Ένας χρόνος χωρίς τον Γιώργο Σπαθαράκη- Φίλοι και συνεργάτες θυμούνται τις μέρες που πέρασαν με αυτό τον ωραίο Κρητικό που όλοι αγαπήσαμε

Ο Γιώργος φεύγοντας πήρε μαζί του ένα κομμάτι από όλους εμάς, τους πρώτα φίλους και μετά συνεργάτες του…

Ο Γιώργος Σπαθαράκης, ο εκδότης της εφημερίδας "Τα Γεγονότα" της Πάτρας, άφησε την τελευταία του πνοή πέρυσι σαν σήμερα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου όπου νοσηλευόταν. Ήταν μόλις 57 χρόνων και κανείς απο εμάς δεν το πίστεψε... "Πλάκα ήταν" ήταν η πρώτη σκέψη... Αλλά δεν ήταν πλάκα...

Όταν έφυγε ο Γιώργος, δεν πήρε μαζί του μόνο τα τσιγάρα του εκείνα τα στριφτά, που κιτρίνιζαν τις άκρες των δακτύλων του, ούτε μόνο τα μαύρα αγαπημένα του πουκάμισα και τις τσικουδιές με τις οποίες κερνούσε στους φίλους του λίγο αέρα Κρήτης, γνήσιας και ζωντανής, στην καλοσύνη του ειλικρινούς του χαμόγελου, σπαρταριστής στο καλοσυνάτο του μάτι που σε κοίταζε στα ίσια χωρίς σταθμούς και …διόδια. Έτσι όπως σε κοιτούν οι άνθρωποι που σε βλέπουν, οι άνθρωποι οι αληθινοί.

Ο Γιώργος φεύγοντας πήρε μαζί του ένα κομμάτι από όλους εμάς, τους πρώτα φίλους και μετά συνεργάτες του… Ένα κομμάτι από την νιότη μας, από την εποχή που βλέπαμε τη δημοσιογραφία σαν μια ευχάριστη και δημιουργική περιπέτεια, σαν μια κατάθεση του πάθους της σκέψης και της ανάγκης της έκφρασης που αναζητά συνοδοιπόρους. Χωρίς περιορισμούς, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς μεσάζοντες, χωρίς… παραγγελίες. Μόνο με την καρδιά μας.

‘Αν ρωτήσει κανείς σε ανύποπτο χρόνο τους συνεργάτες του να πούν ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που τους έδωσε ο Γιώργος, θα λέγαμε χωρίς καμία σκέψη ακριβώς αυτό: Ότι έδινε χώρο να μιλήσουμε χωρίς να θέσει τον παραμικρό περιορισμό, είτε αυτός προερχόταν από πολιτικά γραφεία, είτε από φίλα προσκείμενους παράγοντες, είτε ακόμη κι από αυτόν τον ίδιο, με τον οποίο ήταν μεγάλη απόλαυση να διαφωνείς.

Αυτό το δώρο που ο Γιώργος έκανε στους συνεργάτες του και σε άλλους πολλούς, το είχε κάνει πρώτα στον εαυτό του: Το δώρο του να μην βάζει την γνώμη του κάτω από την ομπρέλα του συμβιβασμού. Όπως όλοι οι έφηβοι, όποιας ηλικίας, προτιμούσε τη βροχή… Και βράχηκε… πολύ και πολλές φορές.

Αυτό το απίθανο «μούσκεμα» που σου δυσκολεύει τη ζωή αλλά σου δίνει εκείνη την απίθανη χαρά και ικανοποίηση του να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να του λες «το΄πα», είναι μεγάλη υπόθεση, ιδίως όταν ξέρεις ότι αυτό συνεπάγεται απώλεια κονδυλίων, όπως συνέβη πολλάκις και προκλητικώς την εποχή που τα «Γεγονότα» ψήφιζαν την τόλμη όταν κάποιοι άλλοι ψήφιζαν υπέρ των ταμείων τους.

Για αυτό και θα λέμε πάντα ότι ο Γιώργος δεν ήταν γεννημένος εκδότης, τουλάχιστον όχι του σύγχρονου καιρού.

