"Αχταρμάς ή Ακταρμάς"

Αντιγράφω από το λεξικό Τεγόπουλος-Φυτράκης 1993 :

«αχταρμάς ή ακταρμάς» είναι Τούρκικο δάνειο και σημαίνει :

"διαμετακόμιση  εμπορευμάτων || μεταβίβαση προσώπων ή μεταφόρτωση  πραγμάτων από  ένα πλοίο σε άλλο || και μεταφορικά ανακάτεμα – μπέρδεμα – σύγχυση"

Ετσι χαρακτήρισε την Δημοτική Παράταξη «ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ» που έχει επικεφαλής τον Γιάννη Δημαρά ο εκπρόσωπος του κ.Κατσικόπουλου.

Βαρύς χαρακτηρισμός για μια δημοτική κίνηση που φιλοδοξεί με τη θέληση των πολιτών να διοικήσει το Δήμο.

Παρ’  όλα αυτά, χρήσιμο θα ‘ταν να δούμε το βάσιμο του χαρακτηρισμού και πως αυτός επηρεάζει τις αποφάσεις και τη δράση των δημοτικών ομάδων  στη φιλοδοξία που εκφράζουν να υπηρετήσουν την πόλη και τους κατοίκους της.

Υποθέτω πως η κατηγόρια για «ανακάτεμα» σηματοδοτείται από τη συμμετοχή στην δημοτική παράταξη του Γιάννη Δημαρά συμπολιτών με οργανωτική ή απλά φιλική σχέση με περισσότερα του ενός κοινοβουλευτικά κόμματα.

Απ’ την  άλλη μεριά δεν διστάζει ο κ. εκπρόσωπος στην παρουσίαση του λογότυπου της παράταξης του κ. Κατσικόπουλου να αναφερθεί στην  πολυσυλλεκτικότητα της Κίνησής τους, και προσθέτει  «Τα τρία χρώματα πράσινο, μπλε και πορτοκαλί, συμβολίζουν το κάλεσμά  μας στους πολίτες όλων των πολιτικών αποχρώσεων και προτιμήσεων. Είναι το δέντρο των πολιτών. Όλων των πολιτών»

Ο και εστί μεθερμηνευόμενο, η πολυσυλλεκτικότητα του δικού μας συνδυασμού αποτελεί την ενωτική διάθεση που πρέπει να επιδείξουμε στην αντιμετώπιση των τοπικών μας προβλημάτων, ενώ «η πολυσυλλεκτικότητα των άλλων» αποτελεί αχταρμά.

Άλογη λογική. Μα πάνω απ’ όλα στραβή κι’ ανάποδη.

Γιατί τουλάχιστον οι ενημερωμένοι πολίτες, αυτοί ειδικά που γνωρίζουν τις  θέσεις των κομμάτων, ξέρουν πολύ καλά πως την αυτοδιοίκηση τα κόμματα τη θέλουν(;) μακριά από κομματικές επιρροές, άσχετα πως όταν φτάνει η ώρα κοιτάνε όλοι πως θα την καθυποτάξουν για να βάψουν τους χάρτες με το χρώμα τους.

Η δημοτική παράταξη που έχει επί  κεφαλής τον Γιάννη Δημαρά δεν δημιουργήθηκε χθές. Φτιάχτηκε πριν πέντε χρόνια, ζυμώθηκε μέσα από την αγωνία πολλών συμπολιτών μας για το μέλλον της πόλης τους, λειτούργησε από τις προηγούμενες εκλογές σαν ελάσσονα μειοψηφία αποτελούμενη από τέσσερις δημοτικούς  συμβούλους, βάζοντας τη δική της σφραγίδα στα δημοτικά πράγματα της πόλης.

Και βέβαια, προς έκπληξη των όποιων ανυποψίαστων, ούτε οι τέσσερις δημοτικοί σύμβουλοι είχαν την ίδια κομματική αναφορά, ούτε πολύ περισσότερο τα δεκάδες  μέλη της παράταξης που συντονισμένα σε διάφορες ομάδες δουλειάς δρούσαν επικουρικά στη δουλειά των δημοτικών συμβούλων αλλά και του επικεφαλής της παράταξης.

Γιατί τελικά κατάφεραν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να συνεννοούνται;

Είναι πάρα πολύ απλό!!!

1. Κατάλαβαν πως η περιχαράκωση των τοπικών προβλημάτων πίσω από κομματικά χρώματα, διογκώνει τα προβλήματα, δεν τα επιλύει.
2. Διαπίστωσαν πως ακόμα και τις ελάχιστες φορές που είχαμε δημοτικές αρχές που η αναφορά τους ήταν μονοκομματική, υπήρξαν έντονες διαφοροποιήσεις και δεν έλειψαν οι σκληρές αντιπαραθέσεις. Το αποτέλεσμα εις βάρος της Πόλης.
3. Αρνήθηκαν να αποδεχτούν την μοναδικότητα ενός πολιτικού προσωπικού που χρόνια τώρα ανακυκλώνεται ανάμεσα στο τίποτα και στο καθόλου.
4. Έμειναν πιστοί στις θέσεις που τα πιο πολλά κοινοβουλευτικά κόμματα εκφράζουν για την αυτονομία της αυτοδιοίκησης.
5. Θεώρησαν πως μπορεί η αυτοδιοίκηση να αποτελέσει τη μαγιά για την πολιτική ευρύτερων συναινέσεων που έχει ανάγκη σήμερα παρά ποτέ η χώρα.
6. Τέλος, δεν ξέχασαν ποτέ ότι η αυτοδιοίκηση αποτελεί έναν από τους πλέον ισχυρούς πυλώνες της Δημοκρατίας.

Για τούτο, μεγάλη υπηρεσία θα προσφέρουν οι Δημοτικές παρατάξεις που ήδη έχουν εκδηλώσει τη φιλοδοξία τους να αναμορφώσουν αυτή την πόλη, αν προτάξουν στην όποια προεκλογική τους δραστηριότητα τα συσσωρευμένα προβλήματα που απειλούν ακόμα-ακόμα και την ομαλή διαβίωση των δημοτών της,

Είμαι βέβαιος πως εκεί θα κριθούν.

Κάθε άλλη τακτική που αναπαράγει στείρες αντιπαραθέσεις, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να προσμετράει χαμένες ευκαιρίες.

Νομίζω πως ήταν πάρα πολλές οι περιπτώσεις  που σαν τον Κώστα Τσάκωνα  στο θαυμάσιο κινηματογραφικό έργο του Θόδωρου Μαραγκού «Μάθε παιδί μου γράμματα» προσπαθούσαμε να αντιληφθούμε πως καταφέραμε να γεμίσουμε τη ζωή τούτης της πόλης με χαμένα χρόνια.

Νισάφι πιά !!!

Γιώργος Βιδάλης