Πάτρα- Η δύναμη πίσω από τη σιωπή: Η Κατερίνα Φελλά ερμηνεύει ξανά την «Ανθρώπινη Φωνή»- Τι λέει στο thebest

Η “Η Ανθρώπινη Φωνή” του Jean Cocteau, ένα από τα πιο ευαίσθητα και διαχρονικά κείμενα του 20ού αιώνα, επανέρχεται στη σκηνή μέσα από μια συγκλονιστική ερμηνεία της Κατερίνας Φελλά υπό τη σκηνοθετική προσέγγιση του Μανώλη Ιωνά, αναδεικνύοντας την αληθινή ιστορία της Κατερίνας Φελλά — μια ιστορία δύναμης και επανεκκίνησης. 

Μια παράσταση που συγκίνησε το κοινό, χειροκροτήθηκε και αγαπήθηκε για την αλήθεια και την ευαισθησία της, έρχεται στο Θέατρο ACT, την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου στις 21:30, για μία παράσταση. Πληροφορίες-κρατήσεις: 2610272037 - 6985788289

H Κατερίνα Φελλά μιλά στο best.gr για την προσωπική της διαδρομή, τον πόνο που έγινε τέχνη και τη θεραπευτική δύναμη του θεάτρου.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να ερμηνεύσετε την Ανθρώπινη Φωνή;
- Η “Ανθρώπινη Φωνή” με συγκλόνιζε πάντα ως έργο. Η σκηνοθετική ματιά του Μανώλη Ιωνά έκανε το κείμενο αυτό να αποκτήσει άλλο βάρος. Τα λόγια του κειμένου, δεν ήταν πια λόγια ενός άλλου ανθρώπου – ήταν η δική μου φωνή, η δική μου σιωπή. Η ανάγκη να την ερμηνεύσω για να ξαναβρώ τη δύναμη να σταθώ στα πόδια μου, αλλά και για να ακουστεί αυτή η φωνή που τόσο συχνά σωπαίνει – η φωνή του ανθρώπου που παλεύει, όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά με τη μοναξιά που αυτός φέρνει, ήταν και είναι λυτρωτική.

Η παράσταση προσεγγίζει ένα κλασικό έργο με νέα, βαθιά προσωπική οπτική. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να «παντρέψεις» το προσωπικό βίωμα με ένα εμβληματικό θεατρικό κείμενο;
- Είναι μια λεπτή ισορροπία. Από τη μια υπάρχει το ιερό κείμενο, κι από την άλλη η ανάγκη να το “φορέσεις” στο δικό σου σώμα. Δεν είναι εύκολο – γιατί το προσωπικό βίωμα έχει τη δύναμη να σε καταπιεί. Αλλά αν καταφέρεις να το μετατρέψεις σε πράξη τέχνης, τότε το κείμενο αναπνέει ξανά μέσα από εσένα. Αυτό ήταν και το στοίχημα αυτής της παράστασης: να γίνει ο πόνος, δημιουργία. Το να “παντρεύεις” τον δικό σου πόνο με τις λέξεις κάποιου άλλου, είναι σαν να αφήνεις μια πληγή να αναπνεύσει.

Μιλάτε για τον φόβο, τη μοναξιά, αλλά και τη δύναμη. Τελικά, τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να συνεχίζει;
- Νομίζω ότι συνεχίζουμε γιατί μέσα μας υπάρχει μια μικρή σπίθα που δεν σβήνει ποτέ – η επιθυμία για ζωή. Ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν να τελειώνουν, κάτι μέσα μας ψιθυρίζει «όχι ακόμα». Είναι η αγάπη, η ελπίδα, ένα βλέμμα, μια ανάμνηση, ένας λόγος για να ξυπνήσεις το πρωί. Κι αυτό το «όχι ακόμα» είναι που μας σώζει.

Πιστεύετε ότι το θέατρο μπορεί να λειτουργήσει ως πράξη ίασης ή κάθαρσης – όχι μόνο για τον θεατή αλλά και για τον ηθοποιό;
- Απολύτως. Το θέατρο, όταν είναι αληθινό, έχει θεραπευτική δύναμη. Είναι ένας καθρέφτης που σε αναγκάζει να αντικρίσεις όσα απέφευγες. Για μένα, αυτή η παράσταση λειτούργησε σαν καθαρτήριο. Βρήκα μέσα της ένα είδος ίασης που δεν έχει να κάνει με το σώμα, αλλά με την ψυχή.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σας έχει δώσει αυτή η παράσταση;
- Ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από την αλήθεια. Όσο κι αν πονά, μόνο όταν σταθείς γυμνός απέναντι στη ζωή μπορείς να τη ζήσεις πραγματικά. Έμαθα πως η ευαλωτότητα δεν είναι αδυναμία, αλλά δύναμη. Και ότι η αγάπη –όταν τελικά επιστρέψει– είναι πάντα διαφορετική, πιο ώριμη, πιο ήσυχη. Έμαθα να αγαπώ και το σπάσιμο. Γιατί μέσα από τις ρωγμές μπαίνει το φως.