Οι Τροϊκανοί και το «Σύνδρομο του Ελσίνκι»…

Η εικόνα είναι περίπου η ίδια, είτε πρόκειται για άνδρες είτε για γυναίκες. Πρόσωπα σκυθρωπά, αγέλαστα που μόνο με το ζόρι μπορούν να κάνουν κάποιες γκριμάτσες που να θυμίζουν το ανθρώπινο είδος. Το ίδιο και ο σωματότυπος τους. Στεγνοί, σχεδόν αποστεωμένοι και φυσικά… ατσαλάκωτοι. Μου φέρνουν στο νου την «εικόνα» από τους «Άθλιους» του Ουγκώ όπου ο Ιαβέρης μαζί με το Γιάννη Αγιάννη και έναν τραυματία βρίσκονται μέσα σε μια άμαξα και ο συγγραφέας μιλά για ένα άγαλμα, μια κέρινη κούκλα και ένα φάντασμα!

Κάπως έτσι βλέπω του Τροϊκανούς, είτε με την παλιά, είτε με τη νέα τους σύνθεση. Άνθρωποι που κουβαλούν πολλές περγαμηνές ο καθένας από τη φοίτησή και την εμπειρία στο αντικείμενό τους, αλλά ξεκομμένους από το ανθρώπινο είδος.

Οι αντιδράσεις τους ψυχρές, οι κουβέντες τους υπολογισμένες, η ζωή τους έξω από τις συσκέψεις και τα αποπνικτικά γραφεία, ανύπαρκτη.

Μοιάζουν πολύ περισσότερο με υπολογιστές που λειτουργούν με εντολές- προγράμματα από τους ανωτέρους τους παρά με ανθρώπους με συναισθήματα και… αισθήσεις.

Διάβασα αυτές τις ημέρες αφιερώματα για τη νέα απεσταλμένη του ΔΝΤ στην Ελλάδα.

Η Ντέλια Βελκουλέσκου, γράφουν, μέχρι την αποχώρησή της από το κλιμάκιο της κυπριακής τρόικας επισκεπτόταν συχνά τη Λευκωσία για τις καθορισμένες αξιολογήσεις του μνημονίου. Τις περισσότερες ώρες τις ανάλωνε στις διαπραγματεύσεις και όταν αυτές τελείωναν, κλεινόταν στη σουίτα της στο ξενοδοχείο «Hilton». Για φαγητό πήγαινε μόνη σε συγκεκριμένο εστιατόριο στο Υπουργείο Οικονομικών.

Η κ. Βελκουλέσκου δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας. Άλλωστε στην  ίδια αποδίδεται η εξής προειδοποίηση προς τους Κύπριους βουλευτές σε συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών όταν ετοιμαζόταν το μνημόνιο του 2102: «Θα πονέσετε. Θα υπάρξει πολύς πόνος. Το ποιοι θα πονέσουν πιο πολύ είναι δική σας δουλειά. Η συνταγή είναι αυτή».

Άνθρωποι που συνήθως προέρχονται από χώρες που έχουν πονέσει πολύ, όπως η Ρουμάνα απεσταλμένη. Άνθρωποι που έχουν συνηθίσει τον πόνο και φροντίζουν με εντολές αυτών που δυνάστευσαν και δυναστεύουν τους δικούς τους λαούς, να το κάνουν και σε άλλους. Το θεωρούν φυσιολογικό όπως τα θύματα κακοποιών ή τρομοκρατών που πάσχουν από το «Σύνδρομο του Ελσίνκι».

Λαμβάνουν μεγάλους μισθούς και τους τρέμουν κυριολεκτικά οι κυβερνήσεις πολλών κρατών σε όλο τον κόσμο. Έχουν όμως χάσει την ανθρωπιά τους εδώ και καιρό. Τα πρόσωπά τους μαρτυρούν ότι μέσα τους είναι κενοί και όταν και ο μοναδικός τους σκοπός –αυτός που εξυπηρετούν σήμερα- εκλείψει, δεν θα έχει κανένα απολύτως νόημα η ζωή τους. Γιατί αυτά που πραγματικά έχουν νόημα τους τα πήραν ή τα  εγκατέλειψαν οικειοθελώς και πλέον δεν θυμούνται ούτε ποια είναι.

Ναι, είναι αυτοί που μας τρομοκρατούν και μπορούν να μας… πονέσουν. Τίποτα όμως ως αντίδωρο δεν αξίζει  για την μετάλλαξή τους. Τι αξίζει άραγε να χάσεις κάθε χαρά της ζωής, κάθε στιγμή ευτυχίας; Πόσο αξίζει ένα ξέγνοιαστο χαμόγελο, μια όμορφη μέρα στην παραλία ή σε ένα τραπέζι με ανθρώπους που αγαπάς;

Όσο και να ήθελα να τους μισήσω δεν μπορώ να αισθανθώ παρά μόνο οίκτο…