Το μεγάλο μας τσίρκο με την παράσταση "Όταν η κυβέρνηση βρίσκει το ...φως της"

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που άνετα θα μπορούσε να συναγωνιστεί το τσίρκο Μedrano στην ετήσια μεγάλη περιοδεία του.

Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα στον πλανήτη, μηδέ της Ουγκάντας εξαιρουμένης, που να μπορεί  να δώσει τόσο πλούσιο επιθεωρησιακό θέαμα όσο αυτό που είχαν την τύχη να απολαύσουν οι… προνομιούχοι κάτοικοι αυτής της χώρας τις τελευταίες ημέρες, στο  θέατρο Μαξίμου, υπό τον τίτλο  «είμαστε κυβέρνηση με κοινωνική ευαισθησία», κάτω από το φως μιας αναιμικής λάμπας της ΔΕΗ, που αρκεί να φωτίσει την διαχωριστική γραμμή μεταξύ σοβαρότητας και γελοιότητας και να δείξει ότι ήδη το γελοίο έχει κερδίσει μακράν…

Στην χώρα όπου το άρπα κόλα  τρέχει με ταχύτητα φωτός, ενεφανίσθη ένας δήμαρχος,  ο οποίος προφανώς σκέφτηκε ότι για τις εκλογές του Μαϊου  τα φυλλάδια είναι πεταμένα λεφτά και χρειάζονται άλλα τρυκ για να τον οδηγήσουν θριαμβευτή στην κάλπη.

Έδωσε λοιπόν  εντολή να συλλεχθούν οι λογαριασμοί ρεύματος των ανημπόρων της Ζακύνθου για να τους πληρώσει.

Ο Ζακύνθου έγινε εν μια νυκτί το είδωλο των ΜΜΕ, όπως κάποτε και ο Μητροπολίτης της νήσου, ακολουθώντας την πορεία άλλων μεγάλων σταρ αναλόγου διαμετρήματος και παρεμβατικότητας.

Το άκουσαν αυτό τα λαγωνικά της κυβέρνησης και σκέφτηκαν ότι αποτελεί ιδανική λύση να φορτώσει στους δημάρχους το έργο της επανασύνδεσης, χωρίς βεβαίως να έχει γίνει η παραμικρή εγγραφή στον προϋπολογισμό για αυτό, δηλαδή χωρίς να υπάρχουν κονδύλια.

Όταν οι δήμαρχοι στους οποίους έχει αφήσει κάτι τάλιρα η κυβέρνηση ίσια ίσα για να μπορούν να ανάβουν το φως των δρόμων που και που, άρχισαν να της κρεμούν…κουδούνια, το έργο πήρε τούμπα και ο Μανιάτης ξεκίνησε την οντισιόν για να επιλεγεί ο ρόλος που του πάει καλύτερα.

Χάρι Πότερ, Βασίλης Καϊλας, ή το λεβεντόπαιδο Αρίστος; Και τα τρία. Είναι καλός στην πρόζα ο υπουργός.

Μετά από τρεις τουλάχιστον γενικές πρόβες στα κανάλια, όπου οι απόψεις άλλαζαν σαν τα πουκάμισα, κάτι που στην χώρα τούτη γίνεται εθιμικώ δικαίω, ο Χάρι Πότερ τράβηξε από το σακούλι το θαύμα και το κοίταξε στα μάτια ευτυχισμένος όπως ο Τσεπέτο τον Πινόκιο.

Οι πολίτες που δεν έχουν, θα πληρώσουν το ρεύμα των άλλων πολιτών που φαίνεται και στα χαρτιά ότι δεν έχουν.

Τα παίρνουν από τους πολίτες που δεν πληρώνουν το ρεύμα γιατί επείγει το να βρουν κάτι να φάνε, για να τα δώσουν στους  πολίτες που δεν μπορούν να φάνε ούτως ή άλλως.  Τόσο απλά.

Οι 300.000 «κομμένοι» που θα έβλεπαν ξανά φως,  έγιναν ξαφνικά κάποιες ελάχιστες χιλιάδες  κάτοχοι δελτίου συσσιτίου και απορίας.

Και αυτό το ονομάζουν κοινωνική πολιτική ικανή να συγκίνησει μέχρι δακρύων κάτι ντόπιους βουλευτές, παράγοντες και παραγοντίσκους που σκέφτονται ότι είναι καλή η …ένεση ευαισθησίας μέσα στις γιορτές για να μην εκραγεί το σύμπαν από την αδυναμία των πολιτών να εξοικονομήσουν έστω και ένα μπούτι μιας κότας για να το ονομάσουν έδεσμα εορταστικόν.

Η ευαισθησία αυτή βεβαίως δεν φτάνει μέχρι το σημείο να δώσουν εντολή απλώς να μην… κόβεται στο ρεύμα στους επιβεβαιωμένα αναξιοπαθούντες.

Άλλο οι Δήμοι, άλλο η ΔΕΗ…

Η ΔΕΗ δεν έχει ... η καημένη.

Η αλήθεια είναι ότι το τσίρκο Medrano τέτοιο πρόγραμμα με τίποτε δεν θα μπορούσε να κάνει, αλλά και σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να πετύχει και τέτοιο… κοινό, έτοιμο ακόμη και να χειροκροτήσει την απόλυτη φάρσα επειδή απλώς αφοπλίστηκε από την αυθορμητισμό και την …φυσικότητα με την οποία του σερβίρονται σκέψεις και …λύσεις που ίσως να τις ζήλευε και ο Χουντίνι.

Μιλάμε για μεγάλη ντροπή.