Τι βλέπω από το παράθυρό μου; 12 γνωστοί Πατρινοί φωτογραφίζουν τη θέα από το σπίτι τους και σχολιάζουν την πόλη χωρίς lifting

OΔΥΣΣΕΑΣ ΞΕΡΙΖΩΤΗΣ

Κυριακή πρωί απολαμβάνοντας καφέ στον πρώτο όροφο του πρώην ιστορικού ξενοδοχείο Μαζεστικ. Κοιτώντας από το παράθυρο την πλατεία Τριών Συμμάχων γύρισε στην μνήμη μου κάποιες δεκαετής πίσω την πλατεία αλλιώς.

Το άνθινο ρόλοι τότε ήταν από την πλευρά της Εθνικής τράπεζας, απέναντι είχε ένα μικρό σιντριβάνι με γλυπτό γλάρους, πίσω ακριβώς η προτομή του δήμαρχου Δημητρίου Βότση ( σήμερα οι γλάροι μετανάστευσαν στην Ηρώων Πολυτεχνείου κάπου στο βάθος και η προτομή κρυμμένη πίσω από θάμνους στην οδό Οθωνος Αμαλίας διπλά στο Αγγλικό προξενείο ) .

Το επιβατικό λιμάνι διπλά στης δόξες της κάποτε είχε 40 πλοία στην γραμμή της Αδριατικής, μια πραγματική πύλη της Ελλάδας στη Δύση . Σήμερα μετά την μετεγκατάσταση πλοίων στο νέο λιμένα, παραμένει στο άδειο παλαιό τα τελευταία χρονιά ένα κατασχεμένο πλοίο που κόβει την θεα και βόλτα των πολιτών να απολαύουν το Πατραϊκό κόλπο.

Το τρένο κάποτε επιβίβαζε και αποβίβαζε τουρίστες και επισκέπτες σήμερα ευτυχώς τουλάχιστον βλέπουμε τον προαστιακό και εξυπερετητή συμπολιτών μας.

Το Καρναβαλικό περίπτερο και φέτος χωρίς αναρτημένο ωράριο λειτουργιάς !!!

Σήμερα αντικρίζοντας το κρυμμένο γλυπτό του Χάρη Πρέσα περικυκλωμένο με φυτά σε πλαστικές γλάστρες ένα απέραντο κιτς, χωρίς κανένας να ενδιαφέρεται για την απομάκρυνση τους. Η πυξίδα στην μέση της πλατείας ξηλωμένη μαζί με τα πανάκριβα μαρμάρινα πλακάκια , πλήρης αδιαφορία .

Κλείνοντας προβληματισμένος τελικά χρειαζόταν όλες αυτές της αλλαγές ;

ΑΛΕΞΗΣ ΣΚΑΡΜΕΑΣ

Είναι ωραίο να βλέπω την περιοχή όπως ξεδιπλώνεται κάτω από το Κάστρο της Πάτρας. Σπίτια σκαρφαλωμένα, το ένα πάνω στο άλλο, με ξύλινες στέγες, που κουβαλούν την μυρωδιά της παλιάς Πάτρας και την γοητεία της γειτονιάς.

Σε αυτή την περιοχή που συνδέει την παλιά με την καινούργια Πάτρα, γεννήθηκα και επιλέγω να ζω. Άλλωστε, σήμερα που οι αξίες, οι ιδεολογίες, η συνέχεια και η συνέπεια δοκιμάζονται, είναι αναγκαίο να κοιτά κανείς το παρελθόν του και να μην ξεχνάει από που ξεκίνησε.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Όταν ανοίγω το παράθυρο μου τα βράδια, όταν το κόκκινο από το μαγικό ηλιοβασίλεμα αυτής της πόλης έχει χαθεί, πάντα φεύγει ένα καράβι…

Πάντα παίρνει την ιδία στροφή σφυρίζοντας να βγει από το λιμάνι της Πάτρας και ο καπνός του, πιότερο το καλοκαίρι, σχηματίζει μια καμπύλη ιδία και απαράλλακτη με ένα στήθος τρεμάμενο που αχνοφαίνεται από πουκάμισο μισάνοιχτο.

