Από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το Μάιο του 1948, και την εμβληματική μορφή των Παλαιστινίων Γιάσερ Αραφάτ, στο "πικρό", βίαιο σήμερα
Η παρουσία του Ισραήλ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής θεωρείται αξιοσημείωτη ως το μόνο μη Αραβικό κράτος ενώ συνάμα αποτελεί το πλέον ανεπτυγμένο κράτος εκεί και σημαντικό παράγοντα διεθνώς, όπως έχει γράψει ο πρώην πρύτανης του Παντείου πανεπιστημίου, καθηγητής Γρηγόρης Τσάλτας στο βιβλίο «Η Γεωγραφία στις διεθνείς σπουδές».
Το Ισραήλ συχνά έχει χαρακτηριστεί από ακαδημαϊκούς, διεθνολόγους και δημοσιογράφους ως «έθνος στα όπλα» και τη δεκαετία του ’90 ο αμυντικός του προϋπολογισμός έφτανε το 12% του ΑΕΠ. Επίσης το γεγονός ότι 3 ισχυροί στρατηγοί έγιναν πρωθυπουργοί του, ο Γιτζάκ Ράμπιν το 1992, ο Εχούντ Μπάρακ το ’99 και ο Αριέλ Σαρόν το 2001, είναι ενδεικτικό της μεγάλης επιρροής που έχει ο στρατός στη διαμόρφωση της κοινωνικής συμπεριφοράς στο Ισραήλ.
Δυστυχώς τόσες δεκαετίες τώρα η Αραβοισραηλινή Διαμάχη αποτελεί μία εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση και το αποδεικνύει για άλλη μία φορά η πρόσφατη νέα, ιδιαίτερα σοβαρή κρίση που προκλήθηκε στην περιοχή, με την αιφνιδιαστική επίθεση με ρουκέτες των Παλαιστίνιων μαχητών της Χαμάς από τη Λωρίδα της Γάζας, με τα θύματα και από τις δύο πλευρές να ξεπερνούν τα 2.000 και κατ’ άλλους υπολογισμούς να προσεγγίζουν τους 3.200 νεκρούς.
Οι Βρετανοί είχαν στην κατοχή τους την περίοδο της αποικιοκρατίας την Παλαιστίνη και το 1947, πριν από 76 χρόνια απέσυραν τις δυνάμεις τους χωρίς σχέδιο και απόφαση για το τι μέλλει γενέσθαι για να ακολουθήσει το 1948, 31 χρόνια μετά την κομβική Διακήρυξη του Μπαλφούρ όπου η Βρετανία είχε δεσμευτεί για τη δημιουργία Εβραϊκής, εθνικής πατρίδας στην Παλαιστίνη & με τις Σιωνιστικές δυνάμεις να βγαίνουν πιο ισχυρές και συμπαθέστερες από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το ξέσπασμα του πολέμου μεταξύ Αραβικών και Εβραϊκών δυνάμεων με τις εβραικές να επικρατούν.
Το Νοέμβριο του 1947 ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών που είχε ιδρυθεί 2 χρόνια νωρίτερα, στις 24 Οκτωβρίου 1945, είχε λάβει απόφαση που προέβλεπε διαίρεση της περιοχής της Παλαιστίνης σε 2 κράτη, γεγονός που πυροδότησε και τον πόλεμο.
Εν τέλει η περιοχή της Παλαιστίνης διαιρέθηκε όχι μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων αλλά μεταξύ ενός νέου Ισραηλινού κράτους, το οποίο ανακηρύχθηκε επίσημα από τον πολεμοχαρή Μπεν Γκουριόν στο δημοτικό μουσείο του Τελ Αβίβ στις 14 Μαΐου 1948 και των δυνάμεων της Χαμεσιτικής Ιορδανίας που κατέλαβε τότε το μεγαλύτερο τμήμα της Δυτικής Όχθης και της ανατολικής Ιερουσαλήμ, σύμφωνα με τον Fred Halliday και το βιβλίο του «Η Μέση Ανατολή στις Διεθνείς σχέσεις, ισχύς, πολιτική και ιδεολογία».
