Πέντε γυναίκες μιλούν στο thebest για «τη δική τους Λιολιώ»: «Είμαι η... και θα είμαι μαζί σου»

• Χριστίνα Γιούρτη: Με μια ανοιχτή αγκαλιά, όμοια με αυτή που με καλωσόρισε στο ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ και σφράγισε όλα τα κενά των απωλειών της νόσου, ένα χαμόγελο, ένα χέρι βοηθείας, ένα αστείο!

«Βαρύ το κλίμα και πίστεψέ με, ξαναζώ μια απώλεια από COVID-19, σε δικό μου άνθρωπο! Στην πορεία των χρόνων γνωρίζεις ανθρώπους πολλούς! Πότε ήπιων τόνων κανονικούς, άλλοτε σαρωτικούς...Και σε συνεπαίρνουν! Αυτή ήταν η Λιολιώ μας! Σαρωτική! Την θαύμασα! Λάτρεψα τον τρόπο προσέγγισής της, την γνώρισα, τη «μάθαινα»! Με μια ανοιχτή αγκαλιά, όμοια με αυτή που με καλωσόρισε στο ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ και σφράγισε όλα τα κενά των απωλειών της νόσου, ένα χαμόγελο, ένα χέρι βοηθείας, ένα αστείο!

Και είναι σαν αστείο όλο τούτο, θα ´ρθει πάλι, πιστεύουμε, να οργανώσει το όλον! Θα είναι όμως πάντα κοντά, να ακούει τα πάντα... Έφυγε νωρίς, άδικα, σα να έπρεπε κάποιος καρκίνος απ´αυτούς που νίκησε να επιστράτευσε... ενισχύσεις, ώστε να κερδίσει! Όλα ήταν στιγμές και ήταν πολλές!!! Θα είναι πάντα μαζί μας και μέσα από το ΑΛΜΑ Ζωής σίγουρα θα δει και όσες θ´ακολουθησουν! Θα είσαι μαζί μας Λιολιώ μας! Μείνε μαζί μας!»

• Άννα Γουρζή: Δε λύγιζε ποτέ. Κι αν λύγιζε, ήταν προσωρινό. Πάντα έβρισκε τη δύναμη να πηγαίνει παρακάτω

«Η Λιολιώ ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε τη ζωή και τους ανθρώπους. Δεν άφηνε το δίκαιο να χαθεί, το διεκδικούσε μέχρι την τελευταία στιγμή.

Θα σου δώσω ένα απλό παράδειγμα, μία από πολλές στιγμές που είχαμε ζήσει με τη Λιολιώ. Θυμάμαι ότι είχαμε πάει μία εκδρομή, στα Μετέωρα, και ενώ βρισκόμασταν σε ένα πολύ καλό ξενοδοχείο όπου είχαμε κανονίσει και φαγητό, για κάποιο λόγο δεν είχαν υπολογιστεί καλά τα άτομα και υπήρχε έλλειψη με αποτέλεσμα ο κόσμος να αρχίσει να διαμαρτύρεται και να δυσανασχετεί. Σηκώνεται η Λιολιώ αποφασιστικά και λέει “Θα πάω εγώ να βρω άκρη”. Πραγματικά, πήγε και μίλησε με τον υπεύθυνο, με τον μάγειρα και τα τραπέζια γέμισαν σε χρόνο ντετέ.

Στην καθημερινότητα του Συλλόγου διεκδικούσε πάντα το καλύτερο για τους ασθενείς, για τις γυναίκες που νοσούν και για τις οικογένειες τους. Ήθελε να είναι όλα τέλεια, να μην υπάρχουν λάθη, να μην υπάρχουν καθυστερήσεις. Πολλές φορές προτιμούσε να γίνει απότομη με τους συνεργάτες της προκειμένου να εξασφαλίσει την άρτια λειτουργία και την ικανοποίηση των συμπολιτών μας.

Ήταν ένας άνθρωπος διπλωμάτης, με την καλή έννοια. Μπορούσε να εκτονώνει τις δυσάρεστε καταστάσεις. Μπορούσε να διαμεσολαβήσει στην πιο απαιτητική κατάσταση και να λύσει θέματα που άλλοι άνθρωποι θα χρειάζονταν μήνες για να το κάνουν.

