Ο Πάνος Ρούτσι δεν είναι ξένος. Κάθεται δίπλα σου στο λεωφορείο…

Ο Πάνος Ρούτσι δεν είναι από τους πρωταγωνιστές του αγώνα των Τεμπών.

Δεν είναι από αυτούς που βγήκαν μπροστά, δεν σηματοδοτεί κανένα «κίνημα» και δεν μπορούν να του αποδώσουν καμία διάθεση «κομματικοποίησης», εκμετάλλευσης της τραγωδίας, ή όποια άλλη από τις σαθρές, τρέχουσες «κατηγορίες» με τις οποίες είθισται να «ντύνει» το κράτος τις προσπάθειες όσων αναζητούν το αυτονόητο σε μια εποχή που το "αυτονόητο" είναι... αυτονόητο ότι εξαφανίζεται όπως ο πληθυσμός των θαλασσίων χελωνών.

Ο Ρούτσι, ο οποίος κάνει τον δικό του ανθρώπινο αγώνα στο Σύνταγμα, δεν περιτριγυρίζεται από εκατοντάδες  χιλιάδες κόσμου, δεν έχει γίνει viral, δεν έχει προκαλέσει θύελλα στα social media, δεν έχει πυροδοτήσει κανένα ευρύ δημόσιο διάλογο, δεν έχει εμπνεύσει πλήθη, δεν έχει γίνει σημείο αναφοράς σε καμία δημοσκόπηση.

Δεν θέλει να φθείρει την όποια κυβέρνηση. Φθείρει το σώμα του για να πάρει μόνο μιαν απάντηση.

Γιατί ο Ρούτσι, διεκδικεί το πιο ιερό δικαίωμα ενός γονιού: να ξέρει αν έθαψε το παιδί του, ή ένα... άλλο παιδί. Ένα δικαίωμα που υπερβαίνει χώρες, σύνορα, εποχές και διαχειριστές όποιου είδους.

Ο Ρούτσι δεν ζητάει κάτι παράλογο, δεν ζητάει κάτι ακραίο, δεν διεκδικεί τίποτα που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς ως επικίνδυνο στη βάση λογικών επιχειρημάτων. Ζητάει να του επιτραπεί να κάνει εκταφή του παιδιού του.  Να ανοίξει έναν τάφο, να δει με τα μάτια του, να ταυτοποιήσει με την ψυχή του ποιον αποχαιρέτησε.

Πού βρίσκεται το αδιανόητο σε όλο αυτό; Το- από την αρχαιότητα- αυτονόητο δικαίωμα ενός γονιού, καταλήγει να γίνεται απαγόρευση στην Ελλάδα του 2025. Με ό,τι και αν μπορεί να σημαίνει αυτό, με όποιο συνειρμό κι αν, μοιραία, προκαλεί..

«Μου έδωσαν μια σακούλα κλειστή, ένα φέρετρο κλειστό και δεν μου επέτρεψαν να το ανοίξω», λέει. Και οι Αρχές απαντούν πως «η υπόθεση είναι υπό διερεύνηση». Χωρίς να απαντούν στο απλούστατο: αν όλα είναι όπως λένε «ξεκάθαρα», τότε γιατί φοβούνται μία εκταφή που απλώς θα τα επιβεβαιώσει;

Ο αγώνας του Πάνου Ρούτσι δεν είναι προσωπικός. Είναι αγώνας για όλα τα παιδιά που χάθηκαν και για κάθε παιδί που ζει σήμερα και ταξιδεύει με τα ίδια τρένα, με τα ίδια συστήματα, με τους ίδιους κινδύνους. Είναι αγώνας για μια χώρα που δεν θα θάβει την αλήθεια μαζί με τους νεκρούς της.

Ο Πάνος Ρούτσι δεν είναι κάποιος «ιδιαίτερος» ή «εξτρεμιστής», δεν είναι ακτιβιστής, δεν είναι συνδικαλιστής, δεν είναι πολιτικός, αλλά ένας απλός γονιός, ένας από εμάς, που θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας. Κι ακριβώς γι’ αυτό ο αγώνας του δεν μπορεί να απαξιωθεί με τα συνηθισμένα επιχειρήματα περί "υποκινούμενων κινητοποιήσεων".

Ο Πάνος Ρούτσι είναι ο γείτονάς μας, ο συνάδελφός μας, ο άνθρωπος που κάθεται δίπλα μας στο λεωφορείο. Και ακριβώς γι’ αυτό αύριο μπορεί να είμαστε εμείς στη θέση του.

Αν αφήσουμε τον Ρούτσι μόνο του, αποδεχόμαστε ότι η αλήθεια μπορεί να θάβεται, ότι η αμφιβολία είναι φυσιολογική κατάσταση και ότι ο γονιός δεν δικαιούται να ξέρει ποιον αποχαιρετά. 

Θα τον αφήσουμε μόνο του;