Γιατί οι νεαροί Πατρινοί αθλητές υδατοσφαίρισης εγκαταλείπουν τις ομάδες της επαρχίας για την Αθήνα;

Η ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό για σχεδόν πενήντα χρόνια μου έχει δώσει τη δυνατότητα να βλέπω κάποια πράγματα με ψυχραιμία και να βγάζω χρήσιμα συμπεράσματα, έστω κι αν λειτουργώ ορισμένες φορές υποκειμενικά.

Ένα ζήτημα που με απασχόλησε έντονα και προσπάθησα να κατανοήσω είναι η σταθερή αποδυνάμωση των επαρχιακών ομάδων, με αφορμή τη μαζική φυγή των νεαρών αθλητών της Πατρινής υδατοσφαίρισης προς συλλόγους του Λεκανοπεδίου και όχι μόνο.

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Όμως τα τελευταία χρόνια έχει ενταθεί σε τέτοιο βαθμό, που για έναν νεαρό αθλητή με φιλοδοξίες, η μετακίνηση στην Αθήνα μοιάζει πια με μονόδρομο. Τα αίτια είναι βαθύτερα και, δυστυχώς, διαχρονικά.

Όταν πρόσφατα επισκέφθηκα τις εγκαταστάσεις του Ναυτικού Ομίλου Πατρών στην Ακτή Δυμαίων, ανάμεσα σε φωτογραφίες και κύπελλα από την εκατοντάχρονη ιστορία του, στάθηκα μπροστά σε ένα κάδρο που έγραφε:

«Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Υδατοσφαίρισης Μίνι-Παίδων (Κ13) – Πάτρα, 22 Ιουλίου 2018 – Αργυρό Μετάλλιο!»
Μια ταλαντούχα "φουρνιά"! Θυμήθηκα τη βράβευσή τους ως «Πρόσωπα της Χρονιάς» και μοιραία αναρωτήθηκα:

Πόσα από εκείνα τα παιδιά, σήμερα 18 ή 20 ετών, αγωνίζονται στην ανδρική ομάδα του ΝΟΠ;

Η απάντηση απογοητευτική, σχεδόν σοκαριστική: Ένα! Ναι, μόνο ένα (1)!

Τι έδειξε η έρευνά μου;

●  Κάποια παιδιά σταμάτησαν τελείως το πόλο.Η πίεση του σχολείου,οι Πανελλήνιες, τα φροντιστήρια και η ψυχολογική κόπωση οδηγούν συχνά στην εγκατάλειψη της αθλητικής πορείας.
●  Και τα υπόλοιπα;Παίζουν σε άλλες ομάδες της Πάτρας ή-κυρίως-της Αθήνας, σε επίπεδο Α1 και ακόμη και στις εθνικές ομάδες.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι μόνο πού είναι τα παιδιά του 2018, αλλά γιατί δεν είναι εδώ. Πού πήγε η προσπάθεια και η επένδυση τόσων ετών; Τι σημαίνει αυτό για το παρόν -και κυρίως για το μέλλον- της Πατρινής υδατοσφαίρισης;

Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά ξεκάθαροι:

• Δεν μπορούμε να τους κρατήσουμε

Όσο ιστορικοί κι αν είναι, οι επαρχιακοί σύλλογοι δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις συνθήκες που προσφέρουν οι μεγάλοι Αθηναϊκοί όμιλοι:
περισσότερες ώρες στο νερό, υψηλότερο επίπεδο προπόνησης, δυνατότητα φιλικών αγώνων, άμεση επαφή με εθνικούς προπονητές και -κυρίως- προοπτική καριέρας.
• Το κόστος πέφτει στους γονείς

Οι οικογένειες επωμίζονται τα πάντα: εξοπλισμό, συνδρομές, ταξίδια, διαμονές, σίτιση στις αποστολές, συμμετοχή σε τουρνουά, κάποιες φορές και το παράβολο συμμετοχής σε επίσημους αγώνες. Κι αυτό σε μια περίοδο που ήδη επιβαρύνονται οικονομικά από τη σχολική και φροντιστηριακή πίεση. Κανονική οικονομική αιμορραγία. Αν δεν υπάρχει ανταποδοτικότητα ή προοπτική, η απόφαση αποχώρησης έρχεται φυσιολογικά.

• Ο μεγαλύτερος αντίπαλος: το σχολείο

Ενώ οι αθλητές 17 ετών βρίσκονται στο peak φυσικής οργανικής τους κατάστασης, ο εφηβικός αθλητισμός στην Ελλάδα βρίσκεται διαρκώς σε σύγκρουση με το σχολείο. Οι Πανελλήνιες απαιτούν απόλυτη αφοσίωση. Όλα αυτά προστίθενται σε μια παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία: την παραπαιδεία. Δεν υπάρχει περιθώριο για “χόμπι υψηλών απαιτήσεων”. Η υδατοσφαίριση, άθλημα ταχυδυναμικό, σωματικά και ψυχολογικά απαιτητικό, δεν συγχωρεί την αποχή.

• Δεν υπάρχει σχέδιο για την περιφέρεια

Ούτε η Πολιτεία, ούτε η Ομοσπονδία έχουν εκπονήσει ένα σοβαρό πλάνο ενίσχυσης των επαρχιακών σωματείων. Χωρίς κίνητρα, υποδομές ή θεσμική στήριξη, οι τοπικές ομάδες λειτουργούν σαν “φυτώρια” που ταΐζουν τις κεντρικές, χωρίς κανένα αντάλλαγμα.

Ακόμα και οι επίλεκτοι αθλητές που συμμετέχουν σε camp προετοιμασίας εθνικών ομάδων αφήνονται στην τύχη τους στην αφιλόξενη Αθήνα. Ελλείψει αθλητικών ξενώνων, οι γονείς τους καλούνται να αφήσουν τις δουλειές τους στην επαρχία, να κλείσουν τα σπίτια τους για να συνοδεύσουν τους ανήλικους αθλητές με δικά τους έξοδα διαμονής, διατροφής, μετακίνησης κ.ά.

• Και τώρα;

Η Πατρινή υδατοσφαίριση κουβαλάει ιστορία, τίτλους, ονόματα και ανθρώπους που έχουν δώσει την ψυχή τους. Όμως αυτή η κληρονομιά από μόνη της δεν αρκεί για να κρατήσει τους αθλητές. Χρειάζεται όραμα, σχέδιο και δράση. Αλλιώς, η Πάτρα δεν θα είναι πια κοιτίδα του πόλο. Θα είναι απλώς ο σταθμός πριν την αναχώρηση.

Αξίζει να το δεχτούμε αυτό;
Και αν όχι, ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα;

* Ο Διονύσιος Μιχαλόπουλος είναι Προπονητής Ακαδημιών & Ανδρικών Ομάδων Καλαθοσφαίρισης