Τι παράξενο σχεδόν ποτέ δεν  φωτογραφίζω, δεν βλέπω για να κυριολεκτούμε, τα καράβια που έρχονται.

Η κορυφογραμμή της Δυτικής Αχαΐας το συνοδεύει μέχρι να βγει από τον κόλπο… Και τότε όταν έχει χαθεί στον ορίζοντα νοιώθω ότι τα δικά μου καράβια χάνονται πάντα στο φεγγαρόφωτο. Γιατί το πιο σημαντικό ταξίδι είναι να ξανοίγεσαι στο πέλαγο, να ονειρεύεσαι και να αγαπάς….

( συνθεση απο δυο φωτογραφιες τραβηγμενες απο το παραθυρο μου)

NANA ΠΑΤΡΩΝΗ

Αυτή είναι η θέα που απέμεινε απ΄την βεράντα μου. Μένω σε αυτή τη γειτονιά από το 1961! Στην αρχή τα καλοκαίρια και απ΄το 1989 μόνιμα.

Έστω και αυτή η λωρίδα θάλασσας που φαίνεται με γεμίζει καθημερινά. Άν και γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Παντοκράτορα, η Τερψιθέα είναι η γειτονιά της καρδιάς μου, γιατί εδώ γεννήθηκε και μεγάλωσε ο γιος μου.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΠΛΑΣ

Οταν σηκώνεις κεφάλι βλέπεις ουρανό...

Πάτρα κέντρο απο τόν 5^ο.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΡΕΡΗΣ (Συριανός και Φαληριώτης, αλλά και ολίγον.... Πατρινός, λόγω Γέφυρας)

Ένα παράθυρο προσφέρει δύο οπτικές: Από μέσα προς τα έξω - Από έξω προς τα μέσα.

Το δικό μου στο Αντίρριο βλέπει τον έξω κόσμο. Πρώτο πλάνο το παλιό εργοτάξιο της Γέφυρας και η Ξηρά Δεξαμενή. Η δέσμευση που έγινε έργο.

Τα βουνά της Ρούμελης και η βορειότερη άκρη της Πελοποννήσου. Ο Κορινθιακός που κινείται ανάμεσά τους. Δεύτερο πλάνο τα ρεύματα, ο άνεμος, η καταιγίδα, η λιακάδα, η αρμύρα, ο χρόνος.

Η οριακή στιγμή της ανατολής και της δύσης, που επιτρέπει το καθρέφτισμα του προσώπου του ορώντος στο τζάμι. Κι ύστερα πάλι τα ρεύματα, ο άνεμος, η καταιγίδα, η λιακάδα, η αρμύρα, ο χρόνος που καθρεφτίζονται πάνω στο πρόσωπο.

Ο έξω κόσμος βλέπει ένα «ΜΑΖΙ» όταν κοιτάει προς τα μέσα. Η «μέσα ομάδα» προσπαθεί να δικαιώσει την «έξω». Κι όσο το «ΜΑΖΙ» δεν υποστέλλεται, η ελπίδα ανασαίνει. «Τα παραθύρια ορθάνοιχτα». Είναι πολλά στον τοίχο μας, είναι ανατολικά και χωρίς πατζούρια. Το τζάμι δεν είναι χώρισμα. Φίλτρο διαφάνειας είναι. Στέκομαι μέσα, στέκεσαι έξω. Έρχεσαι μέσα, έρχομαι έξω. Μεταφέρω στους μέσα αυτό που βλέπουν οι έξω και στους έξω αυτό που παλεύουν οι μέσα. Το πρώτο ενικό, γίνεται πρώτο πληθυντικό για να καταλαβαίνουν  όλοι την ίδια γλώσσα. Με γέφυρες μοιάζουν εκείνοι που έχουν για μετερίζι ένα παράθυρο. Και η επικοινωνία είναι παραγωγή ελπίδας, όσο το μάτι βλέπει Έργο.

ΑΓΓΕΛΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Τρεις εικόνες, η εξής μία: Η Πάτρα με τις ομορφιές και τις παθογένειές της. Στην πρώτη φωτογραφία, μέσα απο τον ακάλυπτο και τις μάντρες ξεπροβάλλει ένας φοίνικας και μία λεμονιά. Μια μικρή όαση ζωής καταμεσίς του τσιμέντου.

Στην δεύτερη φωτογραφία, δίπλα στα δέντρα, στο ισόγειο, ξεπροβάλλει η απογοήτευση και ο σκεπτικισμός. Αυτό που βλέπετε είναι η αυλή ενός νηπιαγωγείου, η πόρτα του οποίου είναι δίπλα, αυτή με τα κάγκελα, ίδια με πόρτα φυλακής. Και στη μέση τα παιδικά παιχνίδια.

Μια εικόνα ντροπής για την Πάτρα του 2015.

Η τρίτη φωτογραφία (στην δεξιά πλευρά) είναι τα κτίρια που γερνάνε και σβήνουν ασυντήρητα σε μια πόλη που χάνει λίγο από τον εαυτό της κάθε φορά που ένα σπίτι παραδίδεται στη λήθη.

Αυτή είναι η Πάτρα του παραθύρου μου.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΟΓΑΡΑΣ

Είναι η φωτογραφία της πλατείας έξω από το σπίτι μου. Πολλές φορές γεμίζει παιδικές φωνές γεμάτες αισιοδοξία. Έχει πλάκα να τις ακούς. Τα πρωινά που την διασχίζω, γεμίζουν τα παπούτσια μου πρωινή δροσιά και το αεράκι κοκκινίζει τα μάγουλα. Και μέσα από απλά καθημερινά πράγματα, μου έρχεται πολλές φορές στο μυαλό ένα απόσπασμα από το "Αγαπητέ Θεέ" του Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ: Ήταν πρωί. Ήμουν μόνος πάνω στη Γη. Ήταν τόσο νωρίς, που τα πουλάκια ακόμα κοιμόνταν, ενώ εσύ προσπαθούσες να φτιάξεις το ξημέρωμα. Ζοριζόσουν, αλλά επέμενες. Ο ουρανός ξεθώριαζε. Γέμιζες την ατμόσφαιρα με άσπρο, με γκρίζο, με γαλάζιο, έδιωχνες τη νύχτα, ξυπνούσες τον κόσμο. Χωρίς σταματημό. Και τότε κατάλαβα σε τι διαφέρεις απ’ όλους εμάς! είσαι ακατάβλητος! Είσαι αυτός που δεν κουράζεται ποτέ. Πάντα στη δουλειά. Και να η μέρα! Και να η νύχτα! Και να η άνοιξη! Και να ο χειμώνας! Κοίταζα το φως, τα χρώματα, τα δέντρα, τα πουλιά, τα ζώα. Ένιωθα τον αέρα να περνάει μέσα απ’ τα ρουθούνια μου, να εισπνέω. Ζούσα.

Ριγούσα από χαρά. Η ευτυχία της ύπαρξης. Ήμουν μαγεμένος. Σ’ ευχαριστώ, Θεέ, που το ’κανες αυτό για χάρη μου. Αισθανόμουν ότι με είχες πάρει από το χέρι και με οδηγούσες στην καρδιά του μυστηρίου για ν’ αντικρίσω το μυστήριο. Ευχαριστώ.

ΑΜΑΛΙΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Χρόνια τώρα σε χαρές και σε λύπες η θέα είναι η ίδια. Στέκεσαι εκεί μπροστά από την μπαλκονόπορτα και Του μιλάς, Του λες, τις αγωνίες και τους φόβους, τις ευχές και τις προσευχές. Όλοι μας πιστεύουμε πως μας ακούει αλλά ακόμα και αν δεν μας ακούει, εμείς έχουμε την πολυτέλεια της ψευδαίσθησης πως μιλάμε σε κάποιον που μας ακούει, που μας νοιάζεται και μας προσέχει. Υπάρχουμε μαζί του, μεγαλώσαμε μαζί του, φιλοξένησε στην αυλή του τα παιδικά μας χρόνια, ποδόσφαιρό, κλέφτες και αστυνόμοι, εφτάπετρο, τόσα γέλια, τόση αγάπη, τόσες πολλές στιγμές ευτυχίας ανάμεσα σε ένα τσούρμο παιδιά . Άραγε πόσο πιο φτωχή θα ήταν η ψυχή μας αν δεν υπήρχε εκείνη η αυλή του Αγίου Αθανασίου…! Είναι η πρώτη εικόνα όταν ξημερώνει  η πρώτη καμπάνα της Κυριακής, είναι ο προστάτης της γειτονιάς και του σπιτιού μας. Ακόμα και αν κανείς εξοικειώνεται με τις εικόνες μέσα στις οποίες μεγαλώνει, όταν δίπλα σου είναι μια εκκλησία, τότε όλος ο χρόνος αποκτά σημεία για να θυμάσαι, να μην ξεχνά , δίνει στις μέρες αξία, αυτή την αξία που εμπεριέχει η τελετουργία. Αυτές οι μικρές παραδόσεις , τα έθιμα των εποχών ή συνήθειες μιας οικογένειας που κάνουν τις μέρες να ξεχωρίζουν, δίνουν ένταση και χρώμα και έτσι ο χρόνος μας έχει άποψη και η καθημερινότητα μας ταυτότητα.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΦΡΑΙΜΗ- ΚΑΡΑΠΑΝΟΥ

Τώρα που ο αμφιβληστροειδής καλόμαθε σε εξαιρετικές περιποιήσεις, τόσες ησημέριες υπομονής στη ρίζα του Ομπλού, ήρθε η σειρά άλλων τοπίων...

Σε νοητή γραμμή, η γραμμή των οριζόντων... Ρίχνει σε ανοίκειο καυγά, δυο δίδυμα μπλε... Της θάλασσας και του ουρανού...

Πάλη μεχρις εσχάτων,

ποιος φυλαχτό

το φτερό του καρχαρία θα κρατά...

Φωτογραφία:

Παναγιώτης Ν. Καραπάνος, Χειμώνας 2015...

ZAKEΛΙΝΑ ΚΥΡΟΥΣΗ

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω τι βλέπω απ' το παράθυρό μου είχα την τύχη να `'ατενίζω" μια υπέροχη θέα αλλά την ατυχία να μην την "ατενίζω" μόνιμα! Ήμουν στο Λονδίνο για λίγο.. Δεν θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι θα ήθελα να ήταν η σταθερή μου εικόνα με το που ανοίγω τα μάτια μου κάθε πρωί αλλά είναι κλισέ ότι τα όμορφα διαρκούν λίγο!

Όπως επίσης είναι κλισέ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να έχουν θέα το απέραντο γαλάζιο ή το απέραντο πράσινο απ' την μπουγάδα του απέναντι! Ωστόσο είναι σημαντικό να μπορεί κανείς να φαντάζεται το όμορφο, ή ακόμα και να το ανακαλύπτετει ακόμη και μέσα στο άσχημο, στο μουντό, στο μονότονο. Είναι τόσο σημαντικό που γίνεται σχεδόν δικαίωμα. "Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα". Κι αν δεν έχει θέα, αρκεί κανείς να κλείσει τα μάτια και να τη δει..

Η συγκεκριμένη φωτο λοιπόν είναι από το Stan Hope Garden και το Natural History Museam στο βάθος.

ΑΛΕΞΗΣ ΓΚΛΑΒΑΣ

Το παράθυρο ως οφθαλμός... Διάπλατα ανοικτός, εισπράττοντας εικόνες, χρώματα, ζωή...
Το παράθυρο ως βλέφαρο...
Ερμητικά κλειστό, απαγορεύοντας την "εισβολή" στο θυμικό του ..."έξω"
Όμως, ακόμα κι έτσι, ΔΕΝ μπορεί να εμποδίσει το φως...