Ήταν γεννημένος δημοσιογράφος, ενοχλητικός γραφιάς και αυτή του η τάση υπονόμευε σχεδόν πάντα την εκδοτική του πλευρά. Για αυτό και δεν έκανε λεφτά ο Σπαθαράκης.

Για αυτό και αγαπήθηκε τόσο πολύ.

Για αυτό και το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο νου εμάς των συνεργατών του όταν μιλάμε για αυτόν είναι εκείνη η ελευθερία η πολύτιμη που μας έδωσε με τέτοιο τρόπο ώστε να ξέρουμε να εκτιμάμε βαθιά τους ανθρώπους που την χαρίζουν.

Αν ο Γιώργος ήθελε να γράψει κάτι και απέναντί του υπήρχε μια βαλίτσα με χρήματα έτοιμα να τα εισπράξει αν δεν το γράψει, είναι σίγουρο ότι θα το έγραφε και μετά θα γκρίνιαζε επειδή είχε την ατυχία να πρέπει να επιλέξει. Αλλά θα το έγραφε, δεν υπήρχε αμφιβολία καμία.

Και μετά, θα το συζητάγαμε στο πατάρι της Φιλοποίμενος, μετρώντας τις απώλειες με βαρύ σκεπτικισμό, μέχρι να έρθει να κυριαρχήσει η χαρά ότι το «κάναμε και αυτό».

Αυτή η χαρά δεν αντιγράφεται. Κάτι ήξερε ο φίλος μας ο Κρητικός που δεν το κυνήγησε το χρήμα και πήρε πάνω του το κόστος της δικής του αλήθειας, ακόμη και αν αυτή κάποια στιγμή γινόταν αυτοκαταστροφική.

Πιστεύω ότι η μαγεία των ανθρώπων δεν έγκειται στο τι είσαι διατεθειμένος να κερδίσεις, αλλά στο τι είσαι διατεθειμένος να χάσεις.

Αυτό το μάθημα το πήραμε από τον Σπαθαράκη εκείνες τις ώρες τις πολλές της μακροχρόνιας συνεργασίας μας, της δουλειάς της ανακατεμένης με αλήθεια, με χαρά, με γέλια, με ωραίους καυγάδες, με αγάπη, με κέφι, με αγωνίες, αλλά ποτέ με μιζέρια, ποτέ με κατήφεια, ποτέ με έλλειψη φαντασίας και καλοσύνης.

Είχαμε την τύχη σε αυτή τη δουλειά να γνωρίσουμε έναν πολύ ταλαντούχο δημοσιογράφο, έναν μη δουλοπρεπή ή ετεροκίνητο εκδότη, έναν πολύ καλό άνθρωπο από εκείνους που τις μέρες μας σπανίζουν.

Ένα χρόνο μετά, για όλα τούτα κοιτάζοντας στον ουρανό, λέμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο μας τον Γιώργο, αυτό το μεγάλο παιδί, που δεν υπολόγισε ούτε το κόστος της ζωής του και έφυγε τόσο νωρίς αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι ο υπολογισμός του ήταν λέξη άγνωστη.

Γιώτα Κοντογεωργοπούλου

Ο Γιώργος ήταν ένας ευγενής, ευπροσήγορος και ανήσυχος άνθρωπος, με ένα σπουδαίο ταλέντο που φάνησε από τα πρώτα του βήματα στην πόλη. Είχε μεταβεί στην Πάτρα στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 από το Ηράκλειο της Κρήτης, για να σπουδάσει στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου. Εντάχθηκε στη νεολαία του «Ρήγα Φεραίου», αλλά στη συνέχεια τον κέρδισε η δημοσιογραφία.

Στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 έκανε το πρώτο του εκδοτικό βήμα με την εφημερίδα «Εβδομάδα». Ακολούθησε η ημερήσια εφημερίδα «Τα Γεγονότα», η οποία εκδίδεται μέχρι σήμερα, έχοντας μια διαδρομή πάνω από 28 χρόνια.