Με την ευγένεια και το αφοπλιστικό της χαμόγελο αλλά και τη διεκδίκησή της μπορούσε να πετύχει πολύ γρήγορα. Δεν υπήρχε περίπτωση να ήθελε κάτι, να το έχει στο μυαλό της και να μην το πετύχει. Η παρουσία της ήταν παντού, σε εκδηλώσεις, σε συνεργασίες. Οι πόρτες επικοινωνίας ήταν πάντα ανοιχτές για το καλό του συλλόγου και της γυναίκας. Η Λιολιώ έπαιρνε μεγάλη δύναμη από τη ζωή, από την οικογένεια και από τους φίλους της. Δε λύγιζε ποτέ. Κι αν λύγιζε, ήταν προσωρινό. Πάντα έβρισε τη δύναμη να πηγαίνει παρακάτω. Είχε δυναμώσει μέσα από τις δυσκολίες.

Εξέπεμπε φως, ήταν ένα απέραντο φως γιατί το είχε μέσα της. Ήταν ένας ανθρώπινος φάρος που θα μας φωτίζει και στη συνέχεια, για όσο ζούμε.  Ήταν το φωτεινό μας παράδειγμα.

Θα κρατήσω την αισιοδοξία και το φως που έβγαινε από μέσα της. Την αγάπη που είχε για τη ζωή».

• Πάκυ Καραλή: Της είπα, «ναι, είμαι η Πάκυ και από σήμερα είμαι μαζί σου». Από εκείνη τη στιγμή που με πήρε αγκαλιά, δε χωρίσαμε. Ήταν από αυτές τις καρμικές συναντήσεις στη ζωή ενός ανθρώπου.

 «Με τη Λιολιώ περάσαμε πολλά μαζί. Πολλές χαρές, λύπες, αγώνες. Περάσαμε τόσες ωραίες στιγμές που δεν ξέρω τι να πρωτοπώ.

Μου έκανε εντύπωση ότι το κινητό της τηλέφωνο ήταν πάντα ανοιχτό, μέρα και νύχτα για όποια γυναίκα είχε ανάγκη από υποστήριξη, είτε αυτή είτε η οικογένεια της. Δεν την ένοιαζε που βρίσκεται, ήταν πάντα εκεί για να στηρίξει. Αυτό το εμφύσησε και σε εμάς. Δεν είναι μόνο τι έκανε η ίδια, έφτιαξε μία ομάδα γυναικών που τους είχε εμφυσήσει αυτό ακριβώς. Την προσφορά στην γυναίκα και την οικογένεια της που υποφέρει.

«Έβγαλε» από τις γυναίκες τον τρόμο και τη ντροπή, το στίγμα. Έμαθαν να λένε «έχω καρκίνο του μαστού» και όχι να το κρύβουν. Άνοιξε τον δρόμο για να αντιμετωπίζουμε την ασθένεια με αλήθεια, αγωνιστικότητα και αγάπη. Πάνω από όλα η Λιολιώ ήταν αγάπη. Θα την Θυμάμαι γιατί έζησα μαζί της 12 υπέροχα χρόνια παρόλο ότι γνωριστήκαμε κάτω από δυσμενείς συνθήκες. Αυτό το δυσμενές όμως μου έφερε μία ευτυχισμένη δεύτερη οικογένεια.

Την συνάντησα για πρώτη φορά στην πλατεία Γεωργίου. Ήταν οι εκδηλώσεις του Οκτωβρίου και δειλά πήγα να δω τι κάνουν εκεί, δυο χρόνια μετά το τέλος της δικιάς μου περιπέτειας. Πλησίασε και είδα μία ξανθια και χαριτωμένη γυναίκα να με πλησιάζει. Με ρώτησε αν είμαι αδελφή της Γωγώς, ήταν φίλες, Της είπα, «ναι, είμαι η Πάκυ και από σήμερα είμαι μαζί σου». Από εκείνη τη στιγμή που με πήρε αγκαλιά, δε χωρίσαμε. Ήταν από αυτές τις καρμικές συναντήσεις στη ζωή ενός ανθρώπου. Λίγο πριν διασωληνωθεί μου είχε στείλει μία σέλφι μέσα από την κλινική covid. Ανταλλάσσαμε μηνύματα και μου είπε πως με αγαπάει πολύ. Αυτή ήταν η τελευταία της κουβέντα. Θα την αγαπώ κι εγώ για πάντα.

