Έλενα Παλούμπη : Η Πατρινή που κάνει πραγματικότητα το δικό της... american dream!

Έλενα, κατ'αρχήν πώς προέκυψε για σένα η μετακόμιση στις ΗΠΑ; Ήταν κάτι που επέλεξες για σπουδές ή είχες στην άκρη του μυαλού σου και την επαγγελματική αποκατάσταση;

Γεννήθηκα στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης όπου και πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Οι γονείς μου αποφάσισαν να μας μεγαλώσουν στην Ελλάδα όπου πέρασα υπέροχα σχολικά χρόνια. Ως έφηβη ήμουν ελεύθερο πνεύμα, δεν δεχόμουν να γίνω υποχείριο ενός συστήματος που αξιολογεί παιδιά με μόνο γνώμονα τις γραπτές εξετάσεις, ούτε θεωρούσα φυσικό να περνάω όλες τις ώρες της ημέρας κλεισμένη σε φροντιστήρια. ´Ηθελα να αναπτύξω τις ικανότητες μου και το ταλέντο μου και να μπορώ να επιλέξω τι θέλω να σπουδάσω βάση των ενδιαφερόντων μου. Επιπρόσθετα, δεν με χωρούσε ο τόπος, λατρεύω την Ελλάδα αλλά ήθελα να φύγω, να ταξιδέψω, να ακολουθήσω μια πορεία καθαρά δική μου. Ο πατέρας μου ζούσε στην Αμερική, είχα την υπηκοότητα και γνώριζα τη Γλώσσα οπότε πάντα είχα αυτή την εναλλακτική στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Τελειώνοντας λοιπόν το Λύκειο, πήρα τη απόφαση να κάνω αιτήσεις και να έρθω στη Νέα Υόρκη για σπουδές.

Πώς είναι για σένα η ζωή στη Νέα Υόρκη; Κατά πόσον θεωρείς τον εαυτό σου... «Νεοϋορκέζα» πλέον;

Η ζωή στη Νέα Υόρκη για κάποιον που αγαπά τις τέχνες, έχει πολλά να προσφέρει, παρ᾽όλα αυτά μου πήρε πάρα πολύ καιρό να προσαρμοστώ στην καθημερινότητά της. Έχω μια σχέση μίσους και αγάπης με την πόλη αυτή. Δυσανασχετώ με την έλλειψη αυθορμητισμού στις ανθρώπινες συναναστροφές καθώς και με τον υλιστικό τρόπο ζωής, μα αγαπώ το οτι έρχομαι σε επαφή με διαφορετικούς πολιτισμούς. Αισθάνομαι Νεοϋορκέζα διότι οι ρυθμοί της ζώης μου είναι ταχύτατοι και δουλεύω ασταμάτητα, όμως ανταμείβομαι αδρά εφόσων μου παρέχεται η δυνατότητα να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό που αγαπώ.

Συμμετέχεις ενεργά σε ορισμένες υψηλού επιπέδου ελληνόφωνες θεατρικές παραγωγές, απευθυνόμενες κυρίως στην ομογένεια. Τι εισπράττεις από το κοινό; Πιστεύεις ότι όντως είστε... αποκούμπι για τους Έλληνες εδώ;

Το ομογενειακό θέατρο είναι κομβικό κομμάτι της ζωής μου καθώς απο εκεί ξεκίνησα την υποκριτική επαγγελματικά. Η αγάπη και η στήριξη που μας προσφέρει το κοινό είναι ανεκτίμητη. Η αλήθεια έιναι πως δεν περιμένουμε να εξοικονομήσουμε πολλά χρήματα, ούτε να αναγνωριστούμε σε διεθνή εμβέλεια μέσα απο το ομογενειακό θέατρο, αυτό που λαμβάνουμε είναι ψυχική ευχαρίστηση όταν κάνουμε τον κόσμο να γελάει και να επιστρέφει για λίγο στις ρίζες του.

Είμαστε αποκούμπι για τους μεγαλύτερους και μέσο εκμάθησης της Ελληνικής γλώσσας και πολιτισμού στους νεότερους. Θεωρώ πως με την ανάλογη στήριξη απο αρμόδιους φορείς , το θέατρο της ομογένειας έχει τρομερά περιθώρια ανάπτυξης και διαθέτει τη δυνατότητα να γεφυρώσει το χάσμα που απλώνεται ανάμεσα στην Ελληνοαμερικανική κοινότητα και τη σύγχρονη Ελλάδα.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι οι ΗΠΑ – και ειδικά η Νέα Υόρκη – είναι η «γη των ευκαιριών». Κατά πόσον όμως ισχύει αυτό για έναν ηθοποιό – και γενικά έναν επαγγελματία του θεάματος – που δεν έχει ως πρώτη γλώσσα τα αγγλικά;

Αυτό που κατάλαβα είναι οτι στη "γη των ευκαιριών" δεν ξεφυτρώνουν ευκαιρίες στην αυλή σου, θέλει σκληρή δουλειά και συνεχή αγώνα για την επίτευξη του στόχου σου.