Ήταν παντρεμένος με τη δημοσιογράφο Αγγελική Ανυφαντή, η οποία μαζί με τους συνεργάτες του συνεχίζει την έκδοση της εφημερίδας.

MIA ΠΑΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας "Γεγονότα", υπάρχει ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα στον Γιώργο Σπαυαράκη. Γράφουν για αυτόν οι φίλοι του σκάβοντας αναμνήσεις. Στην θέση της παλιάς φωτογραφίας στην σελίδα 2, βρίσκεται η παραπάνω φωτογραφία με το εξής σημείωμα: "Μια παλιά ταυτότητα που μας βυθίζει στις αναμνήσεις. Ο εκδότης των «Γ» Γιώργος Σπαθαράκης, που έφυγε τόσο νωρίς, στα πρώτα του βήματα στην Εβδομάδα στα 1984. Η ταυτότητα βεβαιώνει ότι πρόκειται περί του διευθυντή της εφημερίδας, ο οποίος με το πάθος της νιότης ξεκινάει το ταξίδι σε μια πόλη που δεν ήταν αλλά έγινε η πατρίδα του. Σε μια πόλη που του έδωσε χαρές και λύπες, σε έναν χώρο που τον αποζημίωσε με επιτυχίες και του έβαλε δύσκολες δοκιμασίες, πάντα στο πλευρό ανθρώπων που τον αγάπησαν και τους αγάπησε...

Γραφεία στη Γούναρη 48. Η περιπέτεια μόλις άρχιζε. Το όπλο του ήταν πάντα το ίδιο: Το δυνατό μολύβι του, η ευαίσθητη καρδιά του και η τολμηρή ματιά του. Αυτά τα τρία, τα κράτησε μαζί του μέχρι το τέλος. Τα «Γ» συνεχίζουν το ταξίδι δίχως αυτόν αλλά πάντα μαζί του. Ο Γιώργος κάθεται στο απέναντι γραφείο, ανάβει τσιγάρο και μας κοιτάει..."

ΤΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΑΝΥΦΑΝΤΗ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΦΥΛΛΟ- ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ

Ηταν 4 Φεβρουαρίου του 2013, ώρα 6 το πρωί. Η τελευταία ελπίδα έσβησε, χάθηκε, μέσα στην εντατική μονάδα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου.

Εκεί όπου νοσηλευόταν ο Δικός μου Γιώργος. Ο άνθρωπος που ζήσαμε μαζί χαρές και λύπες, που μοιραστήκαμε αγωνίες, αλλά και ένα παραγωγικό πάθος για το στήσιμο και την επιβίωση αυτής της εφημερίδας που κρατάμε σήμερα στα χέρια μας.

Το μονοπάτι που ακολούθησε ο Γιώργος, ήταν πολύ δύσκολο και σ΄αυτό είχε συνοδοιπόρους λίγους και εκλεκτούς, γιατί στις μέρες μας , υπάρχουν πολλοί που επιλέγουν τις λεωφόρους της δόξας, του χρήματος και του ωχαδερφισμού.

Και ο Γιώργος δεν ήταν ένας από αυτούς.

- Ο ΓΙΩΡΓΟΣ θύμωνε πολύ με τα χτυπήματα που κάποιοι επέφεραν εναντίον της κοινωνίας.

- Ο ΓΙΩΡΓΟΣ αγωνιούσε για το μέλλον αυτού του τόπου.

- Ο ΓΙΩΡΓΟΣ δεν δίσταζε να συγκρουστεί με την εξουσία, πληρώνοντας κάθε φορά το τίμημα αυτής της επιλογής του.

- Ο ΓΙΩΡΓΟΣ δάκρυζε και πονούσε με τον πόνο και τη δυστυχία των άλλων.

- Ο ΓΙΩΡΓΟΣ τίμησε τη δημοσιογραφία και δεν τη χρησιμοποίησε για να πλουτίσει ή να κατακτήσει κρατικοδίαιτες θέσεις.

- Ο ΓΙΩΡΓΟΣ έκανε μόνο φίλους και όχι εχθρούς.

- Ο ΓΙΩΡΓΟΣ είχε τον τρόπο του να μας δίνει κουράγιο για να συνεχίζουμε.

