Η εισήγηση της ΡΑΠ για τα ναρκωτικά

Το πρόβλημα των ναρκωτικών συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. ‘Ένα πρόβλημα που επί δεκαετίες αντιμετωπίζεται κατά βάση με την καταστολή και ελάχιστα με την πρόληψη, χωρίς έτσι να μειώνονται οι θάνατοι, οι εξαρτημένοι και οι φυλακισμένοι για χρήση ναρκωτικών ουσιών.

Τα ναρκωτικά είναι η σοβαρότερη και επικινδυνότερη μορφή εξάρτησης από όλα τα φαινόμενα εξάρτησης που συνδέονται με τα καταναλωτικά και αστικά πρότυπα ζωής λόγω κυρίως της πολύ συχνής επίπτωσης του θανάτου και των ακραίων συνεπειών στην προσωπική ζωή του χρήστη αλλά και το ευρύτερο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον.

Ιδιαίτερα ανησυχητικό γεγονός και χαρακτηριστικό της σημερινής κατάστασης αποτελεί η διόγκωση των παράνομων δικτύων που σχετίζονται με την πώληση ναρκωτικών. Ταυτόχρονα παρατηρούμε τη χρησιμοποίηση της κατασταλτικής πολιτικής ως άλλοθι παροχής ασφάλειας προς τους πολίτες, με υποκατάσταση του κοινωνικού κράτους.

Είναι γνωστό  ότι η αγορά των ναρκωτικών και των όπλων αποτελεί το μεγαλύτερο τζίρο διεθνώς, τον οποίο στηρίζουν κυβερνήσεις, τράπεζες και διεθνείς οργανισμοί, οι περισσότεροι των οποίων, καθόλου τυχαία, είναι θιασώτες των πιο άγριων κατασταλτικών πολιτικών.

Διαθέτουν στρατούς, μισθοφόρους, πράκτορες, μηχανισμούς, για να ελέγχουν τις αγορές και τις χώρες παραγωγής ναρκωτικών. Κάνουν πολέμους, πραξικοπήματα, διορίζουν ανδρείκελα, για να νέμονται τις παράνομες κατά τα άλλα ουσίες. Όσο δεν συνομολογείται ότι αυτός που χρήζει προστασίας είναι ο χρήστης, η ζωή του και η υγεία του, τόσο το πρόβλημα θα παραμένει άλυτο και τα μέτρα θα κινούνται προς τη μεριά της καταστολής.

Στο κέντρο του ενδιαφέροντος πρέπει είναι η πρόληψη, η ενημέρωση, η θεραπεία, η απεξάρτηση και η επανένταξη.  Όσο, εξάλλου, το αίτημα των νέων για αυτοπροσδιορισμό και χειραφέτηση δεν αποκτά περιεχόμενο και αξιακά πρότυπα, το πρόβλημα των τεχνητών παραδείσων θα πολλαπλασιάζεται.  Εξάρτηση σημαίνει απώλεια ελευθερίας, απώλεια φίλων και κοινωνικότητας,  οικογένειας, σημαίνει γκέτο και απομόνωση, εξευτελισμό, αρρώστια, θάνατο.

Είναι προφανές ότι επιδίωξη της Πολιτείας, αλλά και μιας συγκροτημένης αριστερής προσέγγισης του περίπλοκου αυτού φαινομένου, πρέπει να είναι αφενός η έμφαση στην πρόληψη και την ενημέρωση των πολιτών για την επικινδυνότητα των ουσιών (με επιστημονική βάση και δίχως άναρθρες κραυγές) και αφετέρου η παρεμπόδιση εκμετάλλευσης αυτών των καταστάσεων για οικονομικό όφελος (λαθρεμπόριο ναρκωτικών).

Έχοντας κατά νου αυτά τα δύο βασικά αξιακά προτάγματα, εκτιμούμε ότι μια πολιτική αντιμετώπισης του ζητήματος της χρήσης ουσιών οφείλει να θέτει δύο βασικές προτεραιότητες : από τη μια μεριά, τη συνεχή μείωση του αριθμού των θανάτων και γενικότερα τη μείωση της βλάβης της υγείας του πληθυσμού και από την άλλη μεριά την όσο το δυνατόν πληρέστερη αποσύνδεση του χρήστη ουσιών από τον έμπορο, ώστε ο πρώτος να έχει τη δυνατότητα, χωρίς να μπαίνει σε ένα συνεχή φαύλο κύκλο, να επιλέξει την απεξάρτηση, και μάλιστα μέσα από ένα θεραπευτικό πλουραλισμό.  Κεντρική επιλογή πρέπει να είναι η χρηματοδότηση των πολιτικών δημόσιας υγείας και των δημόσιων δράσεων για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών.

