Ή έχεις δικαιώματα ή ζεις με επιδόματα

«Μπορείτε πότε-πότε να ξεγελάτε όλο το λαό. Μπορείτε ένα τμήμα του λαού να το ξεγελάτε συνεχώς. Αλλά δεν μπορείτε συνεχώς να ξεγελάτε όλο το λαό.» 

Αβραάμ Λίνκολν.                                                                                                                                       

Πάνε κάμποσα χρόνια που σ’ αυτό το δύσμοιρο Τόπο που παρ’ όλα αυτά «ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα», οι άνθρωποι να ζούνε τον δικό τους μύθο. Πιθανόν γιατί η πραγματικότητα είναι τόσο αμείλικτη που δειλιάζουν να την αντιμετωπίσουν.                                                          

Αυτός ο περήφανος Λαός που είπε τα μεγάλα ΟΧΙ στις κρίσιμες στιγμές, για την Πατρίδα, για την Αξιοπρέπειά του, για τις Κοινωνικές του κατακτήσεις, λούφαξε στην υποταγή των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ που του προσήψαν και σκυμμένος υποτάχθηκε στην Κυβέρνηση που τον χρέωσε με τα περισσότερα ΝΑΙ.                                                                                                      

Θύμα ή Θέμα κοινωνιολογικής ανάλυσης, ποιός ξέρει;  Ίσως ο ιστορικός του μέλλοντος μπορέσει να το εξηγήσει. Όπως επίσης θα πρέπει να εξηγήσει, πως μια επονομαζόμενη ΑΡΙΣΤΕΡΑ, χαράμισε την ιστορία της για μια καρέκλα εξουσίας.                                                  

 Όμως μέχρι ο ιστορικός να εξηγήσει ή ο Συνταγματικός χρόνος των εκλογών να «τελεσιδικήσει», οι ανθρώπινες ουρές θα εκλιπαρούν, στα συσσίτια, στα ΑΤΜ, στις λίστες αναμονής για νοσηλεία τους, στις λίστες της επιδοτούμενης ζωής τους.                                    

Κατάκτηση η ΕΠΙΔΟΤΟΥΜΕΝΗ ΖΩΗ; Και εκείνα τα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ τι έγιναν ρε σύντροφε, με το συμπάθιο αν σε έθιξα; Εκείνοι οι αγώνες για το δικαίωμα στην εργασία, στην παιδεία, στην κοινωνική απελευθέρωση, στην αξιοπρέπεια, χάθηκαν στην καταχνιά της πολυμορφικής πλειοψηφίας των ετερόκλιτων που στριμώχτηκε σε αμπιγέ συσκευασία;                                                                            

Όσο και να μη θες να το παραδεχθείς, με τις αιτίες της αφυδατωμένης σκέψης, ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ σαρκαστικά ΑΚΥΡΩΝΕΤΑΙ και ακυρώνεται από μια πολιτική παλινδρόμηση που διατείνεται στο όνομα της προοδευτικής αριστεράς.                                                   

Λένε ότι η εξουσία φθείρει τον άνθρωπο. Εντάξει, αλλά από τον άνθρωπο μέχρι να φθείρεται ένας ολόκληρος Λαός μπαίνει ένα ζήτημα. Κάτι στράβωσε. Κάτι που δεν συνάδει με το ύφος και το ήθος της αριστεράς των αγώνων και των Λαϊκών κατακτήσεων.                                                               

Άκουσα τον Πρωθυπουργό της Χώρας, ένα νέο άνθρωπο, να απευθύνεται έξαλλος στην Αντιπολίτευση μέσα στο Κοινοβούλιο και αγνοώντας τον Προεδρεύοντα να φωνάζει:                 

-Καθίστε κάτω, τώρα θα τα ακούσετε. Μιλάει ο Πρωθυπουργός της Χώρας και έχετε υποχρέωση να ακούσετε με προσοχή.                                                                                                 

Άκουσον-άκουσον… «-Τώρα θα τα ακούσετε μιλάει ο Πρωθυπουργός…». Ασφαλώς στις Δημοκρατίες μιλάει ο Πρωθυπουργός και έχουν όλοι υποχρέωση να τον ακούνε ως Πρωθυπουργό, όχι ως Ηγεμονεύοντα.                                                                                                  

 Ο Νίτσε έλεγε: Όσο πιο ψηλά πετάμε τόσο πιο μικροί φαινόμαστε σ’ αυτούς που δεν μπορούν να πετάξουν.                                                                                                                                       

Θα μου πεις τώρα είχα μια σκασίλα για το τι λέει ο Νίτσε. Εδώ ο κόσμος χάνεται κάτω απ’ τα πόδια μας, με τις δημοσκοπήσεις να μας φέρνουν δεύτερους και καταϊδρωμένους οι φιλοσοφίες μας μάραναν. Πως θα κλείσουμε τη διαφορά που αποτελεί προάγγελο της πτώσης από την εξουσία μπορείς να μας πεις; -Εγώ προσωπικά και να ξέρω-που δεν ξέρω-δεν θα σου πω.                                                                                                                                                      

Μπορώ όμως ανατρέχοντας στο παρελθόν να πω με βεβαιότητα ότι η πρακτική των φιλοδωρημάτων παραμονές των εκλογών δεν πείθει και αν πείσει κάποιους αυτό είναι κατάπτωση που οδηγεί στην εμπορευματοποίηση της ψήφου.