- Ο ΓΙΩΡΓΟΣ με το χαμόγελο και τα εύστοχα ανέκδοτά του, κατάφερνε να κάνει πιο εύκολες και τις πιο δύσκολες στιγμές.

- Ο ΓΙΩΡΓΟΣ πίστευε ότι είχε καθήκον και υποχρέωση να αλλάξει τον κόσμο.

- Ο ΓΙΩΡΓΟΣ πληγώθηκε πολλές φορές, αλλά είχε τον τρόπο να ξεχνάει και να συγχωρεί όσους τον πλήγωναν.

- Ο ΓΙΩΡΓΟΣ αγαπούσε τη ζωή, αλλά αυτή τον εγκατέλειψε νωρίς.

- Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ονειρευόταν και έκανε σχέδια, κάποια από τα οποία , δυστυχώς δεν κατάφερε να υλοποιήσει.

ΑΥΤΟΣ ήταν ο δικός μου, ο δικός μας ΓΙΩΡΓΟΣ!

Για μένα και για τους στενούς του συνεργάτες, ΑΥΤΟΣ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ είναι εδώ, είναι δίπλα μας, είναι κοντά μας.

Μας καθοδηγεί καθημερινά με τις αρχές του, μας δίνει δύναμη και κουράγιο, να συνεχίσουμε αυτό που άφησε στη μέση.

Να κρατήσουμε στις επάλξεις αυτήν εδώ την εφημερίδα που ήταν ολόκληρη η ζωή του και η οποία οφείλουμε να φροντίζουμε να αποτελεί ένα ελεύθερο βήμα έκφρασης της χειμαζόμενης κοινωνίας, ένα προΪόν έντιμης δημοσιογραφίας, διεπόμενη πάντα από τις αρχές και τις αξίες του ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΓΙΩΡΓΟΥ.

Το ερώτημα που θέτουμε καθημερινά, εγώ και οι συνεργάτες του, όταν έρχεται η στιγμή του χειρισμού κρίσιμων θεμάτων, είναι: «Πώς θα το έγραφε αυτό ο Γιώργος?». Και η απάντηση έρχεται μέσα από το πεντακάθαρο βλέμμα του, όταν στρέφουμε τα μάτια μας στη φωτογραφία του.

Για μένα προσωπικά, το 2014 ήταν η χρονιά που άρχισε με το θάνατο του ΓΙΩΡΓΟΥ και έκλεισε με το θάνατο του ΠΑΤΕΡΑ μου Κωνσταντίνου. Δύο ανθρώπων που μου άφησαν βαριά παρακαταθήκη αξιών, αλλά και βαρύ πόνο από την απώλειά τους.

Την Κυριακή 8 Φεβρουαρίου στις 9 το πρωί, στον Ιερό Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στα Καμίνια, θα τελεσθεί το ετήσιο μνημόσυνο για το Γιώργο και το 40θήμερο μνημόσυνο για τον πατέρα μου Κωνσταντίνο.

Όσοι τους αγαπούσατε, περιμένουμε να είστε κοντά μας.

Αγγελική Ανυφαντή-Σπαθαράκη

ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟ ΣΠΑΘΑΡΑΚΗ

Παρίσι, 1η Φεβρουαρίου 2014

"Φίλε Γιώργο, χαίρε !

Μένω μακριά και δεν πρόλαβα να ’ρθω να σε αποχαιρετήσω όταν έφευγες για το τελευταίο της ζωής σου ταξείδιον. Κρίμα, θα ήταν μια ευκαιρία ν’ αναπολήσουμε τα παλιά, τα νεανικά μας χρόνια. Τότε, που η ζωή μας ήταν πιο εύκολη και πιο ανέμελη, γεμάτη όνειρα και προσδοκίες. Μη γνοιάζεσαι, δεν θα χαραμίζαμε την ώρα μας σε άσκοπους απολογισμούς και προσθαφαιρέσεις. Διότι μάθαμε και οι δύο, σε διαφορετικές χώρες και από διαφορετικούς δρόμους, αυτό που ήδη μας είχε μηνύσει ο Αλεξανδρινός : το ωραίο ταξείδι έχει σημασία. Στο κατώφλι του τέλους και οι δύο, γύρω από δύο ποτήρια, θα τραγουδούσαμε τη ζωή της νιότης μας που γέννησε μια παντοτινή φιλία.

