Ο Πάνος Σόμπολος έρχεται στην Πάτρα και εξιστορεί στο thebest μία ζωή μέσα σε εγκλήματα!

Στο τελευταίο σας βιβλίο περιγράφετε εγκλήματα γυναικών που συγκλόνισαν ολόκληρη την Ελλάδα, και όχι μόνο αυτά που ζήσατε και καλύψατε δημοσιογραφικά… Ποια ήταν διαδρομή και οι δυσκολίες μέχρι να το ολοκληρώσετε αυτό το βιβλίο;

Αυτό το βιβλίο με τον τίτλο <Εγκλήματα γένους θηλυκού στην Ελλάδα>  (Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ) είναι το πέμπτο κατά σειρά και περιλαμβάνει σαράντα υποθέσεις στις οποίες πρωταγωνιστεί η γυναίκα. Ειδικότερα περιλαμβάνει 38 ανθρωποκτονίες και δύο άλλες υποθέσεις. Σε όλες, δράστιδα ή πρωταγωνίστρια είναι η γυναίκα.

Δεν σας κρύβω ότι αυτό το βιβλίο με κούρασε πολύ γιατί ασχολήθηκα και με υποθέσεις τις οποίες δεν έζησα. Ξεκινάω από το 1931 με την πολύκροτη υπόθεση Αθανασόπουλου, (σας θυμίζω εδώ το γνωστό ρεμπέτικο τραγούδι “Καυμένε Αθανασόπουλε τι σούμελλε να πάθεις από κακούργα πεθερά τα νιάτα σου να χάσεις”,) και φτάνω στο σήμερα, δηλαδή στα τελευταία εγκλήματα.

Για να μπορέσω να γράψω τις υποθέσεις που δεν είχα ασχοληθεί – είτε ήμουνα αγέννητος είτε δεν είχα μπει ακόμη στη δημοσιογραφία – έπρεπε να τις ψάξω απ όλες τις πλευρές για να είμαι 100% σίγουρος ότι αυτά που γράφω είναι σωστά και δεν επιδέχονται διάψευσης. Έτσι κατέφυγα στις εφημερίδες της εποχής εκείνης, στα αρχεία της τέως Χωροφυλακής και Αστυνομίας Πόλεων, αλλά και στις αποφάσεις των δικαστηρίων, στα οποία εκδικάσθηκαν αυτές οι υποθέσεις. Αφού διασταύρωσα όλα αυτά τα στοιχεία, προχώρησα στη συγγραφή. Αυτή η έρευνα με κούρασε πολύ και για να καταλάβετε τη διαφορά με τις υποθέσεις που έζησα, σας αναφέρω ότι αυτές που έζησα τις είχα στο αρχείο μου και εύκολα τις έβγαζα, τις ξανάβλεπα και πάλι με μεγάλη ευκολία προχωρούσα στο γράψιμο.

 Από όλα αυτά τα εγκλήματα που περιγράφετε, ποιο ήταν εκείνο που συγκλόνισε εσάς προσωπικά;

Τα περισσότερα από τα εγκλήματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο συγκλονίζουν αυτόν που τα διαβάζει, αλλά κι αυτόν που τα έζησε. Και του Αθανασόπουλου είναι συγκλονιστική υπόθεση έτσι όπως διαδραματίστηκε, και της Σπυριδούλας που την σιδέρωναν τα αφεντικά της με το καυτό ηλεκτρικό σίδερο και της Ζακύνθου που η νεαρή κοπέλα δηλητηρίασε πατέρα και αδελφό για να ζήσει τον έρωτά της με τον 74χρονο παππού της και η πεθερά που βασάνισε την έγκυο νύφη της και την πέταξε ζωντανή στη στέρνα και πολλά άλλα, τα οποία μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο.

«Δικαιολογήσατε»- κατά κάποιο τρόπο- έστω μία από αυτές τις γυναίκες;

Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί μια γυναίκα που φτάνει στην αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής. Το να πεις ότι έχει δίκιο γιατί π.χ. βασανίζεται από τον τύραννο σύζυγό της, ναι, αλλά όχι να φτάσει στο να τον δολοφονήσει. Εδώ δεν υπάρχει δικαιολογία. Έχω ακούσει πολλές φορές στις δολοφονίες που κάλυψα, το <καλά του έκανε> αλλά αυτό δεν είναι το σωστό.Το να αφαιρέσεις τη ζωή κάποιου ή κάποιας για οποιονδήποτε λόγο, δεν μπορείς να το δικαιολογήσεις. 

