Αχ βρε Ντίνο...

Δεν είμαι καλός στους αποχαιρετισμούς, Ντίνο μου. Το ξέρεις. Γι' αυτό, τον Οχτώβρη του 2008, όταν άφησα πίσω την Πάτρα, εκεί, στο αεροδρόμιο του Άραξου, τα τελευταία μου λόγια προς εσένα, μπαίνοντας στο αεροπλάνο, ήσαν "Καλή αντάμωση!".

Από το Σεπτέμβρη του 2001 που σμίξαμε πρώτη φορά μέχρι εκείνο τον Οχτώβρη. Φιλία. Αληθινή. Δυνατή. Γερή. Ακλόνητη. Πανταχού παρούσα. Στα εύκολα και στα δύσκολα της καθημερινότητας. Και συζητήσεις. Με τις ώρες. Επί παντός επιστητού. Θυμάσαι τα βράδια με τις εργασίες του ΕΑΠ και τις ακόλουθες αυτών ολονυχτίες για τα εν Πάτραις και πανελλήνια πολιτικά και όχι μόνο ζητήματα στο city ή σε άλλα μαγαζιά στο κέντρο της Πάτρας; Δεν ξεχνιούνται μού έχεις πει...

Συμβουλάτορας ο ένας του άλλου. Όχι "κολλητός", αλλά αδελφός. Για καθετί. Και στήριγμα. Για όλα. Συμπαράσταση, αμοιβαία εμπιστοσύνη και κατανόηση. Η οικογένειά σου ήταν σαν δική μου. Το ξέρουν τα παιδιά σου. Είχες τους γονείς μου σαν γονείς σου. Το γνωρίζω καλά. Το φιλόξενο σπίτι σου ήταν πάντα ανοιχτό για μένα. Δεν το λησμονώ.

Από το 2008, Ντίνο μου, δυο - τρεις φορές έχω ξαναέρθει στην Πάτρα. Βρεθήκαμε, τα είπαμε. Μα μιλάμε και στο τηλέφωνο συχνά όλα αυτά τα χρόνια έως τώρα. Τα λέμε, πολιτικά, προσωπικά, κοινωνικά, φιλολογικά θέματα είναι στην ατζέντα μας, λες και καθόμαστε αντικριστά και με τον espresso πίνουμε, χαλαρώνουμε και συζητάμε, με μαλώνεις για εκούσιες ή ακούσιες βλακείες μου_ ξέρεις εσύ καλύτερα από τον καθένα τι εννοώ...

Μου συμπαραστάθηκες ολόψυχα με την όπως πάντα δυνατή γραφίδα σου πριν πέντε χρόνια στο μισεμό του πατέρα μου...
Και να που έρχεται, Ντίνο μου, ο Σεπτέμβρης του 2025. Ο καθένας από τους δυο μας συνεχίζει να δίνει τον καθημερινό του αγώνα. Ο δικός σου εδώ και λίγα χρόνια πιο επίπονος, αλλά εσύ με θάρρος και καρτερικότητα, με αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους ο δύσβατος και γεμάτος στροφές ανηφορικός δρόμος κάνεις να μοιάζει προσπελάσιμος και
ίσιος.

Η γενναιότητά σου με γεμίζει αισιοδοξία ότι θα τα καταφέρεις και πάλι, όπως πάντα, και θα βρεθούμε το Νοέμβρη που έλεγα να έρθω στην Πάτρα.

Μα δε μου φέρθηκες εντάξει! Βιάστηκες να φύγεις μαζύ με τον φετινό Σεπτέμβρη. Εχοντας, όμως, αδελφέ μου, κοντά σου όλες τις κοινές μας αναμνήσεις, τις αξέχαστές μας στιγμές στην Πατρών - Αθηνών, στην Καρυά και στην Μαιζώνος, στο σπίτι σας, στο οδοντιατρείο της Ζωής και στα κεντρικά καφέ.

Και αφού, Ντίνο μου, με έπιασες εξαπίνης και αφού δεν μπορώ να έρθω στην Πάτρα να σε δω για τελευταία φορά, να σε αγκαλιάσω, να σε χαιρετήσω, θα κλείσω τούτες τις γραμμές με δυο χάρες: Πρώτα, να δώσεις χαιρετίσματα στον πατέρα μου, στο Γιώργη το Σπαθαράκη, το Νίκο τον Τσούκαλη και το Γιάννη το Σιδέρη. Έπειτα, θέλω να βάλεις στο προσκεφάλι σου την αγάπη μου και τούτα τα λόγια του κοινού μας αγαπημένου, του αρχαίου Σωκράτη: "ἐγὼ γάρ, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, δι᾽ οὐδὲν ἀλλ᾽ ἢ διὰ σοφίαν τινὰ τοῦτο τὸ ὄνομα ἔσχηκα. ποίαν δὴ σοφίαν ταύτην; ἥπερ ἐστὶν ἴσως ἀνθρωπίνη σοφία· τῷ ὄντι γὰρ κινδυνεύω ταύτην εἶναι σοφός", γιατί σου ταιριάζουν γάντι, σε περιγράφουν ακριβώς.

Καλή αντάμωση!

Γεώργιος Η. Ορφανός
29 του Σταυρού 2025, Ηράκλειο Κρήτης