Περί πάθους

Είναι από αυτούς που λες καλύτερα να γράφει, παρά να τον βλέπω να μιλάει. Σε ένα από τα κείμενα του είχε γράψει: …….Εχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους με πάθη, χωρίς πάθος. Αυτούς να τους αποφεύγεις. Όμως δεν έχω γνωρίσει κανέναν που είχε πάθος, δίχως πάθη. Μην ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω…..

Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Μια σταλιά νιάνιαρο. Τον έβλεπα να κατεβαίνει στην μέση του δρόμου περήφανα. Φρεσκοσιδερωμένο πουκάμισο και παντελόνι. Παπούτσια πάντοτε γυαλισμένα. Μόλις έφθανε μπροστά στο σπίτι της αδελφής του κοιτούσε και μου φώναζε. … έλα να δώσεις ένα φιλάκι στον παππού.. Ήθελε να τον λέω παππού. Δεν είχε δει ακόμα δικό του εγγόνι. Με έπαιρνε στην αγκαλιά του και μου έδινε ένα τεράστιο φιλί. Φρεσκοξυρισμένος. Μύριζε κολόνια και αξιοπρέπεια. Τον κοιτούσα με δέος. Μου φάνταζε τόσο μεγάλος. Σαν αετός με ανοιγμένα τα φτερά του.

Κάθε πρωί γκρέμιζε ολόκληρα βουνά. Κατέβαινε μέσα σε δύσβατα φαράγγια και ανέβαινε σε απόκρημνους γκρεμούς. Ξερίζωνε πανύψηλα δένδρα και σήκωνε τεράστιους βράχους που έφραζαν τους δρόμους. Μόνος αυτός και η μπουλντόζα του.  Του άρεσε το τσάμικο. Χόρευε λεβέντικα. Μιλούσε και γελούσε δυνατά. Κάθε νύχτα ανάστασης και πρωτοχρονιάς ανέβαινε στην ταράτσα του σπιτιού του και με την καραμπίνα τουφέκιζε τον θάνατο και τον παλιό τον χρόνο. Είχε ένα κόκκινο σπορ (για την εποχή του) αυτοκίνητο.

Έχουν αποθανατίσει και την αφεντιά μου πλάι σε αυτό το αυτοκίνητο. Φορούσε την τραγιάσκα του, το καβαλούσε και πήγαινε για κυνήγι. Ναι …… με το κόκκινο σπορ αυτοκίνητο.
Κάθε απόγευμα καφενείο. Όπως όλοι οι άντρες εκείνη την εποχή. Καθόταν στο πράσινο τραπέζι. Και σηκωνόταν μετά από ώρες. Ξεχνούσε τα πάντα, γινόταν άλλος άνθρωπος. Αγνώριστος. Φώναζε… κοκκίνιζε... τσακωνόταν.

Τα έβαζε με θεούς και δαίμονες. Τον κυρίευε το πάθος. Η αδυναμία. Ήταν η καταστροφή του. Μερικές φορές με έστελναν στο καφενείο να τον φωνάξω. ..Θείε έλα σε περιμένουν στον σπίτι να φάτε. Γυρνούσε με κοιτούσε χαμογελαστά και μου έλεγε… Ναι παιδάκι, σύρε πες τους πως δεν θα αργήσω!!!