Ο Βασίλης μένει εκεί, εδώ και πέντε χρόνια και δεν φεύγει, αν και πολλοί προσπάθησαν να τον διώξουν
Ο Βασίλης ζει στην Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια. Κατάγεται από το Ιράν αν και όπως λέει, δεν έχει σημασία από πού είσαι, αλλά το ποιός είσαι.
Όλο του το βιός χωράει σε δυο παλέτες βαλμένες δίπλα από την είσοδο του σταθμού υποδοχής «Π. Κανελλόπουλος» στο παλιό λιμάνι της Πάτρας.
Σε εκείνη τη μικρή γωνιά, του πολυτελέστατου σταθμού, βρίσκεται το «βασίλειό» του. Δυο κουβέρτες, ένα σεντόνι, δυο μαξιλάρια και ένας μουσαμάς που τον προστατεύει από το κρύο και τη βροχή. Λίγο παραπέρα, ένα μπολ με νερό για τον πιστό του σύντροφο, τον σκύλο του.
Στο προσκεφάλι του, θα δει κανείς τρία, όλα και όλα, βιβλία. Είναι η Αγία Γραφή, μια στα περσικά και οι άλλες δυο στα ελληνικά.
Ο Βασίλης μένει εκεί, εδώ και πέντε χρόνια και δεν φεύγει, αν και πολλοί προσπάθησαν να τον διώξουν, είτε με καλό τρόπο, είτε με το άγριο.
Εδώ είναι ο τόπος μου, μου λέει με τα σπαστά ελληνικά του και τη στεντόρεια φωνή του.
Πιστεύει ότι ο θεός, του έχει μιλήσει και του έχει ορίσει να μένει εκεί. Το γιατί, ούτε ο ίδιος το ξέρει, αλλά όπως μου μιλάει, λέει κάτι για μια αποστολή που έχει στη ζωή του.
Διαταραγμένο μυαλό; Ένας γραφικός άκακος τύπος;
Ποιος να ξέρει. Το βέβαιο είναι ότι ο Βασίλης είναι αγαπητός στους ανθρώπους που εργάζονται στον σταθμό υποδοχής.
Όση ώρα μιλάμε, όσοι περνούν από εκεί τον χαιρετούν και τον ρωτούν με ενδιαφέρον για το πώς είναι.
Πέντε χρόνια που είμαι εδώ, δεν έχω ποτέ απλώσει το χέρι για να ζητήσω κάτι. Κι όμως, έχω και φαγητό και ρούχα και τσιγάρα, μου λέει, αποδίδοντας την αγάπη του κόσμου σε θαύμα του θεού. Ποιου θεού; Του δικού του θεού, ο οποίος κατά τον Βασίλη του μίλησε και τον έβγαλε από την αμαρτία.
Πριν ήμουν κακό παιδί, έπαιρνα ναρκωτικά, μου εξομολογείται για να προσθέσει αμέσως πως ο θεός τον έβγαλε από όλα αυτά.
Για αυτό, εάν περάσει κανείς από τον σταθμό, η συνηθέστερη εικόνα του Βασίλη είναι να διαβάζει την Αγία Γραφή.
Η πνευματική του περιπλάνηση ξεκίνησε από την πατρίδα του το Ιράν, ίσως το πλέον αυστηρό ισλαμικό κράτος, που κυβερνιέται από την ατσάλινη θέληση των μουλάδων.
Εκεί, όπως μου περιγράφει, ξεκίνησε την αναζήτηση του θεού και από εκεί έφυγε για την Ελλάδα πριν από 15 χρόνια, για να βαπτιστεί Προτεστάντης, να γνωρίσει την Ορθοδοξία και τελικά να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο.
Όση ώρα μιλάμε, έχει την Αγία Γραφή δίπλα του και κάθε τόσο σταματά για να μου δείξει κάποιο εδάφιο, από το βιβλίο που είναι γραμμένο στα ελληνικά.
Το άλλο βιβλίο, αυτό που είναι στα περσικά, είναι γεμάτο σημειώσεις και υπογραμμίσεις.
Τα φύλλα του, φαίνονται χιλιοδιαβασμένα, δουλεμένα από τα δάκτυλα του Βασίλη, ο οποίος συνεχίζει να μιλά με πάθος για τα όσα έζησε, για το πώς γνώρισε τους ανθρώπους και τον θεό του, χειρονομεί, ενθουσιάζεται, υψώνει τη φωνή του.
Ταυτόχρονα ελέγχει με τη ματιά του τους περαστικούς, παρακολουθεί τα πάντα.
Έτσι με την άκρη του ματιού του, εντοπίζει μια σφήκα που εισέβαλε στο «βασίλειό» του. Την παίρνει με το χέρι του και την πετάει μακριά, δείχνοντας τον σεβασμό του στα δημιουργήματα του Πλάστη.
Είσαι ευτυχισμένος; Τον ρωτώ. Ναι μου λέει, ότι χρειάζομαι το έχω στην καρδιά μου και συνεχίζει να μιλά για τον Θεό και τον Χριστό.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
