Αυτά λένε στις καφετέριες για το φιάσκο της εκλογής στη Ν.Δ.

Θα μπορούσες να το πεις φάρσα αν συνέβαινε σε κάποια άλλη στιγμή, σε κάποια άλλη Ελλάδα. Ενώ  η χώρα φλέγεται από μια σειρά διαψεύσεων των ελαχίστων εναπομεινάντων προσδοκιών  που την οδηγούν στην φτωχοποίηση εντός Ευρώπης, η μείζονα αντιπολίτευσή της, παίζει το παιχνίδι της τυφλόμυγας, προσπαθώντας να πιάσει τον πάτο της ιστορίας της, συναγωνιζόμενη την  πορεία της κοινωνίας των αδυνάμων που εναγκαλίζεται ήδη με την ανέχεια στον πάτο της επιβίωσης.

Αντέξανε οι πολίτες  να δούνε τη Ν.Δ. να διαγωνίζεται στην πασαρέλα, σε μια επιμήκη διαδικασία που εν τέλει την εξόντωσε, την ώρα που ψηφίζονταν μέτρα και λαμβάνονταν αποφάσεις που θα έπρεπε να την βρουν στην πρώτη γραμμή της αντιπολιτευτικής της δράσης, αν και εφόσον ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο, διότι έχουν αρχίσει να χορεύουν πολλά ερωτηματικά γύρω από την όλη υπόθεση, κάποια δε εξ αυτών  εντασσόμενα στον γνωστό συνωμοτικό συλλογισμό του Έλληνα.

Αντέξανε να δούνε την αξιωματική αντιπολίτευση να ξεκατινιάζεται στην τηλεόραση και εκτός αυτής, με μπηχτές, αστειάκια και κανονικές βολές κανονιοφόρων στοιχιζόμενη σε ουρές υποψηφίων την ίδια ώρα που η χώρα αναστενάζει και καταπίνοντας το παράταιρο του πράγματος ονομάσανε το χάσμα των απόψεων των εραστών του θρόνου, υγιή πολυσυλλεκτικότητα, λησμονώντας ότι κάποια παρόμοια πάθηση οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στις εφιαλτικές βραδιές των ψηφοφοριών του θέρους και εν τέλη στην διάσπαση.

Αντέξανε, κάποιοι αντιδρώντας στην κυβερνητική μανιέρα των κυβισθήσεων και την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ σε μνημονιακότερους των μνημονιακών, να στοιχίσουν την ανοχή τους  στις τάξεις της δεξιάς παράταξης αν και με την δεξιά διαθέτουν διαφωνίες ισχυρότερες από αυτές του Μητσοτάκη με τον Άδωνι ή του Μεϊμαράκη με τον Τζιτζικώστα.

Και στοιχιζόμενοι, ανέμεναν κάτι στοιχειωδώς σοβαρό, αν όχι νέο, να ανακύψει από αυτή τη διαδικασία που τράβαγε βίο παράλληλο με αυτό της ψήφισης μέτρων για τα οποία ακούγονταν λιγότερες αντιπολιτευτικές κορώνες από ό,τι αυτές μεταξύ του κουαρτέτου της Ν.Δ.

Και ξαφνικά, η αξιωματική αντιπολίτευση κατάφερε το πρωτοφανές: όχι μόνο να διασυρθεί στα μάτια των πολιτών, όχι μόνο να μετατρέψει σε φιάσκο τη θρυλούμενη διαδικασία ανανέωσής της, όχι μόνο να μην προκαλέσει άγχος στην κυβέρνηση, αλλά να της δώσει και ένα λόγο για να την εμπαίζει με το επιχείρημα του «δεν μπορείτε να κάνετε μια διαδικασία και θέλετε να κυβερνήσετε τη χώρα».

Θέλει μεγάλο κόπο για να καταφέρεις κάτι τέτοιο και δεν είναι δυνατόν αυτή η τεράστια πατάτα να περάσει στον κάλαθο των αχρήστων χωρίς να υπάρξουν ευθύνες για αυτόν που κατέφερε να την βάλει στο φούρνο και να την κάνει κάρβουνο. To φιάσκο στην πολιτική  έχει τον ηγέτη του.

Πάντως επειδή σε αυτή τη χώρα  οι καλύτεροι συνωμοσιολόγοι κάθονται στα καφενεία και τις καφετέριες, εκεί όπου πιάνει κανείς και το περιρρέων κλίμα, θα προβληματιζόμουν πολύ αν ήμουν πρώην κάτοικος Ρηγίλλης και νυν Συγγρού από την κουβέντα που έπιασε το αυτί μου το απόγευμα της Κυριακής.

«Σκόπιμα το κάνουν, έχουν πάρει εντολή» έλεγε με ύφος περισπούδαστο ένας σαραντάρης στον συνομιλητή του και του εξηγούσε ότι κάποιος, ή και όλοι μαζί, ποτέ δεν ξέρεις, εκτελεί εντολές από το εξωτερικό για παιχνίδι καθυστερήσεων προκειμένου να περάσουν όλα τα μέτρα χωρίς αντιπολιτευτικές κορώνες και κινητοποιήσεις. «Δεν είδες πόσο πολύ συναινετικός είναι ο Μεϊμαράκης; Δεν μπορεί να είναι τόσο ανίκανοι που να μην μπορούν να κάνουν μια εσωκομματική εκλογή. Στημένο είναι. Όλοι παίρνουν εντολές από έξω».

Τάδε έφη ο σαραντάρης στην καφετέρια. Και όταν σε πιάνουν στο στόμα τους στα καφέ και μάλιστα ως ανίκανο ή ως πουλημένο, τότε τα μαντάτα είναι μαύρα. Περίπου όπως και η διαδικασία εκλογής προέδρου στη Ν.Δ.