Ακόμα και τα «πολλών ετών αγόρια» μελαγχολούν- Mια συζήτηση για το thebest, με τον χαρισματικό συγγραφέα Νίκο Αδάμ Βουδούρη

Αγόρια που κλαίνε , γελάνε , κάνουν έρωτα , φτιάχνουν χαλασμένους κλιματισμούς , ανασαίνουν βαθιά στις χούφτες για λίγη ζέστη, τρώνε μια σοκολάτα με πάθος αλλά το αλουμινόχαρτο ακουμπάει στη τερηδόνα και τινάζονται, αγόρια που έγιναν μπαμπάδες, μπαμπάδες που γίνονται αγόρια.

Ο καθένας κάνει τις δικές του προβολές αξιολογώντας τις ιστορίες του Νίκου Αδάμ Βουδούρη και μπορεί να τις «διαβάσει» όπως θέλει .Η επίγευση είναι μοναδική και απολαυστική , όπως και η κουβέντα που ακολουθεί με αφορμή το βιβλίο του «Πολλών ετών αγόρι».

-Συνέντευξη στον Μιχάλη Παραγεωργίου- 

 Σαν τον Μπένταζαμιν Μπάτον οι ήρωες των διηγημάτων σου είναι αγόρια που κουβαλάνε αρθρίτιδα προβλημάτων ή ενήλικες που θέλουν να παίξουν με κουβαδάκια στην άμμο . Ποια είναι η κοινή τους χρονική πατρίδα;  Τι είδους σύνορα έχουν;

Οι ήρωές μου είναι δίπλα μου, μου κάνουνε παρέα δηλαδή , τους φαντάζομαι όπως θέλω να τους έχω και να τους κατέχω.  Είναι πλάσματά μου. Τα πλάσματά μου μοιάζουν μεταξύ τους αφού ανταποκρίνονται στις δικές μου εμμονές, που εμπλουτίζονται με τα χρόνια, μα καμιά από τις νεότερες δεν καταργεί τις υφιστάμενες, τώρα, ως προς τον αναγνώστη μιας κι εσύ είσαι αναγνώστης και μου μιλάς για την δική σου ματιά, χαίρομαι που μου την γνωστοποιείς, απλοελληνιστί χαίρομαι που με διάβασες. Δεν θα αξιολογήσω, ούτε θα διαφωνήσω, ούτε θα συμφωνήσω με την ερμηνεία και τις διαπιστώσεις σου. Απλά τις χαίρομαι.

«Τα μεγάλα παιδιά που δεν ξέρουν τι θέλουν που δεν θέλουν να ξέρουν τι τους φταίει κι υποφέρουν», στίχος από τα «Μεγάλα παιδιά» του Μανώλη Φάμελου που θυμήθηκα διαβάζοντας το αγόρι. Τι και πόσες άραγε μνήμες, σου ξυπνάει τώρα το βιβλίο, μετά τη κυκλοφορία του;

Κανένας συγγραφέας δεν ασχολείται με τα βιβλία του αφού εκδοθούν. Τον ενδιαφέρει βεβαίως η αποδοχή, η επιτυχία τους Μα ούτε μνήμες του ξυπνάνε ούτε τα λάθη του ή τις αρετές του ψάχνει να βρει. Έχει το νου του στο επόμενο βιβλίο του, και ίσως ανακαλεί μνήμες και εικόνες που θα του χρειαστούν

Πατέρας-Μητέρα-Αγόρι. Η Αγία Τριάδα του βιβλίου που είναι σε πολλά σημεία θαμπή από το λιποζάν στην εικόνα της. Την αποδομείς βιαίως, με χιούμορ, οικονομία, τρυφερότητα αλλά πάντα με πικρό χαμόγελο. Γιατί ;  

Αυτό είναι, το ξαναλέω, δική σας ερμηνεία, να σας πω κάτι που ίσως σας παραξενέψει, εγώ κωμωδίες γράφω, φαντασμαγορικές κωμωδίες. Αυτό πιστεύω, αυτό αισθάνομαι. Η αποδόμηση ή το τσιμεντάρισμα είναι μέρος του παιχνιδιού Γιατί; Διότι έτσι περνάω καλά όταν γράφω. Λιμπίζομαι τον εαυτό μου σα να λέμε

Είσαι πολύ περιγραφικός σε εικόνες –λεπτομέρειες παγωμένες στο χρόνο. Ένα κόκκινο μπούτι, μια μύγα στο τζάμι –και αράχνη έχει το μαγαζί-, το λυκοπένιο , ένα σκιάχτρο. Σε μικρής έκτασης ιστορίες ,αυτά τα «όπλα του Τσέχοφ», πόσο θόρυβο μπορούν να κάνουν;

Α, τα όπλα του Τσέχωφ είναι πολύ παλιάς τεχνολογίας, έχουμε χάσει και τις οδηγίες χρήσεως, δεν ξέρουμε πως δουλεύουν, το ευτύχημα είναι πως εξακολουθούν να δουλεύουν και προφανώς θα αντέξουνε για πάντα. Τα δικά μου όπλα δεν ξέρω τι διάρκεια ζωής έχουνε και τι θόρυβο κάνουν στα αυτιά σας διότι απλούστατα εγώ ακούω με τα δικά μου αυτιά.

Μίλα μου λίγο για το τελευταίο διήγημα του βιβλίου το «Τρεις στο σπίτι», ένα όμορφο ρεφρέν για τη χαϊκού μυθιστορία

Είναι το αγαπημένο μου. Από μικρός έγραφα τέτοιες πυκνές φράσεις, έχω τετράδιο πολυσέλιδο γεμάτο με τέτοια. Ο κίνδυνος  σ αυτή την φόρμα είναι να μην ξεπέσεις στα ευφυολογήματα. Με απασχολεί πολύ όλο αυτό μα δεν θέλω να σας πω περισσότερα εκτός ίσως από το εξής. Πολλές φορές μια τέτοια φράση μπορεί να πυροδοτήσει μια ολόκληρη ιστορία λίγων ή και πολλών σελίδων.

Τα πολλών ετών αγόρια πηγαίνουν στον Καϊάφα για μπάνιο ή ιαματικές θεραπείες;

Υπονοείτε πως υπάρχει συνέχεια στα βιβλία μου; Σωστά το λέτε. Ο μέγας γνώστης της διαδικασίας στην καλλιτεχνική πράξη Μάνος Χατζιδάκις έλεγε: Πάντα το ίδιο τραγούδι γράφω. Έτσι λοιπόν σας λέω μετά βεβαιότητας ένα πολλών ετών αγόρι κολυμπά στον βυθό που είναι δίπλα στον Καϊάφα.