Υπάρχουν κοινά σε όλες αυτές τις γυναίκες και τις ιστορίες τους ; Ποια ήταν τα πιο συχνά κίνητρα των εγκλημάτων που διέπραξαν;

Σας απαντώ αρχίζοντας από τα κίνητρα, τα οποία είναι κοινά σε πολλές από τις υποθέσεις. Έχουμε δηλαδή αιτία του φονικού π.χ. τη γυναίκα να φτάνει στο να σκοτώσει τον σύζυγο γιατί της έκανε τη ζωή κόλαση σ αυτή και τα παιδιά τους, ή τον "βγαλε από τη μέση" επειδή μπήκε ο εραστής ανάμεσά τους ή για τα περιουσιακά και πολλά άλλα. Πάντως η εκδίκηση κρύβεται σε πάμπολλες από αυτές τις ανθρωποκτονίες που πρωταγωνιστεί η γυναίκα.

‘Έχετε ζήσει από κοντά πάρα πολλά εγκλήματα… βρεθήκατε κοντά σε πολλούς ανθρώπους που έφτασαν στο σημείο να αφαιρέσουν μία ζωή. Λειτουργούν διαφορετικά στο έγκλημα οι γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες; Είναι τελικά πιο «σατανικές»;

Πραγματικά έχω καλύψει δημοσιογραφικά χιλιάδες δολοφονίες σε πολλές από τις οποίες πρωταγωνίστησαν γυναίκες. Οπωσδήποτε οι γυναίκες λειτουργούν,  ως προς τη διάπραξη, διαφορετικά από τον άντρα. Διαβάζοντας κανείς τις υποθέσεις που περιλαμβάνονται στο βιβλίο, θα το διαπιστώσει αυτό. Η γυναίκα κινείται με διαφορετικές μεθόδους και χρησιμοποιεί άλλα … εργαλεία.

Παλαιότερα ήταν διαδεδομένος ο τρόπος της δηλητηρίασης πράγμα που τον συναντούμε σπάνια τα τελευταία χρόνια. Χρησιμοποιεί επίσης τον εραστή για να ξεκάνει τον σύζυγο, δεν το κάνει η ίδια. Πουλάει δηλαδή έρωτες κι αγάπες στον εραστή, τον καταφέρνει και τον βάζει να σκοτώσει τον σύζυγό της. Σοφίζεται γενικότερα διαφορετικές μεθόδους ίσως λόγω του ότι υστερεί στη μυϊκή δύναμη.

Οι περισσότερες από τις γυναίκες στις οποίες αναφέρεστε μέχρι να οδηγηθούν στη δολοφονία φαινόταν να είναι απλές γυναίκες, της «διπλανής πόρτας». Γιατί κατά τη γνώση σας επέλεξαν να «λυτρωθούν» με αυτό τον τρόπο; Απαντήσατε ποτέ σε αυτό το ερώτημα;

Οι γυναίκες αυτές υφίστανται τα πάνδεινα και κάποια στιγμή φτάνουν στο μη περαιτέρω. Δεν μπορούν να αντέξουν άλλο τους ξυλοδαρμούς, τις ύβρεις και γενικότερα την κάθε μορφή κακοποίησης.  Αυτό που με είχε προβληματίσει πολλές φορές  ήταν η σιωπή! Αυτές οι γυναίκες υποφέρουν από τον σύζυγο, αλλά δεν το λένε πουθενά.

Κρατάνε κλειστό το στόμα τους κι αυτό είναι πολύ κακό! Αν μιλούσαν, μπορεί να μην έφταναν στο έγκλημα και η ζωή κι εκείνης και των παιδιών της θα άλλαζε ριζικά. Γι αυτό εμείς οι δημοσιογράφοι μέσω των ειδήσεων και των ρεπορτάζ, θα πρέπει να παροτρύνουμε όλες αυτές τις άτυχες γυναίκες, να μιλούν. Δηλαδή να πούνε σε μια ψυχολόγο, σε μια γειτόνισσα ή σε κάποιον συγγενή, ή σε κάποια αρμόδια κοινωνική υπηρεσία,  για το δράμα που παίζεται στο σπίτι τους.