Θα συνεχίσουμε στο Άλμα Ζωής το έργο που ξεκίνησε, με το ίδιο πάθος, αγωνιστικότητα και αγάπη».

• Κατερίνα Κωστή Κολλιοπούλου: Θα θυμάμαι πάντα το δυναμισμό της, το χαμόγελο και την αισιοδοξία της. Αυτή την αστείρευτη ανάγκη να βοηθήσει την γυναίκα

«Δεν ήμουν από τις προσωπικές φίλες της Λιολιώς. Την γνώρισα όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο, πριν επτά χρόνια. Θυμάμαι βγήκαμε για φαγητό και ενώ ήμουν ανήσυχη και πολύ αναστατωμένη, έφυγα από αυτή τη συνάντηση με την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά. Μου είχε περάσει μία αισιοδοξία. Είχα μπροστά μου μία γυναίκα που είχε περάσει πριν χρόνια την ίδια ασθένεια, και στεκόταν μπροστά μου μία survivor. Πήρα δύναμη από αυτό. Ήταν πολύ όμορφη, περιποιημένη. Είχα αναθαρρήσει, είδα ότι δεν το τέλος υποχρεωτικά ο καρκίνος. Μου είχε μιλήσει για το Άλμα Ζωής και μπήκα σε ομάδες υποστήριξης. Με είχε ενθαρρύνει πολύ.

Τελευταία φορά την είδα στην καλοκαιρινή βραδιά που είχαμε κάνει, την έβλεπε και διαδικτυακά στις συναντήσεις του συλλόγου. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που ήταν είδα κάπως κουρασμένη και ίσως δεν είχε την ενέργεια που είχα συνηθίσει.

Θα θυμάμαι πάντα το δυναμισμό της, το χαμόγελο και την αισιοδοξία της. Αυτή την αστείρευτη ανάγκη να βοηθήσει την γυναίκα. Ήταν σαν μαμά μας στο σύλλογο. Θα μας λείψει. Το κενό της δεν θα αναπληρωθεί. Ήταν μία έντονη προσωπικότητα και παρουσία».

• Αγγελική Στεφανάκη: Ήταν ένας χείμαρρος χαράς και αγάπης. Η φιλοσοφία της ήταν η καρτερικότητα, η υπομονή και η δύναμη. Δεν το έβαζε ποτέ κάτω. 

«Από την Λιολιώ θα κρατήσω τα πάντα. Τα πάντα όλα. Ήταν ένας χείμαρρος χαράς και αγάπης.

Όταν πρωτοπήγα στο σύλλογο το 2004, με είχε πάρει τηλέφωνο και με προσκάλεσε για να γνωριστούμε. Από εκεί ξεκίνησε μια βαθιά εκτίμηση που εξελίχθηκε σε μια πολύ δυνατή φιλία. Από το τηλέφωνο μου έδωσε την εντύπωση ενός ανθρώπου που έχει προβλήματα, που είναι βαρύς. Όταν την είδα από κοντά, άλλαξε άρδην αυτή η εικόνα. Είδα έναν άνθρωπο ζωντανό, χαρούμενο, που απολάμβανε την κάθε στιγμή της ζωής και που με δίδαξε πάρα πολλά πράγματα.

Η φιλοσοφία της ήταν η καρτερικότητα, η υπομονή και η δύναμη. Δεν το έβαζε ποτέ κάτω. Έχω να θυμηθώ πολλές χαρούμενες στιγμές μαζί της. Ήταν η χαρά της ζωής. Κάναμε απίστευτα ταξίδια, παρέα. Θα θυμάμαι όλα αυτά τα χρόνια, ήταν υπέροχα.

Τελευταία φορά μιλήσαμε πριν διασωληνωθεί. Μιλούσαμε κάθε μέρα, πολλές φορές. Επειδή ήταν αδύναμη να μιλήσει, ανταλλάσσαμε μηνύματα. Πιστεύω ότι δεν είχε αισθανθεί πως θα χάσει αυτή τη μάχη. Τουλάχιστον δεν μας το μετέδιδε.

Τώρα, αν και ο ίσκιος ήταν βαρύς και σημάδευε πολύ αυτό το έργο, θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε. Θα είμαστε λιγότερο επαρκείς ίσως αλλά θα προσπαθήσουμε πολύ».