Σκοτώνουν τους ποδοσφαιριστές, πριν γεράσουν!

Η μεγάλη γιορτή αρχίζει. Οι απανταχού της γης ποδοσφαιρόφιλοι (μαζί τους και η αφεντιά μου) περιμένουν με ανυπομονησία το Μουντιάλ.

Ναι, ανυπομονούμε να… μπουχτίσουμε από μπάλα, να τσακωθούμε με τους άλλους για μια φάση, για ένα γκολ, για ένα χαμένο πέναλτι (σαν να διακυβεύονται τα δικά μας συμφέροντα), να μας κρατήσει μούτρα η γυναίκα μας με την παραδοσιακή γκρίνια: «Πάλι μπάλα θα δεις;»

Όμως, όπως οι μη ποδοσφαιρόφιλοι, και βέβαια οι γυναίκες στην πλειοψηφία τους, δεν καταλαβαίνουν την κάψα μας για τη μπάλα, έτσι κι εμείς που τρελαινόμαστε για το ποδόσφαιρο δεν καταλαβαίνουμε το μαρτύριο των ποδοσφαιριστών.

Δεν έχουμε αντιληφθεί τη συνειδητή (από τις ομάδες και τις Ομοσπονδίες) μετατροπή τους, σε μηχανές, σε… ρομπότ, για να υπηρετήσουν με τη μεγαλύτερη δυνατή συνέπεια τη σχέση «πολλά ματς - πολλά λεφτά», με ολέθριες συνέπειες για τους ίδιους.

Τα τελευταία χρόνια το ποδόσφαιρο δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε. Υπηρετεί κι αυτό τους κανόνες της αγοράς, το κέρδος αυτό καθαυτό.

Και είναι το κυνήγι του κέρδους, μέσω των τηλεοπτικών δικαιωμάτων και των χορηγών, που έχει πολλαπλασιάσει, και συνεχίζει να αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο, τα παιχνίδια.

Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Τη δεκαετία του 1980 για το κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης μια ομάδα που έφτανε έως και τον τελικό έδινε το πολύ οκτώ παιχνίδια, πολύ λιγότερα από όσα δίνει μια ομάδα τώρα, συνολικά, στις πρώτες φάσεις του Τσάμπιονς Λιγκ.

Αλλά και στα δικά μας, έχουμε καθιερώσει πλέον τα λεγόμενα πλέι οφ, με ομάδες να παίζουν έως και τις αρχές του καλοκαιριού. Κυρίως για τα τηλεοπτικά δικαιώματα, εν ολίγοις για τα λεφτά.

Σε κάθε περίπτωση, στις μέρες μας, οι ποδοσφαιριστές των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων βγάζουν κατά μέσο όρο πάνω από εβδομήντα παιχνίδια μέσα σε μια σεζόν, δίνοντας για σημαντικό χρονικό διάστημα, σταθερά, έως και τρία ματς την εβδομάδα!

Και δεν είναι μόνο οι αγώνες, είναι και οι μετακινήσεις που τους συνοδεύουν, με μακρινά αεροπορικά ταξίδια και σύντομες παραμονές σε χώρες με διαφορετικές κλιματολογικές συνθήκες, στις οποίες οι ποδοσφαιριστές θα πρέπει να προσαρμόζονται το συντομότερο δυνατό, και να αποδίδουν μετά και τα μέγιστα στον αγωνιστικό χώρο.

Όμως, οι ποδοσφαιριστές είναι άνθρωποι. Και ένας ανθρώπινος οργανισμός δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε αυτές τις εξοντωτικές υποχρεώσεις, και μάλιστα σε συνθήκες οξύτατου ανταγωνισμού, εάν δεν μετατραπεί σε… μηχανή.

Για το σκοπό αυτό οι ομάδες έχουν την υποστήριξη ολόκληρων ιατρικών επιτελείων, φαρμακευτικών αγωγών, είτε νόμιμων είτε παράνομων, αλλά και κάθε δυνατό μέσο που μπορούν να έχουν στη διάθεσή τους, ώστε να υπερβαίνουν οι ποδοσφαιριστές τα όρια τους. Τα ανθρώπινα…

Αρκεί μια επίσκεψη στα προπονητικά κέντρα μεγάλων ομάδων για να αντιληφθείς ότι έχουν στηθεί σ’ αυτά υποδομές που κινούνται μεταξύ σπα και κλινικής!

Ακόμη, όμως, και η ιατρική υποστήριξη των ποδοσφαιριστών, όσο επαρκής κι αν είναι, όσο κι αν τους μετατρέπει (εν μέρει) σε μηχανές, δεν μπορεί τελικά να νικήσει την ανθρώπινη φύση.

Τα περιστατικά πρόωρων θανάτων ποδοσφαιριστών αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, κτυπούν το καμπανάκι του κινδύνου, και δείχνουν την τραγική πραγματικότητα. Και αυτή είναι ότι σκοτώνουν τους ποδοσφαιριστές, πριν γεράσουν, στο βωμό του κέρδους!

Εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να βλέπουμε ποδόσφαιρο, να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε το αγαπημένο μας σπορ, αυτό πρέπει να σταματήσει. Και πρέπει να σταματήσει αμέσως, πριν ο θάνατος πάρει μαζί του κι άλλους ποδοσφαιριστές, τους απόλυτους πρωταγωνιστές των γηπέδων.

Ναι, λατρεύουμε το ποδόσφαιρο, γιατί όπως λέγεται χαρακτηριστικά είναι το πιο σημαντικό δευτερεύον πράγμα στη ζωή. Γιατί το πρωτεύον ήταν, είναι, και θα είναι, πάντα η ίδια η ζωή…

Υ.Γ1: Τέσσερις ώρες διαρκεί το αεροπορικό ταξίδι για να πας από τη μια πόλη στην άλλη της Βραζιλίας, όπου θα παίξει η Εθνική μας!

Υ.Γ.2: Οι Άγγλοι υπολόγισαν ότι η δική τους ομάδα θα διανύσει αεροπορικώς κάπου 9.000 χιλιόμετρα!

ΣΣ: Αναλύσεις, σχόλια και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε στο blog zakpatras.wordpress.com