Επιτάφιος -βουβός- θρήνος στην Πάτρα μιας άλλης εποχής που η κηδεία ήταν κοινωνικό γεγονός

Ήταν «έθιμο» της εποχής, η κηδεία να είχε χαρακτήρα κοινωνικού γεγονότος. Και σαν τέτοιο απαιτούσε τη φωτογραφική κάλυψη, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Β’ μισό δεκαετίας ’20 και επιδημία τύφου έχει ενσκήψει στην Πάτρα. Μία 24χρονη κοπέλα, η Μαρία Καραμούζη πεθαίνει από κοιλιακό τύφο, στο σπίτι της, προάστιο τότε της Πάτρας, τα Μποζαΐτικα.

Καταγόμενη από εύπορη οικογένεια, τυγχάνει «πλούσιας» κηδείας. Καλείται φωτογράφος στο σπίτι για τα σχετικά, παραγγέλνεται ακριβό φέρετρο με σπουδαίες χειρολαβές, στεφάνι και λουλούδια απαραίτητα αξεσουάρ, και ούσα ανύπαντρη, την ντύνουν νυφούλα για το τελευταίο της ταξίδι. Κι αυτή εκεί, παρά την ταλαιπωρία από την ασθένεια, «φρέσκια», θαρρείς και ζει ακόμα.

Η οικογένειά της στέκεται στο πλευρό της μέχρι την ταφή της και ο φωτογράφος Ηλίας Σακελλαρόπουλος («Ο Ηλιος») μας χαρίζει ένα θεατρικότατο, Αγγελοπουλικό, πλάνο.

Ο πατέρας της Μιχάλης, η μητέρα της Ζωή, το γένος Τζαβάρα, οι αδελφές της Γεωργία και Ελένη. Ο τρόπος που την κοιτά η Γεωργία (δεύτερη από αριστερά) είναι συγκλονιστικός: Εχει νοσήσει και η ίδια από τύφο και ίσως να φοβάται τα χειρότερα για τον εαυτό της, τα οποία δεν ήρθαν. Ήρθαν τα πολύ χειρότερα. Δεν πέθανε νέα σαν την αδελφή της, αλλά έμεινε ανάπηρη από τον τύφο μέχρι το 2010 που πέθανε, σε προχωρημένα γεράματα...