Γραμματέας του κόμματος εγώ, γεμάτος ζωντάνια νεολαίος του Ρήγα εσύ, μέναμε τα καλοκαίρια χωρίς άδεια, για να προετοιμάσουμε τα φεστιβάλ του Σεπτεμβρίου. Όπως βλέπεις για τα καλοκαίρια μιλώ, αφήνω τους χειμώνες. Καθώς ήταν ιδιαίτερη περίοδος, με τους φοιτητές να έχουν φύγει από την Πάτρα, βλεπόμαστε σχεδόν όλη την ημέρα, από το πρωί που σε ξύπναγα και σε κατέβαζα στα γραφεία με το μηχανάκι, μέχρι αργά το βράδυ. Σε κάποια ταβέρνα της Μπουκαούρη ή της … (δεν την θυμάμαι) θα καταλήγαμε μετά. Όμορφα χρόνια ! Με τη στερνή γνώση, θα έλεγα τώρα : και ανώριμα !

Δένονται έτσι οι φιλίες, που υπερβαίνουν τα πάντα, τις ιδέες, τις πολιτικές τοποθετήσεις, την μετέπειτα ζωή, τα πάντα. Λάμπουν ακηλίδωτες παντοτινά. Και αν δεν στο είπα για τελευταία φορά, το ήξερες. Μείναμε για πάντα φίλοι !

Έχω ξεχάσει να σε ρωτήσω. Μάλλον κι εσύ, όπως εγώ, υπήρξες φοιτητής, για να … μην τελειώσεις. Έτσι δεν είναι ; Η πένα που έχει άλλο ιδρώτα και άλλες αγωνίες, σε απορρόφησε. Η μάχιμη πολιτική δημοσιογραφία έγινε μεράκι ζωής δημιουργικής που συνέχισε τις νεανικές πολιτικές ανησυχίες.

Εσύ έμεινες. Εγώ έφυγα, και πήρα τον «κακό» δρόμο – σε βλέπω, γελάς – της πλήρους εγκατάλειψης και απόρριψης της πολιτικής των νιάτων μας. Κατάλαβα, ίσως πιο γρήγορα, καθώς την είχα ζήσει τόσο βαθιά και πυκνά, ότι δεν αξίζει τον κόπο. Εσύ διάλεξες την πένα της μάχιμης δημοσιογραφίας, εγώ την πένα της δημοκρατικής πολιτικής σκέψης. Δημοσιογραφία και δημοκρατία είναι λέξεις φιλικές.

Θυμάμαι το φωτεινό σου, κοκκινωπό, χαμόγελο που ακολουθούσε όλη σχεδόν την ομιλία σου. Το κοκκίνιζαν τα γένια, και ήταν σαν μια ανατολή και σαν ένα δειλινό συνάμα στον ειρμό της σκέψης σου. Αντανακλούσε έναν από τους πιο ήπιους χαρακτήρες ανθρώπου που έχω δει στη ζωή μου. Χαμογελαστή η ομιλία σου, στα όρια της καλοσύνης και μιας αμυδρής καλοπροαίρετης ειρωνείας, δείγμα ταυτόχρονα της παιδείας που υπήρχε τότε στον πολιτικό μας χώρο. Το χιούμορ και η σάτιρα είναι στοιχεία του δημοκρατικού ήθους. Μας το θύμισε ένα πρόσφατο γεγονός. Για την ελευθερία της έκφρασης, ο φίλος σου κατέβηκε στο δρόμο μετά πολλά χρόνια.