Πολλοί από τους ανθρώπους που διέπραξαν εγκλήματα την ώρα της τιμωρίας, εμφανίζονται μετανιωμένοι… Πιστεύετε σε αυτή την μετάνοια; Κι αν ναι, ποια είναι η αιτία της;

Είναι γεγονός ότι πολλοί από τους άντρες ή τις γυναίκες που φτάνουν να εγκληματήσουν, μετανιώνουν και κάποιοι απ αυτούς πικρά. Απ αυτά που έβλεπα, υπάρχουν αρκετοί που  μετανοούσαν πραγματικά, υπήρχαν όμως και οι περισσότεροι που δεν το εννοούσαν αυτό που έλεγαν περί μεταμέλειας ή και σε πολλές περιπτώσεις έπαιζαν θέατρο. Πόσες γυναίκες έχω δεί να έρχονται  στις εκπομπές και να αναζητούν δήθεν θλιμμένες τον άντρα τους που χάθηκε, τον οποίο όμως οι ίδιες είχαν σκοτώσει και κρύψει!

Τελικά, κατά τη γνώμη σας, δολοφόνος γεννιέσαι ή γίνεσαι; «Τέλειο έγκλημα, δεν υπάρχει», λένε. Γιατί;

Αυτά είναι θέματα που υπάγονται στην αρμοδιότητα του εγκληματολόγου και του ψυχολόγου. Πολλοί άνθρωποι γεννιούνται με ένα DΝΑ τέτοιο που τους σπρώχνει προς το κακό, προς την εγκληματικότητα. Πολλοί καταφέρνουν και το ξεπερνούν. Σε γενικές γραμμές εγώ θα έλεγα ότι παίζει σημαντικότατο ρόλο η διαπαιδαγώγηση, η ανατροφή που θα δώσει στο παιδί ο γονιός και ιδιαίτερα η μάνα, η οποία είναι περισσότερες ώρες κοντά στα παιδιά. Αν τα παιδιά πάρουν γερές βάσεις από την οικογένεια και τα προσέξουν οι γονείς ως και λίγο μετά την εφηβεία, τα παιδιά τους δεν πρόκειται να ξεφύγουν και να πέσουν στην εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά. Πάντα λέω σε ομιλίες μου προς γονείς να θυμούνται τρεις λέξεις για να μην πέσει το παιδί στην εγκληματικότητα: Οικογένεια – σχολείο – παρέες. Όλοι αντιλαμβανόμαστε τι θέλω να πω και δεν θα επεκταθώ περισσότερο.

Όσο για το τέλειο έγκλημα και φυσικά πιστεύω ότι δεν υπάρχει. Σήμερα μάλιστα που η επιστημονική έρευνα βρίσκεται σε υψηλότατα επίπεδα  και τα μέσα που διαθέτουν οι αρχές ασφάλειας  είναι υπερσύγχρονα, ο κάθε μορφής εγκληματίας δύσκολα ξεφεύγει της σύλληψης και της τιμωρίας.  Λέω πάντα ότι αργά ή γρήγορα θα συλληφθεί και θα πληρώσει για την όποια εγκληματική πράξη έχει διαπράξει.

Το γεγονός ότι βρεθήκατε πολλές φορές κοντά σε ανθρώπους- άνδρες και γυναίκες- που διέπραξαν φρικτά εγκλήματα, πόσο σας επηρέασε ως άνθρωπο;

Όταν ο δημοσιογράφος, ο αστυνομικός, ο ιατροδικαστής κ. ά. βλέπουν πολύ συχνά δολοφονημένους ή νεκρούς από διάφορα ατυχήματα, επόμενο είναι να επηρεάζονται. Προσωπικά εγώ ένοιωθα ψυχολογικά άσχημα και στενοχωριόμουνα πολύ, όταν σε τροχαία δυστυχήματα ή σε άλλα γεγονότα, θύματα ήταν μικρά παιδιά. Πραγματικά εκεί ραγίζει η καρδιά σου. Τα φρικιαστικά εγκλήματα που έχω καλύψει δημοσιογραφικά με επηρέαζαν αντικρίζοντας το όποιο πτώμα, όμως αυτό συνέβαινε περισσότερο στην αρχή της καριέρας μου.