Όπως προσθέτει ο Fred Halliday, η παλαιστινιακή αντίσταση συνεθλίβη το 1948-1949 και ουσιαστικά «αναγεννήθηκε» το 1964 και έκτοτε, σχεδόν 50 χρόνια τώρα συνέχισε να διεκδικεί.
Το ’64 ιδρύθηκε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης & αναδύθηκε ως ηγετική μορφή ο Γιάσερ Αραφάτ. Η Χαμάς που επιτέθηκε το περασμένο Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2023 στο Ισραήλ, ιδρύθηκε το 1987. Όπως διαβάσαμε, αποτελεί μια ριζοσπαστική ισλαμική οργάνωση που θεωρείται τρομοκρατική όπως εξελίχθηκε, και αποτελεί μια προέκταση της ιδεολογίας και της πρακτικής του κινήματος της ισλαμιστικής φονταμενταλιστικής Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Έχει μια πολιτική και μια στρατιωτική πτέρυγα, η οποία, υπολογίζεται ότι διαθέτει περίπου 20.000 πολεμιστές στους κόλπους της.
Το 1987 ξέσπασε και η πρώτη Παλαιστινιακή ιντιφάντα ενώ το 1988 το Παλαιστινιακό Εθνικό συμβούλιο αποδέχθηκε διευθέτηση στη βάση της ύπαρξης 2 κρατών.
Να προσθέσουμε για τη Χαμάς πως έχει την βάση της στη Λωρίδα της Γάζας και πως βασική θέση και ιδεολογία της είναι η απόρριψη της ειρηνευτικής διαδικασίας καθώς και της ύπαρξης του Ισραήλ.
Μία σημαντικότατη εξέλιξη ήταν πως στις 15 Δεκεμβρίου 1988, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αναγνώρισε την διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης που έγινε τον Νοέμβριο του 1988 με το ψήφισμα 43/177. Έως το 2022, 138 (το 71.5% των κρατών μελών του ΟΗΕ) από τα 193 κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών έχουν αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης.
Πριν από 30 χρόνια, το 1993 υπογράφηκε συμφωνία μεταξύ του Αραφάτ και του Ράμπιν στην Ουάσινγκτον παρουσία του τότε Αμερικανού Προέδρου Μπιλ Κλίντον με την οποία και άρχισε ειρηνευτική διαδικασία με ξεκάθαρους στόχους ωστόσο το ’95 δολοφονήθηκε ο Ράμπιν και έως τον Αύγουστο του 2000 είχαν καταρρεύσει οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα τότε στους Αραφάτ και Μπάρακ στο Καμπ Ντέιβιντ.
Τότε ξεκίνησε η δεύτερη Παλαιστινιακή Ιντιφάντα & άρχισαν να αυξάνονται οι βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας σε Ισραηλινούς πολιτικούς στόχους.
Η εκλογή του Αριέλ Σαρόν το 2001 στη θέση του πρωθυπουργού του Ισραήλ θα οδηγήσει σε περαιτέρω επιδείνωση της έκρυθμης κατάστασης ενώ τον Μάρτιο του 2004 είχαμε τη δολοφονία του πνευματικού ηγέτη της Χαμάς, Αχμάντ Γιασίν.
Όπως αναφέρει ο Fred Halliday, η Αραβοισραηλινή σύγκρουση εξελίχθηκε μετά το 1948 και σε διακρατικό πόλεμο στον οποίο εμπλέκονται άμεσα 12 εκατ. άνθρωποι και σε καμιά περίπτωση δεν θεωρείται η αιματηρότερη σύγκρουση της Μέσης Ανατολής, ωστόσο είναι σαφώς η δυσχερέστερη και όπως εξελίσσεται η τωρινή πολεμική σύρραξη ενδεχομένως να μεταβληθεί και σε άκρως αιματηρή.