Ο καθένας μας αποτελεί μια ευκαιρία για κάποιον άλλον και αν διαχειριστείς αυτό το οποίο μπορείς να προσφέρεις σωστά, σου ανοίγονται πόρτες. Ο χώρος του θεάματος ειναι πολύ ανταγωνιστικός και ειδικά στη χώρα αυτή. Αρχικά δυσκολευόμουν και ένιωθα μειονεκτικά, για αυτό τον λόγο απομακρύνθηκα, μάζεψα δυνάμεις και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και πείσμα ξαναβγήκα στο σανίδι. Τα τελευταία χρόνια, ο χώρος του θεάματος έχει προσαρμοστεί στον πολυεθνικό χαρακτήρα της Νέας Υόρκης και έχει ανοίξει τις πόρτες του σε επαγγελματίες ανα τον κόσμο ανεξάρτητα με το αν η πρώτη τους γλώσσα είναι τα Αγγλικά. Θέλω να ελπίζω πως η σκληρή δουλειά οι θυσίες και η αγάπη μου για αυτό που κάνω, θα με βοηθήσουν να πετύχω τους στόχους μου.Το μέλλον θα δείξει...

Ποια είναι η απόψή σου για το θέατρο και την τηλεόραση στην Ελλάδα, την παρούσα χρονική στιγμή;

Θεωρώ οτι το θέατρο στην Ελλάδα βρίσκεται σε ένα εξαιρετικό επίπεδο. Οι Έλληνες παραμένουν πιστοί στην ιδέα της πρωτοτυπίας και δεν θυσίαζουν τον πειραματισμό στο βωμό της εμπορικότητας. Το ρεπερτόριο στο Ελληνικό θέατρο, είναι κατα την άποψή μου πιο απαιτητικό και πιο ποιοτικό ενώ στην Αμερική έιναι πιο αναπτυγμένο το μουσικό θέατρο. Όσον αφορά την τηλεόραση, έχω φίλους που κάνουν μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια και είμαι πολύ υπερήφανη για αυτούς. Αυτό που δεν μου αρέσει, είναι οι ξένες σαπουνόπερες που προβάλλονται διαρκώς. Επίσης, με θλίβει όταν βλέπω να σπαταλώνται χρήματα σε παραγωγές-απομίμηση ξένων τηλεοπτικών σειρών. Θεωρω λογικό να χρησιμοποιούνται ως έμπνευση ξένες επιτυχίες αλλά όχι και να γίνεται απόλυτη αντιγραφή. Πίστεύω πως είναι ντροπή όταν υπάρχουν τόσοι νέοι και ταλαντούχοι σεναριογράφοι, να μην τους δίνεται η ευκαιρία να παρουσίασουν τη δουλειά τους όπως επίσης το να αναγκάζεται ένας ηθοποιός να μιμείται κάποιον άλλον συνάδελφο αντί να του δίνεται η ευκαιρία να αναπτύξει μαζί με τον σκηνοθέτη έναν χαρακτήρα μοναδικό.

Ποια πιστεύεις ότι είναι η ποιοτικότερη δουλειά που έχεις κάνει εδώ;

Είμαι ευτυχής διότι έχω δουλέψει σε καλές παραγωγές με εξαιρετικούς συνεργάτες. Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω τις συνεργασίες μου κατα αυτόν τον τρόπο εφόσων η κάθε μία ήταν μοναδική και μου προσέφερε διαφορετικές εμπειρίες και μαθήματα.
Η θεατρική παράσταση που ετοιμάζουμε τη δεδομένη στιγμή ονομάζεται ¨Η Βασιλοπούλα πάει στον πόλεμο" σε σκηνοθεσία και κείμενο Ιωάννας Κατσαρού και ειναι μια εξαιρετική δουλειά που απευθύνεται σε παιδιά και όχι μόνο. Μέσα απο την παράσταση, περνάμε το μήνυμα της ειρήνης και μαθαίνουμε πως να αντιμετωπίζουμε το φόβο μας.
Επίσης, ανυπομονώ να δώ το αποτέλεσμα των γυρισμάτων της ταινίας "Sever" στην οποία πρόσφατα συμμετείχα. Δούλεψα με μια εξαιρετική όμαδα ταλαντούχων ανθρώπων όπως ο σεναριογράφος και παραγωγός Πέτρος Γεωργιάδης και σκηνοθέτης Ντένις Λάτος.