Ο Νίκος Παπαδημάτος για την Ανάπτυξη και τον Πολιτισμό

Πλησιάζοντας προς την κάλπη  των επικείμενων πενταπλών εκλογών  της 26ης Μαίου, πολλοί συμπολίτες μας Πατρινοί αναρωτιούνται –κι όχι άδικα-για  το πραγματικό διακύβευμα της πόλης μας.

Ποια  είναι η Πάτρα  σήμερα και ποια  επιβάλλεται να είναι  αύριο. Δυστυχώς η εικόνα  της πόλης , παρά τις εξαγγελίες και τους  «όρκους τιμής» των Δημοτικών παρατάξεων των προηγουμένων  ετών, παραμένει σήμερα θολή και το χειρότερο «απροσάρμοστη» απέναντι στις  στρατηγικές προκλήσεις της περιοχής μας.

Ο  συνδυασμός μας «ΠΑΤΡΑ-ΕΝΩΜΕΝΗ» διαμηνύει: Δουλειά ΤΩΡΑ. Ολοι μαζί ενωμένοι να μπούμε μπροστά  για την πόλη μας.

Με εμφανή την  αδυναμία σχεδιασμού απέναντι στις  εξελίξεις που θα καθορίσουν το αύριο ,  τόσο η απερχόμενη Δημοτική Αρχή όσο και αρκετοί συνυποψήφιοί μου,  αποφεύγουν τεχνηέντως να «βάλουν το μαχαίρι στο κόκκαλο» και αρκούνται  στο να χρησιμοποιούν τον Πολιτισμό και την Ανάπτυξη σαν πλατφόρμες ανάδειξης  στον Δημαρχιακό θώκο. Ανευ αντικρίσματος.

Μιλάνε  για Πολιτισμό και ξεχνούν  την καθημερινότητα. Ξεχνούν τα  σκουπίδια, τα αδέσποτα, την συμπεριφορά  των ανθρώπων, τις πολιτικές συμπεριφορές, τις λακκούβες στους  δρόμους… Μα από κει ξεκινάμε. Με το «καλημέρα» που θα πούμε στο γείτονα. Για  να προχωρήσουμε στις Τέχνες , το Θέατρο, το Καρναβάλι και τόσα άλλα που μπορούν  να μετατρέψουν τον Πολιτισμό σε αναπτυξιακό βραχίονα της πόλης μας.

Μιλάνε  για Ανάπτυξη και  ξεχνούν το Λιμάνι,  το Φυσικό Αέριο, το Νερό. Η παράταξή μας «ΠΑΤΡΑ-ΕΝΩΜΕΝΗ» έχει κρυστάλλινες θέσεις. Χωρίς  την άμεση ανάδειξη του Λιμανιού της Πάτρας σε νούμερο ένα γνώμονα ανασχεδιασμού της περιοχής μας , το μέλλον αβέβαιο.

Η  αλήθεια  είναι άλλη και  δυστυχώς στενάχωρη. Η Πάτρα, πόλη  «κλειδί» που ανοίγει τις πόρτες της Ευρώπης μαραζώνει  σήμερα χωρίς υποδομές και απουσιάζει εκκωφαντικά από τα  επενδυτικά και τα ενεργειακά σχέδια της χώρας. Οι μεγάλοι «παίκτες»  δεν την ξέρουν, δεν ασχολούνται μαζί της. Κι αυτό πρέπει να αλλάξει ΑΜΕΣΑ. Αλλα περιθώρια  δεν υπάρχουν.

Πεποίθησή μου  είναι ότι μόνο ενωμένοι μπορούμε  να προχωρήσουμε. Είναι ο μόνος δρόμος για  να αποκτήσουμε και πάλι την κοινωνική μας αυτοπεποίθηση.