Αθλητές, πελάτες, ομάδες, πάρκινγκ

«Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», είχε πει το 1909 ο ιδρυτής του πολυκαταστήματος Selfridges, Harry Gordon Selfridge. Αν αυτή η φράση δεν ισχύει πια στο εμπόριο, στον σύγχρονο ελληνικό αθλητισμό όχι μόνο ισχύει –κυβερνά.

Κατηγορήθηκα, βλέπετε, από τους άσπονδους φίλους μου –με ιδιαίτερη γενναιοδωρία σε κοσμητικά επίθετα, το πιο ευγενικό εκ των οποίων ήταν το «κακοπροαίρετος»– ότι αποφεύγω να αγγίξω το θέμα του πατρινού μπάσκετ. Με προκάλεσαν. Και όπως κάθε Πατρινός που σέβεται τον εαυτό του, δεν αφήνω πρόκληση αναπάντητη.

*Νά ’μαι λοιπόν.

Η μνήμη έτρεξε καρέ-καρέ πίσω στην πρώτη μου προπόνηση, στο ανοιχτό γήπεδο της ΕΑΠ. Ο προπονητής τότε ήταν ο Κίμωνας Αγαθός –είχε ήδη καθίσει στον πάγκο του Παναθηναϊκού, ως συνεργάτης του Κουκόπουλου, και στην Εθνική Ελλάδος, δίπλα στον Ματθαίου. Στην Πάτρα ήρθε στον Απόλλωνα, με τον οποίο είχε ήδη αφήσει το στίγμα του, και έπειτα στην ΕΑΠ την οποία ανέβασε στη Β' Εθνική. Εκεί, στα πρώτα μου βήματα, δεν υπήρχαν συνδρομές, ούτε ρούχα με λογότυπα. Υπήρχαν όνειρα, ιδρώτας και μια φλόγα στο βλέμμα.

Πρόσφατα, έπεσε στα χέρια μου ένα παλιό δημοσίευμα σε τοπική εφημερίδα: «Μπάσκετ – Σχολείο», έγραφε ο τίτλος. Το περιεχόμενο; Μια φιλότιμη προσπάθεια να παρουσιαστεί η έναρξη των προπονήσεων στις υποδομές –ή, για να το πούμε όπως το θέλουν οι γονείς, στις "Ακαδημίες"– σαν κάτι περισσότερο από αυτό που στην πράξη είναι: μια καλά στημένη επιχείρηση.

Σαββατοκύριακα γεμάτα προπονήσεις –εγγραφές, μηνιαίες συνδρομές, εξοπλισμοί, φόρμες, αγωνιστικά παπούτσια, φωτογραφίσεις, αφίσες, φιέστες. Το πακέτο ολοκληρώνεται με δηλώσεις από προπονητές και παράγοντες περί «εξαιρετικής δουλειάς», «οραμάτων», και φυσικά την υπεσχημένη... ανάδειξη αθλητών που «θα πλαισιώσουν την πρώτη ομάδα».

Μόνο που λείπει το βασικό συστατικό: ο αθλητισμός.

Διότι ο νέος αθλητής αντιμετωπίζεται εξαρχής ως πελάτης. Με τη σιωπηλή –ή και πρόθυμη– συναίνεση των γονιών του, που βρίσκουν στις Ακαδημίες ένα βολικό πάρκινγκ για τα παιδιά τους. Περνούν τα χρόνια. Κάποια στιγμή, τα παιδιά «ψευτοπαίζουν». Κι αν νιώσουν ότι ο προπονητής τα αδικεί ή απλώς βαρεθούν, ζητούν να φύγουν. Δύο-τρεις αλλαγές ομάδων μετά, στα 20 τους, είναι ήδη... βετεράνοι. Και αποχωρούν από το άθλημα.

Και οι ομάδες; Πώς αντιδρούν; Μα, φυσικά, πιέζουν τους προπονητές να βρουν νέους πελάτες. Νέα φουρνιά για τις εγγραφές, νέοι αριθμοί στο Excel. Και όταν –κάποια στιγμή– έρθει η ώρα να «φτιάξουν» αγωνιστική ομάδα, τότε... ψάχνονται.

Εδώ σταματώ. Για αρχή. Στο επόμενο σημείωμα θα καταπιαστώ με τα ηλικιακά πρωταθλήματα. Εκεί, η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία. 

* Ο Διονύσης Μιχαλόπουλος
είναι προπονητής Ακαδημιών και ανδρικών ομάδων μπάσκετ