Πρόκειται, δηλαδή, για την υπεράσπιση και διεύρυνση του κράτους πρόνοιας. Επιπλέον πρέπει να σταματήσει η αντιμετώπιση της κοινωνικής αυτής μάστιγας με βασικό όπλο τις πολιτικές καταστολής, γιατί οξύνουν το πρόβλημα και δεν το αντιμετωπίζουν.

Δεν μιλάμε προφανώς για ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών, αλλά υποστηρίζουμε τη δυνατότητα των νέων και των οικογενειών τους να καταφεύγουν ελεύθερα χωρίς τον φόβο της σύλληψης σε δημόσιες υπηρεσίες και μονάδες υγείας. Ο χρήστης έτσι θα σταματήσει να καλύπτει τον έμπορο, γιατί θα έχει σπάσει ο συνδετικός τους κρίκος.

Επιπλέον προτείνεται:  ·

Διαχωρισμός της τιμωρίας του εμπόρου από τον χρήστη. Αυστηρή τιμωρία των εμπόρων ναρκωτικών.  ·                Κάθαρση σε όσους κρατικούς φορείς είναι διαβρωμένοι και καλύπτουν τους εμπόρους ναρκωτικών, με επιβολή κυρώσεων.  ·                Δέσμη  συγκεκριμένων μέτρων για τη νεολαία που να προστατεύει τους νέους από τα κοινωνικά αίτια που τους οδηγούν στα ναρκωτικά.  ·                Δημιουργία υποδομών στήριξης και θεραπείας των τοξικομανών στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας.  ·                Ανάληψη του κόστους απεξάρτησης από τα ασφαλιστικά ταμεία.  ·

Θεραπευτικός πλουραλισμός ως προς τους χρήστες ναρκωτικών:

Ενίσχυση των θεραπευτικών κοινοτήτων σε όλους τους νομούς της χώρας και εξασφάλιση πόρων με προσαρμογή στα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα. Να σταματήσει ο ανταγωνισμός μεταξύ των στεγνών προγραμμάτων και των προγραμμάτων υποκατάστασης (που μπορεί να θεωρηθούν και ως προγράμματα «μείωσης βλάβης») αλλά και μεταξύ των φορέων που υλοποιούν στεγνά προγράμματα, και να αντικατασταθεί με τη μεταξύ τους συνεργασία. Η απάντηση βρίσκεται βέβαια στην ουσιαστική χρηματοδότηση όλων των οργανισμών απεξάρτησης.  ·

Ενίσχυση των προγραμμάτων ενημέρωσης και πρόληψης ως προς τη χρήση ναρκωτικών τόσο μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία όσο και μέσω εκστρατειών ενημέρωσης κάθε τύπου.  ·                Εφαρμογή Κώδικα Δεοντολογίας από τα ΜΜΕ.  ·                Δημιουργία δομών και υπηρεσιών κοινωνικής επανένταξης: Δημιουργία θέσεων εργασίας, σχεδιασμός πολιτικών και προγραμμάτων επαγγελματικής κατάρτισης και κοινωνικής επανένταξης.  ·

Θεσμοθέτηση πολιτικών θετικών διακρίσεων πρόσληψης στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, με στόχο τη στήριξή τους και την αποτροπή του κινδύνου να επιστρέψουν στην προηγούμενη κατάσταση.  ·                Ενίσχυση των υπηρεσιών δουλειάς στο δρόμο, που στοχεύουν την προσέγγιση χρηστών.  ·                Ένταξη στην ελληνική αστυνομία κοινωνικών επαγγελμάτων (κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι) που θα αντιμετωπίζουν τον χρήστη με κατάλληλη προσέγγιση και όχι με βία.  ·                Προγράμματα πρόληψης και στήριξης των φαντάρων. Να δημιουργηθούν κοινωνικές υπηρεσίες μέσα στα στρατόπεδα.   Από την εισήγηση του Δημάρχου στηρίζουμε και εντάσσουμε στη δική μας πρόταση το σύνολο των μέτρων που προτείνει στις ενότητες που έχουν τίτλο ΠΡΟΛΗΨΗ, ΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗ.

Τα υπόλοιπα σημεία της εισήγησής του δεν τα αποδεχόμαστε στο σύνολό τους, παρά το ότι υπάρχουν σημεία συμφωνίας, όπως φαίνεται και από τις δικές μας θέσεις που αναπτύχθηκαν παραπάνω.