Αργότερα τα πράγματα κάπως διαφοροποιήθηκαν, αλλά είναι φυσικό να σε επηρεάζουν αρνητικά. Το καλό με μένα ήταν ότι όταν επέστρεφα στο σπίτι μου, άφηνα απ έξω τις όποιες φρικιαστικές σκηνές είχα ζήσει. Αλλά τα μικρά παιδιά ήταν δύσκολο να σου φύγουν γρήγορα από το μυαλό. Εδώ θέλω να επισημάνω ότι όταν έβγαινα στην τηλεόραση να ενημερώσω τον κόσμο, ποτέ δεν βγήκα θλιμμένος ή δήθεν θλιμμένος γι αυτά που ενημέρωνα τους τηλεθεατές μου. Ποτέ δεν έπαιξα θέατρο για να σηκώσω τηλεθέαση ή να κάνω ακόμα πιο τραγικά τα πράγματα απ ότι ήταν στην πραγματικότητα. Πάντα έδινα αντικειμενικά και με κάθε λεπτομέρεια τα όποια συμβάντα.

Υπάρχει κάποια συνάντηση με εγκληματία ή εικόνα, στο πλαίσιο του αστυνομικού ρεπορτάζ, που δεν ξεχάσατε όσα χρόνια κι αν πέρασαν;

Με τους παράνομους είχα πάντοτε και έχω με πολλούς, καλές σχέσεις κι αυτό γιατί ήμουνα πάντα σωστός απέναντί τους. Αν ο ληστής είχε διαπράξει 38 ληστείες εγώ δεν έλεγα ποτέ 40 να το στρογγυλοποιήσω και να το μεγαλοποιήσω για εντυπωσιασμό. Αυτό το έβλεπαν και το εκτιμούσαν οι όποιοι παράνομοι. Επίσης δεν μπέρδεψα τον ρόλο μου ποτέ, ούτε με του αστυνομικού, ούτε του εισαγγελέα, ούτε του ντετέκτιβ. Εγώ ήμουνα δημοσιογράφος και τίποτα περισσότερο. Κατέγραφα με προσοχή τα γεγονότα και τα μετέδιδα χωρίς σάλτσες και φτιασίδια…

Κάνοντας για πολλά χρόνια αστυνομικό ρεπορτάζ, φτάσατε στο σημείο  να σας αποκαλούν «πρύτανη» σε αυτό… Για ποιο πράγμα από αυτά που πετύχατε στην επαγγελματική σας πορεία είστε περήφανος;

Γι αυτά που σας ανέφερα παραπάνω. Ενημέρωνα σωστά τους αναγνώστες και τους τηλεθεατές μου. Δεν επηρεάστηκα ποτέ από κομματικές, παραταξιακές, θρησκευτικές ή άλλες πεποιθήσεις. Έλεγα πάντα στον κόσμο την αλήθεια χωρίς σκοπιμότητες και υποδείξεις. Αυτά λέω και στους νεότερους συναδέλφους όταν τους μιλάω.

Τους επισημαίνω ότι όπου ταχθούν ή τάχθηκαν να υπηρετήσουν τη δημοσιογραφία, σ όποιον τομέα, αυτόν τον τομέα θα πρέπει να τον αγαπήσουν, να επιδίδονται εξ ολοκλήρου σ αυτό που κάνουν κι όταν βγαίνουν στον κόσμο να τον ενημερώσουν, να τον ενημερώνουν σωστά και να μην τον κοροϊδεύουν.

Περνώντας στο χαρτί όλα όσα είδατε και ζήσατε, αφήνετε μία σημαντική παρακαταθήκη… Τι υπάρχει στα σχέδια σας από εδώ και πέρα;

Γράφω αυτά τα βιβλία όχι για να κερδίσω χρήματα. Δεν κερδίζεις χρήματα όσο μεγάλη κυκλοφορία κι αν έχουν, άλλωστε ένα μεγάλο μέρος το παίρνει η εφορία.  Γράφω επειδή θέλω να αφήσω μια παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές για το πώς διακυμάνθηκε η εγκληματικότητα σε όλες τις μορφές της στα σαράντα χρόνια που υπηρέτησα το δημοσιογραφικό λειτούργημα.

Ως προς το επόμενο βιβλίο, δεν έχω καταλήξει ακόμα στο  θέμα που θα ασχοληθώ. Ίσως είναι τα ναρκωτικά, ίσως η ιστορία της βεντέτας στην Ελλάδα. Θα το δούμε με τον καινούργιο χρόνο.