To ροζ της Λιολιώς...

Υπάρχουν άνθρωποι που όταν τους σκέφτεσαι, γίνονται χρώμα και εικόνα. Η σκέψη στης Λιολιώς Κολυπέρα μου έφερνε πάντα στο νου το ροζ και το λιοντάρι. Πράγματα αταίριαστα, θα πεις, μιας και το ένα είναι στον αντίποδα του άλλου, έτοιμο να το ακυρώσει ή και να το... καταπιεί.

Πώς μπορεί ένα λιοντάρι να είναι ροζ και πώς το ροζ μπορεί να σχεδιάσει έστω και το περίγραμμα ενός λιονταριού;

Αν υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι είναι η αίσθηση που αφήνουν, ιδίως την ώρα που αποχαιρετούν, αν αποδεχθούμε την άποψη ότι οι άνθρωποι είναι αυτό που κατοικεί στη σκέψη μας για αυτούς, τότε η Λιολιώ Κολυπέρα που έφυγε αφήνοντας την Πάτρα με ένα ακόμη «πλευρό» λιγότερο στον «θώρακά» της, κατάφερε άλλο ένα αδύνατο: να βάψει το λιοντάρι ροζ.

Το ροζ της Λιολιώς… Χρώμα νέο, χρώμα-φωτιά, σχεδόν κόκκινο.

Αυτή την αίσθηση μου αφήνει η γυναίκα με το τεράστιο ψυχικό απόθεμα που «όλοι την ξέραμε» όπως είπα αυθόρμητα σε κάποιον το πρωί, κλείνοντας σε τρεις λέξεις ασυναίσθητα κάτι από το άρωμά της:  την αίσθηση ότι απενοχοποίησε το ροζ, το χρώμα το ένοχο για τόσες γυναικείες «ομηρείες», το χρώμα που επιφορτίστηκε το βάρος του «ανάλαφρου», του «επιφανειακού», του «σκανδαλώδους» καθώς και τα χρώματα έχουν τα βάρη τους.

Το ροζ της Λιολιώς που κάθε Οκτώβρη έβαφε και δονούσε την Πάτρα, είναι το χρώμα του ανθρώπου που δεν κάμπτεται και δεν κάμπτει.

Είναι το χρώμα του ανθρώπου που δείχνει στο φως μέσα από τα σκοτάδια. Που έχει τη δύναμη να σηκώνει το χέρι ψηλά και να δείχνει… και έτσι δείχνοντας να φτιάχνει ένα ποτάμι ανθρώπων, βαμμένο και αυτό στο ροζ, που χαμογελά, διδάσκει και ελπίζει.

Είναι το χρώμα του ακαταπόνητου το ροζ της Λιολιώς, του «δυναμώνει γιατί το μοιράζομαι»,  του «παλεύω για να υπάρχω», του «όρθια και στο πρώτο και στο δεύτερο και στο τρίτο το χτύπημα…», του «άλλος ένας χρόνος, άλλη μια μέρα, άλλη μια ώρα… όλα πολύτιμα σαν άλλη μια ζωή…».

Αυτό το γενναίο λιοντάρι που δεν χάθηκε στη ζούγκλα όταν συναντήθηκε με τον καρκίνο, αλλά τίναξε την χαίτη του και βγήκε στο δρόμο για να πολεμήσει, να γίνει οδηγός, τρυφερός, δίκαιος, αισιόδοξος, δοτικός, αποχωρεί έχοντας πια το δικό του χρώμα.

Το χρώμα του μαχητή, που δεν αγαπά τις μονομαχίες, αλλά τα ορμητικά στρατεύματα που αλλάζουν και λίγο τον κόσμο.

Το ροζ της Λιολιώς. Χρώμα φωτιά. Χρώμα ζεστό... Σχεδόν κόκκινο.