Του Κώστα Β. Μάρκου
Αρχές της 10ετίας του `80, τα πέτρινα χρόνια για την Ανανεωτική Αριστερά, ο αείμνηστος «δάσκαλος» Μήτσος Παπαθανασόπουλος με κάλεσε μια Κυριακή πρωί για καφέ με σκοπό να γνωρίσω ένα σύντροφο, που μόλις είχε απολυθεί από τον στρατό. Ήταν ο Νίκος. Τα απομεινάρια ανάμνησης από εκείνη τη συνάντηση εστιάζονται στην εντύπωση που μου δημιουργήθηκε ενός εξαιρετικά σοβαρού ανθρώπου. Δυσανάλογα σοβαρού για το σχετικά νεαρό της ηλικίας μας.
Πέρασαν τα χρόνια. Συναντιόμασταν αραιά, κύρια σε κομματικές δραστηριότητες και καμιά φορά σε κοινωνικές.
Πριν 10 χρόνια μου ζήτησε να συμμετάσχει στις ιατρικές ανθρωπιστικές αποστολές που η επιστημονική μας ομάδα διενεργούσε από το 2000 σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και Κεντρικής Ασίας. Έγινε δεκτός με χαρά, εντάχθηκε και ακολούθησε την αποστολή μας στη Γεωργία για 20 μέρες. Σκληρές συνθήκες σε απρόσιτα χωριά στα βουνά του Καυκάσου, κακός καιρός, άθλιο οδικό δίκτυο και εργασία από το πρωί έως το βράδυ. Σε τέτοιες καταστάσεις δοκιμάζονται οι χαρακτήρες και οι ανθρώπινες σχέσεις. Ο Νίκος ταυτίσθηκε με την ομάδα μας, που ήταν ήδη ομογενοποιημένη. Αυτό που ονομάζουμε συντροφικότητα βρήκε έκφραση αυτό το 20ήμερο με την προσθήκη στις τάξεις μας, πέραν των άλλων, ενός πραγματικού διανοούμενου.
Αυτόν τον άνθρωπο αποχαιρετούμε.
Την πρώτη φωτογραφία την έχω τραβήξει στο Svaneti, την ψηλότερη κατοικημένη περιοχή στον Καύκασο μπροστά σε ανηρτημένα ξόρκια σε δένδρο, ενώ η δεύτερη δείχνει, στο ίδιο μέρος, τον Νίκο και τον Χάρη (πρόωρα χαμένος και αυτός). Είμαστε τυχεροί που συνυπήρξαμε και με τους δύο.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
* Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Απόψεις» του thebest.gr απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του portal.
