήσεις τη χώρα; Να ζήσεις έξω;

«Τώρα αγγίζεις μια πολύ ευαίσθητη χορδή μου… Πράγματι το προηγούμενο καλοκαίρι έκανα κάποιες εμφανίσεις στο εξωτερικό και ετοιμάζω και κάποιες άλλες. Πολλές φορές μου πέρασε από το μυαλό να ζήσω στο εξωτερικό όλα αυτά τα χρόνια. Είναι άλλες οι ευκαιρίες και κυρίως εντελώς διαφορετικά τα κριτήρια αξιολόγησης έξω… και ο νοών νοείτω… Είναι ίσως ο μοναδικός λόγος για τον οποίο θα σκεφτόμουν κάτι τέτοιο»! 

-Πες για τις εμφανίσεις σουφέτος, σε ποιους χώρους είσαι, και εκτός από την οικονομική, ποιες διαφορετικές ανάγκες σου καλύπτουν;

«Αυτό τον καιρό εμφανίζομαι σε δυο εντελώς διαφορετικούς χώρους,τ αυτόχρονα! Κάθε Σάββατο είμαι στο KOTILI, στο Μοναστηράκι, σ’ έναν χώρο πολύ ιδιαίτερο σε ένα αποκλειστικά one man show –για να το πω σε άπταιστα ελληνικά- με πολύ τραγούδι σε ένα υπέροχο παιχνίδι με τον κόσμο, που ειλικρινά το χαίρομαι πολύ. 
Κάθε Παρασκευή είμαι στο EGOMIO στη Γλυφάδα μαζί με τη Μπέττυ Μαγγίρα και τον απίθανο ηθοποιό και καλό μου φίλο Αντώνη Λουδάρο, στη «Δευτέρα Παρουσία», μια παράσταση με άφθονο γέλιο και πολύ τραγούδι, φυσικά. Πέρα όμως από αυτά τα δύο ετοιμάζω τη νέα μου μουσική-δισκογραφική δουλειά σαν συνθέτης με μια νέα τραγουδίστρια τη Δάφνη Λέμπερου –και θυμηθείτε αυτό το όνομα στο μέλλον- που θα κυκλοφορήσει μέχρι το Πάσχα. Όλα αυτά λοιπόν πιο πολύ θα έλεγα πως γεμίζουν την ψυχή παρά την τσέπη μου. Ο τέλειος συνδυασμός μουσικής, συναισθήματος και επικοινωνίας». 

- Ένας άνθρωπος με τη δική σου ευαισθησία και ευγένεια –θα μου επιτρέψεις να πω, από τη γνωριμία μας- πώς προστατεύεται, πώς δεν πληγώνεται, σε έναν χώρο ανταγωνιστικό, αμείλικτο συχνά, όλο κυκλοθυμία όπως αυτός της τηλεόρασης κυρίως, αλλά και ευρύτερα των σημαντικών καλλιτεχνών;

«Ειλικρινά δεν ξέρω αν είμαι ευαίσθητος ή ευγενής, όμως δεν μπορώ να σου κρύψω πως είναι πολλές οι φορές που έχω πληγωθεί και έχω πραγματικά πιστέψει πως έχω φτάσει στο τέλος της επαγγελματικής, της καλλιτεχνικής μου διαδρομής. Όσο και αν αυτό μπορεί να ακουστεί περίεργο ή κάπως, πάνω στη δική μου δουλειά δεν έχω κάνει ποτέ μα ποτέ εκπτώσεις, όπως επίσης δεν υπήρξα ποτέ μέσα σε αυλές. Και όλο αυτό έχει το τίμημα του όπως καταλαβαίνεις. Ό,τι έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια και δεν είναι μόνο η τηλεόραση, θα ’θελα να με πιστέψεις σε αυτό, είναι μόνο αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και ποτέ δημοσίων σχέσεων ή γνωριμιών και αυτό το γνωρίζουν καλά και οι συνεργάτες και οι φίλοι μου, που πολλές φορές είναι και τα δυο μαζί». 

- Ποιες μελωδίες, ποια τραγούδια ίσως, ποιες φωνές, θα άξιζε να σωθούν για σένα, στον χρόνο για πάντα;

«Πάντα πίστευα πολύ στην Ελληνική μουσική και στα δικά μας ακούσματα, στις ρίζες μας. Διαφέρουμε τόσο, μα τόσο, από όλα όσα θέλουν να μας «φορέσουν» και εκεί είναι και η δύναμή μας. Ο Τσιτσάνης, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Ζαμπέτας, ο Σπανός και τόσοι άλλοι σπουδαίοι δημιουργοί είναι η δική μας κλασσική μουσική. Ο Μπιθικώτσης, η Μπέλλου, η Νταντωνάκη και τόσες πραγματικά μεγάλες φωνές είναι χαραγμένες στη μνήμη μας και στη μουσική μας ιστορία σαν Έλληνες και τώρα σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο που περνάμε είναι το πιο δυνατό μας χαρτί. Η μνήμη και η ιστορία μας». 

-Η εικόνα της ευτυχίας τι περιλαμβάνει μέσα;

«Υγεία, Δημιουργία, Συντροφικότητα, Μουσική»… 

- Πόσα χρόνια είσαι επαγγελματίας; Περιουσία έκανες; Ποιοι έχουν κάνει λεφτά στην Ελλάδα, τελικά;

«Λέγοντας επαγγελματίας προφανώς εννοείς πόσα χρόνια ζω από τη δουλειά μου.. Εικοσιπέντε χρόνια λοιπόν «υπάρχω» σε αυτόν το χώρο σαν επαγγελματίας, δεν νομίζω πως έκανα περιουσία. Κάθε άλλο! Δε ξέρω αν ήταν θέμα συγκυριών ή τύχης μόνο, πάντως πιστεύω πως στην Ελλάδα, στη δική μας Ελλάδα, σ’ αυτήν που αγαπάμε και συνεχίζει να μας πονάει, χρήματα έκαναν και ίσως εξακολουθούν να κάνουν όσοι δεν έχουν κινητήριο δύναμη το συναίσθημα… αυτοί»! 

- Πες μου έναν αγαπημένο σου στίχο αντί για χαιρετισμό…

Ένα υπέροχο στίχο του Μάνου Ελευθερίου λοιπόν: 
« … η αμοιβή σου δεν θα είναι πόσο αξίζεις, 
αφού έχεις πάντα μόνο εκείνο που ζητάς…».