Όπως ξέρεις, η έγνοια για τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδος και την κατάσταση της κοινωνίας δεν με άφησε ποτέ. Και στα 29 χρόνια που λείπω, τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο πέρναγα από την Πάτρα για να σας δω και να σε δω. Παράξενο πράγμα, όταν βρισκόμαστε μαζί, περισσότερο για άλλα θέματα συζητούσαμε παρά για πολιτική. Παράξενο αλλά και φυσικό συνάμα, διότι τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι έχει σχέση με την πηγή της γνωριμίας και της φιλίας μας. Μας ενδιέφερε πάντα πιο πολύ η καλλιτεχνική πλευρά των πραγμάτων. Θα θυμάσαι ότι είχαμε οργανώσει μαζί πολλές συναυλίες, στα πλαίσια της κομματικής ζωής και της ζωής της οργάνωσης Ρήγας Φεραίος. Σε χαρακτήριζε τότε αυτό που θα λέγαμε μαξιμαλισμός, ή μια υπέρμετρη αισιοδοξία. Δεν ήσουν πολύ μακριά από μένα σε αυτό το ταμπεραμέντο. Προσπαθούσα μόνο να μετριάσω τις υπερβολές στις προσδοκίες σου. Τώρα δεν θα το έκανα, διότι είμαστε πολύ μακριά από την ευόδωσή τους.

Υπάρχει μια ζωή που προφυλάσσει τα πάντα και από τα πάντα. Τελικά αυτή είναι που δίνει την ουσία των σχέσεων με τους ανθρώπους και τα πράγματα. Γιατί, αν είναι να υπάρξει ένα δίδαγμα από όλη την ταραγμένη περίοδο που ζήσαμε από τα νιάτα μας μέχρι τώρα, θα μπορούσε να διατυπωθεί έτσι : πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος. Καμιά πρωτοτυπία δεν έχουμε να προσθέσουμε σε αυτή τη φράση ηλικίας 2500 χρόνων σχεδόν. Υπάρχει ο άνθρωπος που μένει, αυτόν κρίνουμε στο τέλος. Και με αυτόν μένουμε για πάντα φίλοι. Ο άνθρωπος με το καλοσυνάτο μειδίαμα.

Σε φιλώ, και δεν έχει σημασία που δεν μπορείς πια να μου το ανταποδώσεις,

ο φίλος σου

νίκος"

TO KEIMENO TOY ΚΑΛΟΥ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ NIKOY ΜΗΛΙΩΝΗ- ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Η Αγγελική ευγενικά μου πρότεινε να γράψω κάτι για το αφιέρωμα στον Γιώργο. Δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Μάλλον ήμουν βέβαιος πως έχω πολλά να πω για μια σχέση ζωής - όπως και να τη δείς -. Σκέφτηκα, όλο και κάτι θα βρεθεί που να χωράει σε ένα αφιέρωμα. Τώρα που το ξεκινώ, το βρίσκω πιο δύσκολο από όσο υπέθεσα αρχικά. Τι μπορεί να ενδιαφέρει αυτούς που θα το διαβάσουν;

Τα πρώτα χρόνια, τα χρόνια του Ρήγα ήταν η νιότη μας, ήταν όμορφα, αλλά αφορούν ελάχιστους από τους πιθανούς αναγνώστες της εφημερίδας. Πολύ λίγοι έχουν μείνει στην Πάτρα. Αλλωστε, ο Νίκος ο Ηλιόπουλος, που κι αυτός δέχτηκε με χαρά να συμμετάσχει στο αφιέρωμα, μου είπε ότι θα μιλήσει γι αυτή την περίοδο. Αυτός εκείνα τα χρόνια τον έζησε το Γιώργο, μετά έφυγε για την Αθήνα, τη Γαλλία και από τότε βρισκόμασταν αραιά και πού. Θα πω δύο λόγια για την δουλειά του, για αυτό που τον έκανε πολίτη και πρόσωπο της δημόσιας σφαίρας της Πάτρας.

Ο Γιώργος ήταν καλός δημοσιογράφος. Ηταν εξαίρετος σχολιαστής της επικαιρότητας – όχι μόνο της πολιτικής – διέθετε οξυδέρκεια, είχε τη διάθεση να ανασκαλεύει τα πράγματα και την ικανότητα της παρεμβατικότητας. Οταν ήθελε – ή όταν μπορούσε να κάνει διάλειμμα από τα προβλήματα της επιβίωσης της εφημερίδας – τάραζε τα νερά.

