Τα φουγάρα στο Γκάζι σώθηκαν… Στην Πάτρα;

Μείζον θέμα συζήτησης στην Πάτρα, για περισσότερα από 20 χρόνια, το τι θα γίνει με τα βιομηχανικά κουφάρια της Ακτής Δυμαίων. Εκεί όπου θαυμάστηκε για δεκαετίες του σφρίγος της Πατραϊκής Βιομηχανίας.

Τα εργοστάσια έκλεισαν, οι μνήμες σβήνουν σιγά - σιγά, μα τα κτίρια παραμένουν εκεί για να θυμίζουν σε όλους το ένδοξο παρελθόν τους.

Κάποια δεν υπάρχουν πια. Εκεί που η ΒΕΣΟ έφτιαχνε σαπούνια, σήμερα υπάρχει πολυκέντρο και συγκρότημα κινηματογράφου. Τα σφαγεία, όμως, σώθηκαν, ανακαινίστηκαν κι έστω κι αν είναι ξενοίκιαστα σήμερα, έχουν ζωή μπροστά τους. Δύο αποθήκες του Λαδόπουλο, γλύτωσαν παρά τρίχα. Δόθηκαν στον στίβο και στη Γυμναστική και «έχουν το κεφάλι τους ήσυχο».

Υπάρχει και το εργοστάσιο του Σπηλιόπουλου, το μόνο που λειτουργεί. Όσο για τα άλλα; Μόνοι οι τοίχοι απέμειναν. Που είναι η Πιρέλι, η Πειραϊκή - Πατραϊκή, ο Λαδόπουλος, το β’ εργοστάσιο της ΒΕΣΟ, η ΑΕΒΞ; Η «Π-Π», λέει, θα γίνει διαμετακομιστικό κέντρο, έναντι του λιμανιού είναι άλλωστε. Στου Λαδόπουλου, τρομάρα μας, φτιάξαμε σύγχρονο θέατρο, που έχει φευ, περισσότερα προβλήματα από ότι το παρακείμενο εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο της πάλαι ποτέ ισχυρής χαρτοβιομηχανίας.

Η περιοχή από τη «Βέσο Μάρε» έως του Σπηλιόπουλου θα μπορούσε να μετατραπεί σε έναν μοναδικό χώρο για καλλιτεχνικές δράσεις, για διασκέδαση στο πρότυπο του Γκαζιού στην Αθήνα. Κάτι που πρώτοι δίδαξαν οι Γερμανοί μετά την ενοποίηση Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας. Όταν μετέτρεψαν και ανέδειξαν δεκάδες εγκαταλελειμμένα εργοστάσιο στο ανατολικό Βερολίνο. Που σήμερα είναι πια η αιχμή του δόρατος στην κοινωνική ζωή της πρωτεύουσας, πλέον, όλης της Γερμανίας.