Το Ισραήλ είναι γεγονός πως εμπλέκεται συνεχώς σε δυσάρεστες καταστάσεις όπως το ’82 που εισέβαλλε στον γειτονικό Λίβανο με τους Παλαιστίνιους μαχητές να εγκαταλείπουν τη χώρα και να διασπείρονται σε διάφορα Αραβικά κράτη.
Είχαν προηγηθεί ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, ή αλλιώς Δ' Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος, που έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1973, και ήταν ο τελευταίος της σειράς των αραβοϊσραηλινών πολέμων, εξαιρουμένων των εισβολών στον Λίβανο το 1982 και το 2006 και των εισβολών σε παλαιστινιακά εδάφη, όπως στη Γάζα το 2008 και το 2014. Το ’73 κερδισμένη βγήκε η Αίγυπτος, η οποία στην πορεία ανέκτησε την χερσόνησο του Σινά.
Γιομ Κιπούρ ονομάζεται η ισραηλινή εορτή του Εξιλασμού.
Είχε δε προηγηθεί η αιφνιδιαστική επίθεση του Ισραήλ το 1967, που έμεινε στην ιστορία των Διεθνών σχέσεων ως ο Πόλεμος των Έξι Ημερών, γνωστός και ως τρίτος Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος, και ξέσπασε μεταξύ του Ισραήλ και των Αράβων γειτόνων του, την Αίγυπτο, την Ιορδανία και τη Συρία. Στο τέλος του πολέμου του Ιουνίου του ’67, το Ισραήλ που πλέον από την εποχή του Αμερικανού Προέδρου Λύντον Τζόνσον έχαιρε της υποστήριξης των ΗΠΑ, είχε κερδίσει τον έλεγχο της ανατολικής Ιερουσαλήμ, της Λωρίδας της Γάζας, της Δυτικής Όχθης, των υψιπέδων του Γκολάν και της χερσονήσου του Σινά.
Η Αιγυπτιακή επίθεση κατά του Ισραήλ πριν ακριβώς 50 χρόνια, τον Οκτώβριο του ’73, είχε όπως έχει γράψει ο Fred Halliday, πιο ξεκάθαρο στόχο. Πέτυχε τους στόχους που είχε βάλει ο τότε πρόεδρος της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ, δηλαδή να μην ηττηθεί το Ισραήλ αλλά να αποκατασταθεί το κύρος της Αιγύπτου και να πιεστεί το Ισραήλ να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, πράγμα που έγινε, διασφαλίζοντας επίσης μέχρι το 1982 την αποχώρηση των Ισραηλινών δυνάμεων από το σύνολο των Αιγυπτιακών εδαφών που είχε καταλάβει το Ισραήλ το 1967.
Μάλιστα το ’77 ο Σαντάτ επισκέφθηκε ην Ιερουσαλήμ, κίνηση που από τον Αραβικό κόσμο είχε χαρακτηριστεί προδοσία.
Πολλά ακόμη θα μπορούσαμε να πούμε και να γράψουμε. Ένα πάντως είναι το ζητούμενο να υπάρξει το συντομότερο δυνατόν κατάπαυση του πυρός και τα παλιά αξεπέραστα μίση και προκαταλήψεις εκατέρωθεν να περιοριστούν στο ελάχιστο και να συγκρατηθούν.
Και είναι γεγονός πως όλοι μας σχεδόν αυτές τις μέρες ανοίξαμε χάρτες, αναζητήσαμε βιβλία ιστορικού, διπλωματικού ενδιαφέροντος θέλοντας να μάθουμε τι ακριβώς συμβαίνει και που έγκειται η ρίζα του κακού.
Οι φωτ. είναι από Eurokinissi.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