Δεν ξέρω τι ακριβώς τον ώθησε στη δημοσιογραφία, μάλλον ήταν γεννημένος για αυτή τη δουλειά. Τον κέρδισε αμέσως. Ξεκίνησε, φοιτητής του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών ακόμα, να καλύπτει το τοπικό ρεπορτάζ της Αυγής, ως μέλος του Ρήγα Φεραίου. Ηταν πρόθυμος, τα έδινε όλα, του άρεσε να ψάχνει.

Η δραστηριότητα αυτή, μαζί με την υπόλοιπη κοματική δουλειά, τον απορροφούσε ολοκληρωτικά. Σε μεγαλύτερο έτος εγώ, τον έτρωγα να μην αφήσει τις σπουδές του. Το ίδιο και οι άλλοι φίλοι και σύντροφοι. Νομίζω ότι ποτέ δεν μας πήρε στα σοβαρά, αν και μας διαβεβαίωνε ότι θα τις συνεχίσει. Μέχρι που σταματήσαμε πλέον να τον τριβελίζουμε, αφού με τη στάση του έδειχνε τις επιλογές του.

Ηταν τότε καλή εποχή για να ξεκινήσει κάποιος τη δημοσιογραφία: η αγορά ήταν ανοιχτή, υπήρχε πραγματική ανάγκη να εκφραστούν καινούργια πράγματα, νέες ιδέες, άρα υπήρχε η ανάγκη νέων ανθρώπων και νέων μέσων. Πολλοί ξεκίνησαν εκείνη την εποχή, το σημερινό βασικό στελεχικό δημοσιογραφικό δυναμικό των μέσων ενημέρωσης της Πάτρας ανήκει σε κείνη τη γενιά.

Από την Αυγή στον τοπικό τύπο, το βήμα ήταν εύκολο. Το έκανε σε διάφορες εφημερίδες και στην τοπική τηλεόραση. Δεν του έφτανε όμως. Νέος δημοσιογράφος ακόμα, ξεκίνησε τη δική του Οδύσσεια με την «Εβδομάδα». Την αγαπούσε την «Εβδομάδα», ήταν το πρώτο του δημιούργημα. Οταν – πολύ αργότερα - κατόρθωσε να βγάλει τα περιφερειακά φύλλα για τις διάφορες περιοχές της Αχαίας – κίνηση που του απέφερε επαίνους και βραβεύσεις – ήταν πραγματικά ευτυχισμένος.

Τα «Γεγονότα» έγιναν από τα μέσα της δεκαετίες του ’80 και μετά η ζωή του. Προσπάθειες, αγώνας επιβίωσης, ρίσκα, συγκρούσεις, στενοχώριες. Δημιουργία, συναδελφικότητα και φιλία, έμπνευση, παρέμβαση, έπαινος, δικαίωση. Ολα μαζί, σε άνισες δόσεις για χρόνια.

Και καίριες παρεμβάσεις που τις έγραφε ο ίδιος ή επέτρεπε στους συνεργάτες του να τις κάνουν. ‘Ηθελε τα Γεγονότα να μην είναι μια αδιάφορη ή ουδέτερη εφημερίδα. Οταν εμείς, οι φίλοι του, του τηλεφωνούσαμε για να επαινέσουμε κάποιο άρθρο ή σχόλιο της εφημερίδας ενθουσιαζόταν, γινόταν παιδί. Από αυτά έπαιρνε αμπάριζα και συνέχιζε την τιτάνια προσπάθεια να κρατήσει την εφημερίδα ζωντανή.

Τώρα την προσπάθεια τη συνεχίζει η Αγγελική, με συμπαραστάτες συνεργάτες χρόνων. Δείγμα και αυτό της δυνατής σχέσης που ο Γιώργος έχτιζε με τους ανθρώπους που μοιράζονταν τις δικές του ευαισθησίες, τη δική του οπτική, και, ίσως, τη δική του παιδικότητα.

Τα «Γεγονότα» στο περίπτερο είναι η καλύτερη τιμή στη μνήμη του.